Wat ik merk ik is dat ik toch vaak contact heb met mensen die als ik een Nah hebben. 

Ik probeer ze een beetje een goed gevoel te geven een peptalkje mag af en toe. Het geeft me een goed gevoel maar ik mag mezelf niet vergeten. Dit is zo typisch een Inge- trekje. Ook al zit ik in de grootste put en er komt iemand met zijn of haar zorgen zal ik ze nog steeds ondersteunen en ze uit de put te duwen maar ik blijf zitten. 

Zo was ik ooit nog in PB op 8 december zei peter tegen mij "Inge je zal nooit meer stappen" dat was de dag dat de hemel op mijn hoofd viel. Die avond belde ik mijn broer om het te zeggen en hij stond tien minuten later aan mijn bed. Ik zag aan zijn snoet dat er iets was en vroeg ernaar. Hij wou het niet zeggen maar het lukte om hem aan de praat te krijgen. Hij deed effe zijn beklag en lap Inge haar zorgen stak ze even in de kast. Toen had hij even geen dak boven zijn hoofd en 1 telefoontje later had hij een dak boven zijn hoofd. Hij is uiteindelijk een week of 3 thuis blijven logeren. We hebben altijd gezegd sinds toen Marc grote broer van mij als er iets is je bent altijd welkom in den dag als s'nachts. 

Sinds dit allemaal gebeurt is zijn we allemaal wat korter bij elkaar gekomen, we zorgen samen voor elkaar. We vragen sneller aan elkaar hoe voel je je,... Het is een zalig gevoel. 

Daarom dient deze blog ook om mijn verhaal te vertellen geen klaagzang (hoop ik) om mensen een hart onder de riem te steken. Het is niet omdat je dit voor heb dat je leven verpest is. Het is alleen een beetje omvergegooid en je neemt de dingen het komt. 

Het is wat het is zeg ik vaak en dat denk dat dit ook zo is Het is wat het is.