Het was een vreemde dag vandaag. Eerst kwam ik een oud collega van me tegen en ik zei hem je moet maar eens op m'n blog kijken. Ik vertelde dat ik een mail ging sturen met het adres. Thuis gekomen en een paar uurtjes later deed ik wat ik beloofd had. Ik was via de website op het adres van de leefgroep gekomen want in een vorig leven was ik begeleidster in een leefgroep voor bijzondere jeugdzorg. wat ik toen op de website zag was ik niet goed van 1 van collega's was overleden, ze was 1 jaar jonger dan ik. Mijn oprechte deelneming gaat uit naar haar ouders, familie, vrienden en collega's.
Maar wat ik effe kwijt wil is dat een gebeurtenis een relatie met je vriend(in) of partner kan vallen of staan. Wat er is gebeurt is niet gemakkelijk, de overblijver moet beslissingen nemen boven je hoofd. Beslissingen over je kinderen, over jou dit alles word niet steeds in dank afgenomen. Toen ik nog heel erg ziek was en niet wist wat er rond mij gebeurde heeft Jo beslissingen moeten nemen die erop of eronder waren. Je kan niet zeggen jo heeft de foute beslissing genomen. Jo heeft gevochten voor zijn madam en hij heeft risico's moeten nemen. Niemand wist dat ik het ging halen het was alleen hopen dat het een juiste zet was van de dokter. Gelukkig heeft iedereen gevochten voor mij dokters, verplegers, verpleegsters, therapeuten, m'n gezin met Jo en de kinderen, familie, vrienden en mijn Tante Non met haar team. Iedereen die achter ons stond.
In het ziekenhuis leefde ik niet ik werd geleefd er werden beslissingen, activiteiten, enz. geplant. Eten, drinken, sport was op uur. bij het thuis komen viel heel die structuur weg en werd ik voor de leeuwen gegooid. Ik vloog voor de PC en er was geen andere bezigheid voor me (dacht ik) en ik verloor de rest rond mij uit het oog. Jo, de kinderen iedereen die ik graag zag. Op een moment was Jo het beu en heeft me werkelijk van m'n wolk getrokken en zei dat ik eens deftig moest nadenken en dat ik alles en iedereen uit het oog was aan het verliezen. Het bleef maar duren en hij heeft me voor een voldongen feit gesteld hij weg of ik samen met ons gezin een weg kiezen. We zijn samen in therapie gegaan in een relatie ben je met 2 maar ik was de oorzaak voor een groot stuk. Mensen blijven wegduwen, van Jo verwachten dat hij alles deed en dan nog kritiek hebben.
Maanden later hebben Jo en ik elkaar terug gevonden. Ik ben vooral niet zoveel met mezelf bezig maar met m'n gezin. Kleertjes en pyama's aan- en uitdoen. spelletjes spelen het is echt wel leuk om samen voor de jongens te zorgen. Het is spijtig dat ik niet alles kan maar we maken het er het beste van. Zowel Jo, Volker, Lander en ik hebben een hele weg afgelegd om te staan of zitten waar we nu zijn en weet zeker "we zien elkaar heel graag" wat er ook gebeurt.
|