Gisteren lag ik op m'n bed te kijken naar 1 van m'n betere films die op tv was Avatar. Een leuke film met volgens de jongens de blauwe mannekes die niets weg hebben van de smurfen. Tijdens het kijken had ik een paar bedenkingen voor in mijn blog en ik vond het toch waard om ze even op te schrijven in m'n onthoudboekje. Het onthoudboekje is er gekomen omdat ik op regelmatige basis dingen vergeet. Een leuk liedje, een telefoonnummer, afspraken, recepten, dingen die ik gewoonweg moet onthouden. Die NAH heeft meerdere sporen nagelaten. Ook al kan ik het goed uitleggen soms ben ik een zeef. Je kan me iets vragen en ik antwoord vanzelf maar vraag me iets anders dan antwoord ik daar ook op maar vraag me dan niet meer naar het verhaal ervoor want dat ben ik kwijt. Je moet me dan ook weer op het spoor brengen van waar ik zat. Vandaar het onthoudboekje. Niet dat ik alle gesprekken erin noteer alleen de dingen die ik wil onthouden. Met enkele trefwoorden ben ik al op weg naar een mooi stukje in mijn blogje.
Ik weet wat ik heb en ook al kan ik niet stappen fysiek is er niets mis met me op papier alleen loopt de communicatie niet goed meer tussen mijn hoofd en bepaalde delen van m'n lichaam. Mijn oog dat niets meer ziet links, mijn oor aan de linkerkant dat het niet meer doet, de kracht vermindering die er zowel links als rechts aanwezig is maar aan de rechterkant iets meer uitgesproken. Het linkerbeen die iets meer kan dan het rechterbeen. M'n rechterbeen dat zo goed als gevoelloos is het zijn zo van die dingen die er zijn en die ik een plaats moet geven. In theorie is het allemaal simpel maar de praktijk is toch iets complexer. Het rare is de bewegingen zitten nog in mijn lijf. Dingen vastpakken en opendoen. Een stop van een fles cola opdoen met links de stop opendraaien met rechts de fles tegenhouden. Krachtvermindering rechts oplossing zoeken. Fles tegenhouden met je lichaam en arm en met al je kracht die je hebt de fles opdraaien, gelukt.
Met het stappen juist hetzelfde maar iets complexer. Ik weet Je zet je ene voet naar voren, je maakt je groot en zwaait je andere voet naar voren te zwaaien en eens je vertrokken ben bent zwaai je telkens het been dat achteraan staat naar voren. Het zijn bewegingen die in je hoofd zitten en die er niet meer uitgaan. Zoals fietsen of zwemmen een keer je dat kan kan je het voor altijd je verleerd het niet. Toch na wat ik voor heb gehad een hersenstaminfarct heeft alles op z'n kop gezet. Alles wat ik nu lichamelijk kan heb ik opnieuw moeten aanleren. Al is aanleren niet de juiste beschrijving. Ik heb als het waren terug mijn brein laten communiceren met mijn lichaam. Ik ben eerst begonnen met mijn vingers en handen om dan over te stappen op mijn benen. Er is alleen 1 probleem, met mijn benen is er een complexer proces aan de gang. Ik kan stappen met ondersteuning een looprekje en eventueel een 2de persoon in de buurt voor de zekerheid. In principe kan ik het alleen met ondersteuning maar ik heb graag een 2de persoon in de buurt. Maar wat gebeurt er dan neem het looprekje weg dan val ik gewoon om. Af en toe als ik aan het stappen ben heb ik af en toe een evenwichtsstoornis. Het enge is die voosheid en die gevoelloosheid in mijn been en voet aan de rechterkant. Als Lander op mijn schoot wilt zitten komt hij via mijn voet naar boven. Hij vraagt dan doet dat pijn, neen het doet geen pijn. Niet fijn maar het is nu zo. Nu ja alles wat ik ooit geleerd heb zit in mijn hoofd maar mijn hoofd heeft weinig of geen contact met m'n lichaam. Dat is balen. Morgen is het weer school Volker gaat naar het bos en Lander gaat deze week naar Brussel naar het Natuur Historisch Museum een tentoonstelling over babydieren en ik mag naar Pellenberg op uitstap voor een Multi Disciplinaire raadpleging voor hulpmiddelen het zal wat geven. Ik hoop resultaat te hebben van mijn botscan en hopelijk kan ik hopen op een volgende stap in mijn revalidatie. Die stap is minder pijn!!!
