Kennen jullie dat gevoel dat je gasten niet normaal kunnen praten?

Volker en Lander hebben dit al gans de week roepen, tieren en elkaar ambeteren. Best wel leuk in het begin maar naarmate de tijd verstrijkt word het erger. Je mag 100 keer zeggen stop ermee met dat geroep of stop met elkaar te ambeteren maar niets helpt. Heel vermoeiend. Zowel de papa als ik zeggen er iets van maar ik moet toegeven “ik iets rapper”. Het is alsof ik minder drukte aankan in mijn hoofd sinds die NAH. Dat is zo wel en ik heb iets meer structuur in m’n leven gebracht. Bv. eten doe je aan tafel, speel je dan ruim je op enz. Het opruimen is ook een noodzaak in huis. Want ik wil overal passeren met de rolstoel. Ligt er iets in de weg dan rij ik er gewoon over. De jongens zijn het nu ook wel al gewoon dat spelen mag maar opruimen moet ook. Het is nu vakantie maar zondag is het opruim dag van speelgoed en maandag komt de gezinshulp. Gezinshulp die dames zijn zo handig. Aanstaande maandag gaan we wafels bakken voor de kinderen van Volker zijn klas want hij is jarig. De week erop doen we dat nog eens opnieuw voor Lander.

Onze grote man wordt 9 jaar dinsdag. Ik ben benieuwd wat hij van zijn cadeautje zal vinden. Hij weet het niet maar het is al lang in huis zo ook dat van Lander. Zalig toch. Woensdag geven we dan ook een heus politiebal voor de kerels Inge en Inge staan in voor de opvang en genoeg hapjes en drankjes voor de jongens die er zullen zijn voor Volker zijn verjaardag. Ik hoop 1 ding dat het hier geen kakofonie van lawaai zal zijn en zal worden. Volker heeft zijn lijstje vrienden doorgegeven en zo heeft hij een vast clubke kinderen die komen. Itse, Dries V, Luka, Michiel en Adam die moeten er zeker bij zijn en dan wou hij Domien, Lars L, Dries L en Pepijn erbij. We hebben effe nagedacht en we denken, ok. Al die jongens krijgen een uitnodiging. Inge een vriendin komt helpen met pannenkoeken bakken. Het zal hier een heus bak en vreetfestijn worden en alle jongens gaan met een gevulde buik naar huis.

Gelukkig zijn het lieve rustige jongens Adam is een beetje het aapje van de hoop. Domien ken ik nog niet. Domien is een nieuwe jongen in de klas en het klikt tussen die 2. Want ik hoor toch positieve verhalen. Het is heel vreemd maar Volker is zeker geen haantje de voorste in de klas (wat thuis wel is) Het zijn 1 voor 1 lieve jongens.

Zelf vind ik het eng als er kinderen komen spelen. Ik vraag me dan af hoe gaan ze reageren op de rolstoel op mij, gaan ze Volker en Lander anders gaan zien. Meestal valt het goed mee maar de eerste keren vroegen ze me altijd hoe het kwam dat ik een rolstoel zat. Na de uitleg was het ok ze vragen dan ook andere dingen kan je bv eten maken, kan jij op de computer, kan jij fietsen,… en ga maar door ook de minder leuke dingen. Ik probeer daar eerlijk op te antwoorden maar ik dramatiseer dat niet “het is wat het is” Ik heb lang getwijfeld om eens te gaan spreken in Volker zijn klas over wat er gebeurt is en wat het betekend voor Volker en Lander met voordelen en de nadelen. Maar op dit moment ben ik er nog niet klaar voor. Moest Volker of Lander het vragen dan zeg ik zeker ja gewoon omdat ze dit belangrijk vinden.