Het is begonnen als een gewone doordeweekse maandag. Om 10 uur werd ik opgehaald door Renée van DAV. Renée is een gepensioneerde die vrijwillig rondrijd voor DAV. Het is een lieve zachte man die er heel hard zijn best doet. Ondertussen ken ik de mensen wel en dat maakt het wel aangenaam. Op de terugweg was het Paul een oudere man die vroeg ben jij Inge. Ik ben blij dat ik je zie ik heb je stem al heel vaak gehoord en nu kan ik er ook een gezicht bij plakken. Paul zit vaak aan de telefoon voor de aanvragen te doen van de ritten. Maar ze hadden chauffeurs tekort. Hij was blij dat hij een gezicht kon plakken op een stem.

We zijn op weg gegaan richting Pellenberg. Het is raar maar het voelt zo vertrouwelijk aan. Ik ben even op de gang geweest want Mireille moest werken en die wou ik echt nog eens zien. Ik kwam een verzorgende tegen en die kon al verklappen dat ze er was. Even tot daar en natuurlijk Mireille was te vinden op het einde van de gang. Ik was echt blij dat ik ze zag. Even verteld over wat er gebeurt was en dan even gelachen en gezeverd. Het gaf me echt een thuisgevoel. Ook Inge was er, Christa, Klaar,... Ik ben dan naar de kinezaal gegaan en daar zag ik Peter, Lobke, Kristof enz. Ik ben naar de statafel gegaan, Lobke en Peter hebben me geholpen om rechtop te komen. Daar stond ik rechtstaand op mijn benen m'n poep ingesnoerd. Naast mij stond een zekere Simon, het is al een hele tijd dat mijn zus vertelde over een Simon. Een jonge die een zwaar ongeluk heeft gehad en die ook door het oog van de naald is gekropen. Ik zei hem 'mag ik iets vragen?'. Ik begon mijn verhaal dat ik wist wie hij was en dat mijn zus zijn mama en papa kende van in GHB. Het was hij en ik heb hem een hart onder de riem gestoken. Hij vroeg wat ik voor heb gehad even verteld en ik heb niet gevraagd wat hij voor heeft gehad. Ik doe dat niet rap het enige wat ik vraag is 'hoelang ben je al aan het revalideren'.

Het is wel raar iemand tegenkomen die je niet kent maar wel dingen van weet. Maar het is wel leuk dat dat hij of zij toch vooruit is gegaan. Zelf ben ik 3 jaar verder en ik ben nog steeds aan het revalideren. Ik ben thuis ziek vertrokken februari 2011 en terug gekomen in juni 2012 met een rolstoel en heel wat beperkingen. Ik kon met behulp in en uit bed - nu kan ik "alleen" in en uit bed. Ik kan met eventueel mits een klein beetje toezicht stappen met ondersteuning en zo in bad gaan. Ik kan me voortbewegen mits een klein zetje van anderen, het gaat trager maar ik kan het wel. Hellingen zijn en blijven een probleem. Maar als je ziet wat ik gewonnen heb amai tegenover bijna 3 jaar geleden. Ik mag blij zijn dat ik er nog ben. Maar ook wat ik nu kan dan tegen toen, je ziet het pas als je andere mensen die aan het revalideren zijn en die nog aan het begin zitten van alles. De eerste keer rechtstaan, de eerste keer op de nu-step, de eerste keer ... het is een hele beproeving en je daagt je eigen uit om dingen te bereiken. Als je dan in Pellenberg komt dan merk je wat je bereikt hebt en waar anderen nog komen voor te staan. Heb je medelijden neen, ben bekommerd ja, kijk je ze achterna neen het is gewoon een deel van je leven. Ik zal dan ook niet rap commentaar geven over personen met een beperking en al zeker niet over wat ze voor hebben gehad. Hebben ze een CVA gehad of een TIA of hebben ze ongeluk gehad waar ze al dan niet fout zijn geweest. Het maakt niet uit eigen schuld dikke bult neen zo hoort het leven gewoon niet. Je hebt pech en je moet al dan niet je eigen schuld met de gevolgen leven. Ik heb m'n griep gehad en ik was er niet tegen opgewassen. Moest ik sneller naar de dokter JA, heb ik me deftig verzorgd NEEN maar niemand had dit kunnen voorzien ik had het verkeerde lotje getrokken en hier zit ik dan en ik zal de gevolgen onder ogen moeten zien. Niet altijd even gemakkelijk maar ik kan nu pas beginnen met alles te plaatsen en te leren om gaan met de gevolgen. Succes Inge!!!