Gisteren zijn we naar een BBQ geweest in St margriete Houtem bij Stef en Marleen. Stef is een kerel die bij mij aan tafel zat in Pellenberg hij was zelfstandig dakwerker en was eraf geschoven met alle gevolgen. Stef is even oud als ik en we zaten in hetzelfde schuitje. Eerst hadden we maar een oppervlakkig gesprek maar zijn GSM was plat en hij had geen lader. Toevallig had ik een gepaste lader en het ijs was gebroken. Zelfde leeftijd, kinderen (hij 3 ik 2) zelfde interesses,... dan vind je elkaar. Samen zagen, klagen, veel lachen en dingen delen. Stef heeft een vriendin Marleen. Toen ik Pellenberg lag moest ik verschillende rolstoelen testen en op een dag kreeg ik een elektrische rolstoel onder mijn poep geschoven iets wat ik niet wou maar wel moest doen. Die dag kwam ik in de refter aan en Stef zat al aan tafel en ik de refter binnen ik kwam aan op mijn plekje en toen wou die stoel niet stoppen bonk tegen de tafel en toen zat Stef knel tussen zijn stoel, tafel en Inge haar elektrische rolstoel. Ik moet zeggen we hebben er heel hard om gelachen (nu nog). Sindsdien ga ik door het leven als "Pellenberg Bastard". Volker en ik gingen s'avonds gaan racen op het 3de verdiep omdat daar het minste volk liep na 5 uur. Gaan racen op het 3de op haas. De reden waarom ik geen elektrische rolstoel was omdat dat zo gehandicapt is. In een actieve rolstoel moet je zelf nog dingen doen, zelf met je armen het ding in beweging brengen,... Het heeft voordelen maar ook nadelen. Mijn armspieren zijn niet sterk genoeg om lange afstanden te doen, tja die kracht vermindering en de serieuze beperkte krachtvermindering in mijn rechter schouder. De beperkte beweging in mijn romp is ook al een ramp waardoor ik mijn lichaamsgewicht moeilijk kan verdelen. Maar ja. Toen ik dat ding aan het testen was dacht ik al goed na waarom ik dit niet wou. Je kan ergens staan met je rolstoel en dan ineens zit er iets los of je batterij is plat en daar sta je dan. Je kan niet vooruit, achteruit links of rechts. Die nachtmerrie is toen uitgekomen. Ik stond in de kamer en er was niemand in de buurt en daar stond ik dan niet vooruit niet achteruit niets. Het ding eens afgezet en opgezet nog niet ik kon niet bellen, roepen had geen zin. Het was de laatste keer dat ik der heb ingezeten. NOOIT meer zei ik toen. Nu zijn we meer dan een jaar verder en denk ik misschien toch een elektrische rolstoel al is het alleen maar voor het gemak voor de kinderen ik kan dan meer dingen doen met hen. Zelfstandig naar het provinciaal domein gaan of zij met de fiets en ik elektronisch op haas. Het woord is gevallen en ik heb er echt hartpijn van want het voelt aan als een stap achteruit.
Maandag ambulante revalidatie in Pellenberg. Stappen ging niet zo goed. De sta-tafel die bezet was en de nu-step ook. Wat nu gedaan? Even Peter erbij gehaald wat kan ik doen. De handfiets is een goed idee maar toen was Lea er ook. Lea is een toerist die 2 tot 3 keer per jaar 2 weken komt revalideren. Alles nog een beetje op punt stellen of verbeteren. Het was een leuk weerzien. Even bijpraten over alles en nog wat. De kinderen is de grootste brok met foto's en grote verhalen. De vooruitgang die we boeken enz. Over 1 ding waren we het zeker eens "je leert relativeren in Pellenberg" even gestoeft over mijn blog en Lea heeft veel tijd om te beginnen lezen ik heb hopelijk een nieuwe fan bij.
Als je veel ergens komt kom je heel vaak dezelfde mensen tegen zo ook in Pellenberg Fons die terug is opgenomen. Even dag gaan zeggen en dan denken ... Neen soms mag je niet verder denken en begin je enorm te relativeren en denk je er zijn steeds personen die erger voor hebben dan ik.
Ik heb veel kunnen nadenken vandaag. Gisteren het leven zoals het is ten huize Stef. Ik kan maar 1 ding denken. Iedereen heeft zijn zorgen maar zelf probeer ik mezelf een beetje aan de kant te zetten. Zo taffelt Stef wat met zijn papieren en ik probeer Stef een beetje te helpen door hem opweg te helpen in onze papierberg. Zelf heb ik ooit een goede raad gevolgd van iemand en dat was een super tip. zorg dat je papieren op orde zijn!!!
