Vandaag las ik de Visie die wekelijks in m'n bus valt. Het is een krantje waar ik niet echt in lees maar wel eens doorblader. Er stond een stukje in geschreven door Kurt een maat van me. Kurt was jaren geleden (bijna 20 jaar) mijn stagebegeleider, ik heb nu nog contact mee na zoveel jaren. Toen ik stage deed bij hem in het buurtwerk met name de kinderwering heb ik enorm veel geleerd. Ik heb geleerd dat kinderen kinderen waren maar dat je ze niet allemaal kunt vergelijken met elkaar. Elk kind heeft zijn of haar achtergrond, elk hun eigen ervaring en leefwereld. Toen ik er was deden we huiswerkbegeleiding, kinderanimatie en buurtsport (zwemmen en voetbal) op woensdag en de vakantiewerking op andere dagen. Tijdens de grote vakantie hadden we speelpleinwerking en samen met de kinderen er een weekje er tussen uit op kamp. 

Maar ik dwaalde af ik zag een artikel in de visie en ik las het "HOE GAAT HET MET U".  Ik dacht direct aan mijn situatie. Elke ochtend, middag en avond komt de verpleging langs en altijd met een glimlach. Elke ochtend doen ze de verzorging, aankleden en me mee in de rolstoel helpen. Buiten een leuke babbel bied ik ze steeds iets aan om te drinken een tas koffie, iets fris het maakt niet uit. Toen ik Kurt zijn artikel las dacht ik aan alle dingen waar ik bij stil stond toen ze hier de eerste keer over de vloer kwamen. Patricia de verantwoordelijke voor deze buurt kwam op intakegesprek en we hadden direct een goede babbel. Ik vertelde mijn verhaal van wat ik voor had en welke verzorging ik nodig had. Het wassen, kledij, positionering in de rolstoel en zo. Ik vertelde ze er ook bij dat ze welkom zijn in mijn gezin maar dat ze iedereen erbij moesten nemen Lander, Volker, Jo en Darwin. De jongens praten toch met de verpleging. Als ze vallen en het ziet er wat vies uit dan vraag ik wel even aan de verpleging om te kijken en dan merk ik dat ik me te snel zorgen maak en dat het meevalt. S'morgens als ze opstaan en ze hebben warm dan vraag ik even hebben ze koorts. 

Hetzelfde met de kine Annemie kwam de eerste keer in een apedrukke week. Inge op proef naar huis onder voorwaarde dat ik thuis kine kreeg. De eerste keer dat Annemie kwam was het hier een zottekot Veel bezoek, de jongens druk,... Maar Inge bleef functioneren en deed haar oefeningen super die week.

De thuisverpleging is van onschatbare waarde in mijn gezin. Eerst en vooral de verzorging, maar ook mijn babbeltje. Heel wat verpleging zijn mama of papa en dan praten we vaak over de kinderen. Wat is hun ervaring maar ook wat is onze ervaring met de jongens. Als het ware hoe overleef je een bende kindjes. Als je nadenkt wie hier allemaal over de vloer komt voor verzorging, hulp en andere dingen dan doe ik enkel mijn petje af. Annemie en Jozefien voor de kine elke dag, Marjan en Martine als gezinshulp, Dominique voor de papieren, Annick de huisarts, Ilse de psy Lieve, Saskia, Joni, Lien, Michiel, Johan Patricia 2, Kelly, andere Lieve, Leen, Anouk en ik kan nog verder gaan het zijn allemaal mensen die ik enorm dankbaar ben dat ze in mijn gezin komen om hulp te bieden het is iets dat maakt dat ik thuis kan zijn. Ok met mijn hoofd kan ik het maar het fysieke is iets anders de kine, de verzorging zowel van verpleging en gezinshulp is broodnodig. Toen ik het artikel van Kurt las dacht ik echt amai wat die mensen doen lijkt zo van zelf sprekend maar dat is het niet. Het is regelen in elkaar passen om zo een evenwicht te krijgen in wat je invulling wordt. De verpleging die zich aanpast aan de situatie hoe het komt kine om 12.15u dan komen ze ervoor of erna. Het is steeds wikken en wegen en een agenda bijhouden want uiteindelijk kan een dag heel uitputtend zijn als Dominique, Ilse en de kine komt dan ben ik pomp af want daartussen moet ik ook nog de verpleging passen. 

Ja Kurt het is inderdaad "Hoe gaat het met je" het lukt wel met alle zorgen maar met de juiste mensen op de juiste plaats lukt het wel. De mensen die de hulp bieden zijn 1 voor 1 gemotiveerde mensen die er staan.