Dinsdag een doodgewone dag, een dag als geen ander. Lieve de verpleging is terug van de partij en ik was elke dag haar taske af voor koffie. Lieve heeft het tasje van Nijntje toegeëigend. Met de verhuis heb ik het meegebracht en ze vond het super.

Jozefien was er en we hebben kine gehad we hebben gestapt, wat evenwicht en recht opstaan. Het stappen en evenwicht gaat goed.

Maar het recht opstaan en bekken kantelen is iets anders. Op één of andere manier kan ik mijn bekken niet kantelen hoe ik het wil. Dat maakt nu of ik al dan niet goed kan staan en goed staan is recht staan niet als een banaan. Even tegen de kast staan en dan duwde Jozefien me recht en mijn knieën schoten naar voor. Lap dat is een stap achteruit dacht ik vandaag. Weer een doel in m’n revalidatie “gewoon recht staan”. Dat is toch niet zoveel gevraagd.

Het zijn die ossificaties die me parten spelen. Het kraakbeen dat zich vervormt naar echt bot…