|
6 uren ben ik op Gasthuisberg geweest. We hebben de jongens vroeg op school moeten afzetten. Lander vindt dit super leuk want hij mag in de nacht naar school want het is nog donker. De herfst is aangekomen en de zomer is voorbij. Het is kil het is lang donker s'morgens en s'avonds is het snel donker. Het is effe zoeken als we doorrijden naar Gasthuisberg de weg die we normaal nemen is afgesloten en het is een hele andere invalsweg die we moeten nemen. Langs de Tervuursesteenweg en langs de brandweer. Gelukkig staat het goed aangegeven al is het voor Jo effe zoeken en twijfelen. We waren er net op tijd. Jo heeft me ingeschreven en aan de balie zat Petra van de Pendel vroeger (intern vervoer UZ Leuven) Vroeger heb ik heel vaak beroep moeten doen op die dienst en zo ken ik ze allemaal Ann, Peter, Michel, Klaartje,Petra maar door herstructureringen is alles anders Petra zit nu omwille van haar gezondheid nog aan de inschrijvingen, Ann is logistiek in Pellenberg, Peter fladderd wat rond (niet slecht bedoeld) en Michel blijft rondrijden. De laatste keer dat ik met de Pendel meer reed zijn we een ijsje gaan kopen langs de weg. Een kleine babbel later en Jo wist de weg niet naar de 901 nucleaire afdeling en ik ook niet al ben ik daar al vaak geweest ik weet enkel de weg via de spoed "garage". Maar de moment dat ik op de bewuste gang was wist ik het. Even terug aanmelden en ik mocht naar wachtzaal D 5 minuutjes kon ik binnen. Ik naar binnen Jo mocht niet mee. Besproken hoe we de transfer gingen doen en daar gingen we dan. Ze hebben met 4 verplegers 9 keer geprikt om toch maar die tracer te kunnen inspuiten. Het probleem was dat ze telkens een ader konden aanprikken maar hij sprong steeds stuk als ze er wat druk opzette. Eerste scan gemaakt 7 minuten. Bij het recht komen vertelde ik de verpleging doe het vloeiend in 1 beweging en ik ga pijn hebben maar blijven gaan als ik over dat ene punt ben is het voorbij.
3 uur wachten voor de volgende scan, gelukkig werkt An mijn zus in de cafetaria free drinks en free food maar we moeten wel dag gaan zeggen met veel plezier. Ik merkte wel dat An kei trots is op haar kleine zus, fier dat ze kan zeggen aan haar collega's dat is mijn zusje dat 2.5 jaar geleden hier gevochten heeft voor haar leven en waar ik jullie 3 maanden een beetje aan de kant heb geschoven om even op bezoek te gaan bij haar zusje.
Terug naar 901 voor den 2 de scan. Terug een transfer en daar kwam de scan van 8 minuten hup terug de stoel in en hup naar de wachtzaal de verpleger vertelde me even wachten dan komt de radioloog je vertellen wat de plannen zijn dat is A) naar huis gaan of B) nog een scan. Het werd B) een 2de scan hup mee Jo die steeds moest wachten en ik die gewillig overal meeging. Hup terug op het bed en schuif onder scan er werd een band over mijn buik en armen gedaan alsof ik ga weg lopen. Ik mocht niet bewegen zoveel is duidelijk, ik moet een deel gemist hebben want dat half uurtje was snel voorbij want ik heb 2 uur gezien en toen was het 2.25 u en werd ik eruit geschoven. Ik mocht naar huis we zijn de jongens ondertussen gaan halen op school en om 16 uur was ik thuis. Ik had nog een verrassing voor de jongens en ik heb het tot de laatste moment kunnen zwijgen.
Het is nu wachten op de resultaten normaal zie ik Dr Beyens 15 oktober en ik ga proberen vroeger de resultaten te pakken te krijgen. Ik hoop voor mezelf dat de ossificaties uitgerijpt zijn en als dat zo is dan komt er nog een zware periode aan 2 operaties heup en knieën maar een grotere mobiliteit als resultaat. Ik duim voor mezelf en ik hoop dat iedereen mee duimt.
|
