Rond 16 uur kregen we bezoek van Joppe onze nieuwe overbuur. Joppe is 2 weken jong en klein hij was een beetje te vroeg maar hij kon wel mee naar huis. Els en Stijn zijn super trots op het kleine kereltje. Zelf heb ik Joppe even op de arm genomen en ik moet zeggen dat ik best een beetje ongerust was. Mijn rechterarm die doet wat die moet doen maar met minder kracht in deze wereld staat. Het is gelukt Joppe vond het precies gezellig bij me. Mijn arm had het kleine ventje best onder controle. Jo, de jongens en ik gaan een leuk cadeautje kiezen voor Joppe. 

Gisteren had ik contact met iemand en sommigen denken wel heel simpel. Sinds 8 december 2011 weet ik dat stappen er niet meer in zit of toch niet op de manier dat ik het wil. Het stappen zal zich beperken tot het stappen met het looprekje en ondersteuning van derden. De persoon waarmee ik contact had ik al een tijd niet meer gehoord of gezien en het eerste wat ze vroeg was "kan je al stappen"? Moet ik weeral vertellen dat het nooit meer goed komt. Zo ook die keer dat iemand niet begrijpt dat het nooit zal goed komen "want ik heb nog gevoel in mijn benen." Links een vrij normaal gevoel rechts een gevoel van een slapend been en een slapende voet. Fysisch is er op zich geen probleem buiten die ossificaties en het belangrijkste is de communicatie die niet meer loopt zoals het hoort. Mijn lichaam zou moeten leren luisteren naar mijn hoofd en omgekeerd en niet doen wat ze willen. Sommigen denken je voelt iets dan komt het in orde. Niet altijd maar ik kan enkel blijven oefen, blijven vechten voor een winst. Al is het maar een kleine stap meer elke stap is er 1 gewonnen. Ik blijf er voor gaan ook al word ik er soms moedeloos van. Soms heb ik zo een momenten dat het me allemaal niet meer kan schelen en O Wee als dat gebeurt dan nemen we een boost vooruit.