het is 6.40u a.m. en deze wil ik jullie niet onthouden
Met mijn NAH is mijn geheugen niet altijd het van het niet meer en soms denk ik dit is een goede voor de blog. Ik moet dit dan letterlijk ergens opschrijven dat ik het zeker niet vergeet, zo ook deze.
Deze ochtend was Patricia de verpleegkundige van de partij 6.40u stond ze aan mijn bed voor het dagelijks onderhoud. Spuitje, wassen, aankleden en rolstoel in. Onderlichaam word gewassen door Pat en boven lichaam doe ik aan de lavabo. Patricia begint eraan wassen, kousen, broek en gewone kousen aan. Inge komt recht en dan gaan de schoenen aan. Als alles aan is hangt m'n lange broek nog halfstok maar ik kom dan tot stand en dan trekt Patricia mijn broek goed op. Nu bij het staan had ik het weer ik heb soms een tremor in mijn voet. Je kent het wel een ongepast moment dat je voet begint te trillen en je denkt 'dit is niet de moment'. Het enige wat je kan doen is er een druk opzetten en dan stopt het wel. Het is niet gezegd dat het dan over is want dan kan je andere voet beginnen trillen of als je de druk eraf laat begint het gewoon opnieuw. Zo ook deze morgen. Toen zei Patricia 'Inge, ik wist niet da ge zo ne schrik had van mij, zo beven' en ja we waren vertrokken. Tja Patricia, vandaag beef ik van de schrik maar zaterdag was ik letterlijk gevallen voor u. Van contrasten gesproken.
We hebben enorm gelachen. Wie weet schrijf ik vandaag nog een stukje maar dat zie ik deze avond wel als de dag bijna voorbij is of als ik een ingeving krijg. Ik weet ik heb een drukke dag voor de boeg.
