NAH en toch een mama zijn

Je hebt een leven voor en na het voorval. (je weet wel toen ik nog rondliep)
Bij velen en bij mij ook lag de wereld aan ons voeten. We hadden plannen, dromen, we hadden een toekomst uitgestippeld voor ons voor ons kinderen en partner. Maar op dat ene moment is KNAP alles 1 knip weg. Weg dromen, weg plannen. Het enige wat je kan doen is zien te overleven (fysiek)
Je komt terug in een heel andere wereld, een wereld dat je niet kent en niet wilt leren kennen maar je moet erdoor. Het is gelijk een tussen wereld waar je door moet. Ik heb moeten leren communiseren met mijn lichaam. Sommigen zijn geraakt aan hun spraak anderen zijn geraakt aan hun geheugen. Ik ben vooral fysiek geraakt onder de gordel is het kapot. Ik kan mijn benen bewegen tot een bepaalde graad maar links gaat beter dan rechts. Maar korte stapjes gaat mits ondersteuning en begeleiding. Het is de bedoeling dat ik tot aan m'n bad geraak.
Gelukkig is m'n geheugen niet geraakt en m'n spraak ook niet. Die 2 dingen zijn heel snel terug gekomen ook al was het wartaal in het begin en weet ik er niets van. Maar ik kan nu gelukkig verhalen vertellen, voorlezen aan m'n jongens.
De functie in m'n rechterhand is minder en links gaat erdoor. Ik ben blij dat ik dingen kan doen bv. m'n eten snijden en naar mijn mond brengen (het is ooit anders geweest) Het meest belangrijkste is ik kan mijn jongens knuffelen ik kan communiceren.
mijn linker oog ben ik ook verloren. Je ziet ze nog wel maar ze zijn niet meer functioneel. 1 voordeel aan m'n oog is het draait mee met het andere. Buitenstaanders zien niet dat dat oog geen functie meer heeft.
Ik vind het erg voor die mensen uit het artikel dat door een ongeluk, beroerte, maakt niet uit wat ze gehad hebben hun leven op hold wordt gezet. Zoals het mijne. Moest je me op een gewone stoel zetten dan zie je het gewoon niet aan me. Tenzij ik een paar handelingen doe maar als ik zeg ik heb last van m'n arm dan zegt iedereen ah ok. Het erge is vooral dat je dingen moet opgeven. Ik zou zo graag bij Jo in bed leggen maar ik heb een hoog laag bed nodig maar dit is eventueel pas mogelijk als we verhuizen naar een aangepaste woning. Een gewoon bed is veel te vermoeiend voor de hulpverlening die langs komt.
Die mensen beseffen zo goed wat ze kwijt zijn en weten niet of waar ze van droomden nog mogelijk is. Kan je zelfstandig wonen, kan je een vriendin hebben, Het zijn gewone vragen waar je een antwoord op wilt maar je weet het niet. Ik heb het geluk dat ik Jo en de kinderen al had, want het zijn zei die gezorgd hebben dat ik er sta van wat ik nu kan. Het zijn m'n 3 bengels die me over de streep steeds trekken. Wil je dit dan moet jij dat. Het principe wil je tekenen pak dan zelf de potloden en het papier. Wat geen slechte reactie is van hen.

Maar 1 ding merk ik bij al deze mensen en bij mij ook alle dagen zijn hetzelfde. verpleging, rolstoel, wassen. De jongens klaar maken. Effe lezen, kine verpleging, rusten, Ilse, Het is altijd wel iets en de tijd ertussen doe ik consequent oefeningen op mezelf.