|
Zondagmiddag, het is rustig de kinderen zijn de deur uit samen met Jo bij nonkel Jaak. Ik ben niet mee want Jaak woont op een het eerste verdiep zonder lift. Zelf vind ik het niet zo erg want van de vele tandpijntjes ben ik op doodop. De vermoeidheid is in mijn lijf gekropen en ik heb een beetje rust nodig. Zowel fysiek als mentaal, wat niet altijd gemakkelijk is met die 2 bengels in huis. Volker en Lander zijn 2 heel flinke kerels maar soms hangen ze het uit. Dit weekend haalden ze van alles maar er verdween niets in de kast terug. Gisteren rond een of 3 hebben we ze laten opruimen voor het te straf werd. Volker de veranda Lander de living. Volker heeft dit vrij goed gedaan maar Lander heeft alles gestapeld. Geen goed idee. Een uur later lag er alles weer als voordien. Gisteren nog effe zware discussie met de jongens erover. We hebben het probleem gewoon naar zondag verschoven, pyjama's aan en bed in. Er werd niet meer gesproken over sterren maar over rode bollen (een slecht punt voor Volker).
Gisteren had ik zoveel tandpijn dat ik mijn afspraak met en vriendin uit de buurt heb afgelast. Maar dan kreeg ik van een vriendin uit mijn lagere schooltijd in Gent een bericht. Ze kwam samen met Manuel naar Leuven en als ze nu toch in de buurt was kwam ze effe binnen als we dit wilden. Natuurlijk wilden we dit. Manuel had in Heverlee in het leger gezeten en wou Leuven nog eens zien. Rond 15 uur kreeg ik een SMS en hebben we afgesproken Lander meegestuurd als lokaas. Martine had mij direct herkent in Lander. We zaten aan tafel te kletsen met een tas koffie of iets fris en een koekje. We hebben heel wat gezegd niet over vroeger over nu. Blijkbaar had Manuel jaren geleden een hersentumor gehad. Het was heel bizar dat hij dezelfde symptomen heeft als ik nu zo is hij blind aan 1 kant ( ik dacht ook doof aan 1 kant maar ik ben niet zeker) Bij bepaalde bewegingen was hij heel rap draaierig. Het leuke was hij gaf mij de courage om verder te blijven vechten. We weten niet wat het gaat geven over 1 jaar of over 10 jaar wie weet kijken we terug weet je nog en lachen we ermee.
Nu dat geloof ik niet ooit zat ik op een ronde tafel in PB dat is een multidisciplinair overleg met dokter, kine, ergo,verpleging,... iedereen die je revalidatie van dichtbij volgt. Jo en ik zaten daar te luisteren en toen zei Peter de kine Inge stappen zit er niet meer in. De dokter pikte daar op in en vertelde wat ik altijd wou maar met mijn letsel zal het er niet inzitten. De hemel viel letterlijk op mijn hoofd en op dat van Jo. Ik al het nooit vergeten 8 december 2011. Ik heb toen alles letterlijk afgeblazen geen therapie meer niets meer die dag. Marc mijn broer is langs gekomen eventjes gebabbeld over mij en toen vroeg ik en jij hoe gaat het. Hij zei dat hij nergens naartoe kon en dat hij een rustige omgeving zocht om effe op zijn effen te komen. Hij logeerde bij An (mijn zus), ons An heeft 6 kinderen allemaal jongens. Toffe gasten maar nooit rust in huis. Toen dacht ik. Als Marc nu eens bij ons introk. Jo had een babbel, Marc zat dichter bij z'n werk,... Al m'n zorgen waren effe weg. Zo ben ik, he. Als iemand zorgen heeft vergeet ik mezelf en wil ik voor de anderen zorgen.
Zo zei Liesbeth (mede collega-pattient) me ooit als ik voorgoed naar huis ging. Inge vergeet jezelf niet.Ik ben nu 10 maanden thuis en ik ben al heel vaak mezelf vergeten en dan heel hard met mijn hoofd tegen de muur gelopen.
Maar effe terug martine, Manuel, Jo en ik hebben goed gebabbeld en wat het leuke was Martine was een goede vriendin van me er is geen minuut stilte geweest. Sinds "het" gebeurde volgde ze aandachtig de berichtgeving die Jo op Facebook zette. Ze was heel hard verschoten zoals iedereen. Uiteindelijk heb ik het terug overgenomen. Ook al was het jaren geleden dat we elkaar gezien en gesproken hadden ze steunde me. Het is tof om af en toe iemand uit Gent te horen. Het dialect, de herinneringen gewoon zalig.
Sevves mijn kerels thuis een beetje opruimen nog bad en bed in.
|
