Vandaag had ik een berichtje van een vriendin en ik moet zeggen ik vond het niet fijn. Ik heb haar leren kennen in Pellenberg en het klikte nogal en ik heb nog steeds contact met haar. We spreken af en toe af en dan kletsen we even bij. Als je haar ziet dan zie je het niet dat ze een heel zwaar ongeluk heeft gehad. Ze is al een hele tijd thuis nog voor ik definitief naar huis mocht en nu merkt ze nog steeds nieuwe facetten op van haar ongeluk. Nieuwe beperkingen, nieuwe letsels die naar boven komen wat maakt dat ze terug een stap terug is in haar revalidatie. We blijven duimen en hopen dat we samen blijven vooruit gaan. 

Ik merk het ook bij mezelf ik moet blijven gaan en hoop op een vooruitgang geen achteruitgang. Zolang ik blijf gaan ga ik vooruit ook al blijf ik even hangen. Er is een moment dat ik terug vooruit schiet. Zoals nu is er een grote Duploplaat aan mijn rechter voet is gebonden om een andere ondergrond te voelen en eventueel andere zenuwbanen te prikkelen.  Het is grappig want Lander begrijpt niet goed wat er met mijn voet gebeurt. Een blok aan mama's voet best gek. Het grappige is dat ik er morgen iets meer blokken moet aanhangen zodat de "zool" dikker is. Een slapende voet is ook niet alles en hopelijk doet de blok zijn werk.