|
Je kan wel zeggen Inge je staat nu op ziekenkas maar het is organiseren van s'morgens tot s'avonds. Alles moet in elkaar passen kine, verpleging, m'n kerels met school en huiswerk, enz. Deze week bv. vandaag bezoek huisarts, kine, Volker naar Ilse een paar dingen regelen en Volker en Lander willen een tekening maken voor Ketnet. Morgen ook druk druk kine, Dominique, Ilse,... en zo gaat dat alle dagen. Daar bovenop zorg ik ook nog dat ik toch wat meer sociale contacten heb. Afspreken met vrienden die ik niet mag vergeten. Maandag heb ik afgesproken met de oude directeur van m'n middelbare school. Ik was en nu nog bevriend met haar dochter vroeger zei ik mevr. nu zeg ik Jeannine ze brengt ook Paul de nog oudere directeur van school mee. Het is tof om hen nog eens terug te zien. Jeannine is op bezoek gekomen in het ziekenhuis. best spannend. Volgende woensdag is er projectvoorstelling van Lander over Egypte. Lander is super enthousiast om zijn kunsten te laten zien van wat hij heeft geleerd. Wij mama's en papa's mogen gaan kijken. Die ochtend komt ook Inke de nieuwe thuiszorg mevr. Ze mag meegaan naar de voorstelling, ze mag hier niet alleen blijven en voor later moet ze eventueel weten waar de school is van de jongens.
Daarnet is de dokter geweest voor m'n voorschriften. Effe gebabbeld over m'n zijn, gesprekken met Ilse en natuurlijk hoe het gaat met de blog. Volgens mij gaat het goed. Ik heb wat rust gevonden. In de blog kan ik m'n ei kwijt en leer je dingen anders bekijken en dan vraag je je af moet ik me daar nu druk om maken. Maar het drukt vaak je neus op de feiten, waar soms tranen van vloeien. Soms vraag ik Jo zijn mening en lees ik luidop mijn briefje. Jo bevestigd dan of geeft kleine bedenkingen. Wat ik dan meeneem en verbeteringen aanbreng. Ik typ elke dag een stukje en de dag erna lees ik de boel nog eens een breng ik verbeteringen aan.
Ik ben al heel blij dat ik mijn dag nuttig doorkom. De jongens, Jo, mee eten maken,... Het enige wat ik moet doen is wat meer buiten komen. Want dat vind ik nog een beetje eng. Naar de stad gaan dat is maanden of zeker een jaar geleden en dan was het nog omdat het moest met de reïntegratieactiviteit in PB. Met rolstoel door de stad op die moment mochten ze me omver rijden, ik voelde me zo rot en bekeken. Sindsdien ben ik niet mer naar de stad geweest. Ik vind het al fantastisch dat ik al naar de Carrefour ben geweest. Ook maar ne keer of 2 ze ne. Tussen de mensen komen vind ik eng en ik was echt een heel sociaal persoon. Ik babbelde tegen iedereen en gaf iedereen kansen. Maar nu stop ik me weg. Gelukkig heb ik de PC met mail en Facebook. Dan zien de mensen me niet. Mensen kunnen niet zien hoe je je voelt en je kan je beter verstoppen. Niet goed maar handig.
|
