Gisteren was het 8 december opzich een normale dag maar bij Inge ik dus 1tje met een wrange smaak. 8 december 2011 was ik in Pellenberg aan het revalideren en ook al kijk ik niet negatief terug op die tijd die 8ste blijft hangen. Het was 10 uur en ik had ronde tafel. Ronde tafel is een overleg met patient, verpleegkundige, dokters en therapeuten. Je weet wat ze gaan zeggen maar zoek je net iets verder naar dat ene stukje hoop dat er nog is (als dat er nog is) we zaten aan de ronde tafel met Christophe de dokter die zei dat ik op schema zat en dat ik nog een tijdje daar ging zijn, de verpleging die ook blij was met mijn vorderingen net als de ergo. Toen kwam Peter aan het woord en die zei Inge ik weet wat je wou en Christophe kwam ertussen en zei Inge je hebt altijd gezegd ik ga stappend buiten en toen ging Peter verder "Inge stappen zit er niet meer in zoals je het wou!"  Daar zat ik dan de hemel viel letterlijk op mijn hoofd en die dag heb ik alles een beetje aan me voorbij laten gaan geen therapie meer voor Inge en Inge heeft gezeten, gewacht en zitten piekeren wat nu gedaan. Ik heb altijd gehoopt dat ik terug ging gaan werken tussen de kindjes in de Kido maar mijn plannen vlogen in het rond en nu nog krijg ik die puzzel niet rond. Er spookte zoveel door mijn hoofd maar therapie dat hoefde niet meer die dag.
8 december het heeft een wrange nasmaak een dag die elk jaar terug komt een dag ik heb gebombardeerd tot Ingedag een dag waar ik even tot rust kom een dag waar Inge effe alles op een rijtje zet. het is nu de 2de keer dat ik het meemaak en als ik eraan denk dan krijg ik toch een prop in mijn keel.
Het is ook een dag dat ik denk aan de anderen Godelieve die bij me op de kamer lag en die naar een rusthuis is gegaan, Lisa een heel jong meisje vanop de kamer, David, Vic, Lieve,... met sommige heb ik nog contact met anderen niet maar als ik ze zie dan vraag ik met veel plezier en vol interesse hoe het met ze gaat. De ene maakt het goed de andere wat minder maar iedereen heeft zijn of haar restletsels al dan niet zichtbaar maar 1 ding is zeker we zijn met z'n allen door het oog van de naald
Vandag heb ik nieuws gekregen van mijn appartement en ik heb het niet spijtig maar tja het kan gebeuren nu opzoek naar een andere flat voor mijn jongens. Ander en beter den ik dan.
Het zal weer eens een week zijn waar ik letterlijk opzoek ga naar een appartement en opzoek naar mezelf en waar ik sta en wat ik nog wil bereiken. We zien wel wat het geeft
|
