Het is wat laat dat ik ermee afkom maar weet je op 22 juni 2012 ben ik naar huis gekomen van 3 maanden Gasthuisberg en 13 maanden Pellenberg revalidatie. Tijdens die maanden dat je daar verblijft ben je omkaderd 24 uur op 24 uur. S'morgens word je wakker en daar staan ze al met een heel team en net voor je gaat slapen zijn ze er nog steeds met het team om dan s'nachts te slapen en je moet enkel op een knopje duwen en daar staan ze al weer aan je zij om s'morgens terug opnieuw te beginnen. Rond Pasen kon ik een 10 tal dagen naar huis komen op voorwaarde dat ik kine had, verpleging,... Als ik dit kon coveren kon er gewerkt worden aan naar huis gaan en ja ruim op voorhand werd eraan gewerkt om dan op 22 juni naar huis te gaan maar dan ben je hier en alles gaat goed verpleging, kine maar ik was helemaal niet voorbereid op een leven thuis, alles werd zo ingewikkeld en druk. Jo, Volker, Lander, vrienden, familie, hulp alles werd gepuzzeld en er werd gepast. Op zich lukte het wel maar de spanningen werden soms te veel en dat werk je dan uit op de mensen die je het meest graag zie. Zowel Volker als Lander moesten wennen aan de nieuwe situatie. Lander en Volker vroegen alles aan papa papa wil je dit papa kan je dat doen en dat ging maar door en ik voelde me als mama heel fel tekort schieten. Ik had het gevoel ik kan ook nog wel dingen, he. Ik ging me dan ook wat meer afzijdig houden en kroop vaker voor de pc of kroop in een beetje leesvoer. Ik maakte zowat m'n eigen leefwereld. Af en toe werd ik van mijn wolk getrokken maar ik zat er al vlug er terug op, maar keer op keer sleurden ze me eraf om dan terug recht te krabbelen en nu zijn we er weer afgetrokken en geraak ik niet meer op mijn wolk. Vroeger had ik overal een antwoord op maar nu niet meer.
Ik heb dan even met al mijn hulpverleners gepraat en we hadden het idee om eens terug naar Pellenberg te gaan om te werken aan mijn zelfstandigheid zodat ik ook een rustpauze kreeg en zodat Jo, Volker en Lander een adempauze kregen. Maar het is ons niet gegund. Waarom mogen sommigen wel een 2 tot 3 keer per jaar een week of 2-3 effe alles op punt te stellen qua therapie. Dan moet je daar wel 13 maanden alles gegeven hebben wat je kon om dan nu met je snuit tegen de muur moet vliegen.
Maar ja gedurende 13 maanden word je geleefd en dan word je in de wereld gedropt en daar sta je dan je bent 1 van de zovelen die een lange tijd in het ziekenhuis lag en dan weet je het allemaal niet meer en is alles een beetje koffiedik kijken en in de toekomst kan je niet kijken.
|
