Rond 16 uur waren de jongens terug van school en vandaag geen pc voor de jongens. Volker zijn woordpakket stond te wachten op hem en hij heeft het super goed gemaakt. Enkele foutjes maar ze waren niet onoverkomelijk. Hij heeft ze goed overgeschreven en vroeg ook wat hij fout had gedaan. 

Iets later kwam Lander naar mij en zei "kijk eens mama" en hij zwaaide met zijn Nemo de plastieken vis in het rond en het vloog ineens recht tegen mijn lip- kaak. Het deed echt niet pijn ik was wel verschoten. Ik begon te lachen maar ineens kwamen de tranen, dwanghuilen noemen ze zoiets in het NAH-jargon. Volker wist niet goed wat was gebeurt en begon te lachen, hij deed dit niet expres maar ja daar ga ik me effe niets van aantrekken. Lander zei direct solly solly ik zei wel solly, he. Ik zei tussen de tranen door het is niet erg maar ik vluchte de kamer uit. Jo die in de keuken bezig was dacht Volker me aan het uitlachen was en kreeg een uitbrander. Wat niet terecht was maar door tussenkomst van mij is alles gered geweest. Ik maar zeggen het is niks het was moeilijk te geloven met die vloed aan tranen. Het was een rare combinatie lachen en wenen. Lander die wel wist wat er gebeurt was voelde zich heel schuldig. Ik heb hem bij mij geroepen en gevraagd of ik geen blauwe plek had en/of een wondje had (je weet wel de vis die me had gebeten). het was niks en ik heb een dikke kus gekregen. Het leukste als je een pijntje hebt een kusje. Het was echt een heel grappig moment. Het dwanghuilen is zo een restje van mijn hersenletsel. Of het ooit nog verdwijnt ik weet het niet ik hoop het wel. Ik zal wel zien wat het geeft. 

De trend is gezet voor een donderdag veel geknuffel want de kerels zijn moe. Morgen nog 1 dag en het is weekend. Hopelijk is het weekend rustig en kunnen we allemaal wat op onze plooi komen. Zelf ben ik  ook moe heel moe. Morgen enkel kine op de middag en dat was het. Een rustige dag om de week te beëindigen zalig.