Het is een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb. Het is een hele woelige periode geweest. Ik ben mezelf weer eens tegengekomen en neen dat is niet fijn. Na wat er gebeurt is ben ik een heel andere persoon en de mensen die het kortste bij me staan die hebben het zwaarst te verduren. De NAH het is me wat. De rolstoel en fysieke beperking is 1 maar dan heb je tja het meesterbrein van Inge. Het alsof ik mezelf terug moet leren kennen en mijn omgeving moet me ook leren kennen. Ik ben voor mezelf heel hard geweest en heb vele mensen uitgesloten en ik weet niet hoe het verder moet.
Ik moet verder voor mezelf uitzoeken wat ik kan doen en wat niet. Ik kan voor mezelf wel zeggen de jongens staan op de eerste plaats en ik zal moeten zoeken hoe ik leuke dingen kan doen. Bv. als Lander vraagt gaan we een trein bouwen op de grond dan moet ik dit gewoon doen, al vind ik het moeilijk dat ik niet bij hem op de grond kan zitten blokjes aangeven ja de rest ... op die momenten is het rolstoelgebeuren een hele confrontatie voor mij maar ook voor de kerels. Met Volker speel ik heel veel Uno en hij kan me ondertussen onder tafel spelen of het spelletje van de draak. Lander en ik spelen heel vaak Krokodil heeft kiespijn en Stef stuntpiloot. We lachen heel wat af hier aan tafel. Na mijn bewogen week heb ik me heel goed geamuseerd met de jongens getekend, gespeeld enz. Volker en ik kijken vaak een filmke Windkracht 10, Star Wars er is heel wat virtueel plezier in ons leven. Lander is een echte losbol en is een zotte muts.
Samen is het nog steeds zoeken naar een harmonie tussen de gezin, mijn beperking, enz. Het is op sommige dagen een evenwicht zoeken tussen m'n relatie, gezin en mezelf. Het is niet altijd IK op de eerste plaats en het is niet altijd IK die mijn zin kan of moet krijgen. Ik ben thuis gekomen op 22 juni 2012 en ik had toen bang om wat er ging gebeuren. In de grote buitenwereld van de grote mensen met benen. Ik voel me zo klein in de stad, in de winkel alles lijkt zo groot. Aan de kassa staan als er veel volk is vind ik niet zo een fijn gevoel, ik kan met moeite aan de terminal van de Bank Contact. Het is geen leuke ervaring. Maar een gevoel waar ik moet aan wennen. En dat is het nu net aanvaarden doe ik niet denk ik maar ik zal er toch moeten leren mee leven. Ik weet dat het nooit goed zal komen maar het is een enge gedachte. Moet ik nu gans mijn leven revalideren, het is een enge gedachte.
