Ik had het al laten vallen maar vandaag is het echt zover ik ben een jaar thuis. Een jaar waar ik ben blijven knokken voor wat ik nog heb. Ok mijn lijf gaat niet altijd mee in het verhaal.
Het was een jaar van vechten, de pijn doorbijten, doorzetten en zoveel meer. Het was soms zwaar maar zeker de moeite waard om door te zetten. Ik heb ontdekt van mezelf dat ik niet rap opgeef. Ik heb dipjes gehad maar na een dip kwam er steeds een positieve opstoot. Een moment waar ik ervoor ging. Staan, stappen, bepaalde oefeningen reiken, strekken en zoveel meer. Ik heb nog steeds elke dag kine en ik blijf mijn grens steeds verleggen "wat ook de bedoeling is denk ik".
Elke keer als ik iets meer kan ben ik super blij ook als ik een pijntje heb op een plaats waar het super lang geleden is waar ik iets gevoeld heb. Heel bizar. De laatste 2 weken probeer ik tot mezelf te komen en probeer ik al mijn gedachten te sorteren. Ik probeer mezelf te zijn en ik probeer mezelf gelijk te stellen met iedereen. Ik mag mezelf niet wegcijferen "ik ben Inge, mama, vriendin,..." en ik mag er zijn.
Zoals deze morgen
De jongens moeten hun oogje afplakken en ik laat ze dan intensief op de computer te spelen omdat hun oog echt moet werken.
Dus laat ik ze dat doen.
- Jo zei: wie heeft met het politiekantoor gespeeld
- Volker zijn antwoord was IKKE.
- Jo zei: voor je iets anders doet moet je dit wel opruimen he
- Volker vloog uit en zei ik moest van mama op de pc
Het is heel gemakkelijk om mama steeds als excuus te gebruiken.
 het moet maar eens gedaan zijn. Ok ik ben mama, mama met een kapot onderstel maar mijn hoofd doet het nog heel goed. We wonen in een huis en het is belangrijk dat er een gang vrij is voor door te gaan anders hebben ze kapotte spullen. Maar voor de rest ben ik heel normaal hoor. Ik kan dingen beoordelen, ik kan vrij goed dingen inschatten (ok ik maak me soms iets te snel zorgen), ik kan spelletjes spelen, kleuren alles op ooghoogte kan ik doen en geniet ervan. Als Jo naar de winkel gaat geven ze hun lijstje door i.p.v. mee te gaan, want ik blijf bij mama. Vanaf nu ga ik mee en dan moeten ze mee. Maar het is ook tof om af en toe eens alleen te zijn met 1 van de kerels. Samen met Volker of Lander los van elkaar iets te doen. Soms neemt Jo Volker mee naar de winkel om eens bij te praten over zijn wensen en ik ben diegene die over gevoelens praat. Tja de softy in huis ben ik .
Het komt erop neer dat er nieuw jaar begint met hopelijk een jaar met meer positieve momenten dan het voorbije hobbelig jaar.
|