13 augustus 2008 was het mijn verjaardag.
Die dag had ik vrijgehouden om met Inge en Lotte mee te gaan op controle naar het UZ Gent.
s Morgens om 8 uur ben ik bij mijn nakomelingen toegekomen, zij hadden zich verstopt en zij riepen allebei: gelukkige verjaardag, meter! Na de kussen stak Lotte een pakje achter haar rug en vroeg mij welk hand ik wou kiezen en zij had er heel duidelijk plezier in met het cadeautje dat ik zou ontvangen.
Wij vertrokken richting UZ Gent, brooddoos mee.
De wagen kent de baantjes naar het UZ zonder gps en Lotte kent er ook elke straat, elke brug, alle gebouwen.
En ik, ik ben blij met elke aanraking en elke blik die ik haar gedurende de autorit kan geven, soms tot ergernis van Lotte. Ik wil elk drankje of snoepje voor haar open maken maar ik ben dan wel heel fier dat zij alles zelf wilt en kan doen met haar mooie gelakte vingertjes. Zo gaat het er bij elke rit richting UZ aan toe: kusjes uitdelen, elkaar bekijken, vragen stellen,
t Goot water die dag, Lotte wou dolgraag haar Dora-parapluutje gebruiken om zo samen met mij door de plassen te stappen. Wij moesten lachen omdat het zo regende en zij mij met haar parapluutje wou beschermen. Haar mama had er zelf één bij en stond zelf met open schoenen in de regenplassen.
Maar mijn verjaardag veranderde al snel in een pijndag, een pijn die nooit meer overgaat en waar er geen enkel medicamentje voor bestaat.
Controle werd een klap waar je niet goed van bent, ik die dacht dat we na afloop een taartje gingen eten in de cafetaria om mijn verjaardag te vieren, de laatste maal met een 4, maar dat viel in het water. Zoals het die dag letterlijk water goot.
De tranen bleven over onze wangen stromen, een niet te stoppen zee van tranen. We kregen de diagnose te horen na aandringen van mijn dochter, zij wou de waarheid weten. Het verdict viel, wij werden ontvangen door dokter Joris.
Dokter Joris had oogcontact met mij en toen ik zei: dat mag niet, dat kan niet, klemde hij zijn lippen op elkaar en enkel het geknik van de dokter bevestigde wat de diagnose was. Terwijl hij met zijn blik wilde zeggen: moed, sterkte, zo een verstaanbare taal, het willen zeggen: het spijt mij, het zat er allemaal in.
Ik liep weg en wilde niets meer horen van wat hij gedurende een uur nog tegen Inge te zeggen had. Zij verwittigde haar man. Ik wou bij Lotte zijn die plezier beleefde in een tent met vele ballen er in, die staat daar op de dagkliniek en zij speelde er met een ander kindje, die er voor de eerste keer kwam. Voor die familie was alles nog nieuw, voor Lotte niet, zij kent de dagkliniek, het speelhuisje, al 15 maanden lang, ze weet wat en wanneer er bij elke behandeling met haar gebeurt.
Dokter Joris kwam na een uurtje buiten met haar mama en vertelde aan Lotte waarom mama en meter verdriet hadden. Hij legde haar uit dat er celletjes in haar lichaam te zien waren en hij vroeg of hij aan haar buikje mocht komen om te voelen of er nog ergens plaats was voor een wafel of een ijsje. En Lotte liet zich gewillig doen, zo van ja, doe maar, en knikte naar de dokter. Hij verliet de dagkliniek.
Enkele grootouders keken ons angstig aan en pakten ons vast.
Lotte kreeg toestemming van de dokter om oorringetjes te dragen. Rond 11 uur vertrokken wij richting stad Gent naar een juwelierswinkel en kozen haar oorringen, bolletjes of bloemetjes. Lotte wou roze bloemetjes. Het is wel een bloemetje van een kleindochter, wij verstaan elkaar zo goed, en wij praten in grote mensen taal. Onze band is zo innig, wij knuffelen enorm en proeven telkens van elkaars eten. Voor haar diagnose zei Lotteken nog tegen mij: ik mag van jou toch alles, hé, meter? Als ik hieraan denk moet ik telkens lachen, dit geeft mij zoveel voldoening.
Vanaf haar eerste levensmaand noem ik haar prinsesje, en er is denk ik geen ene dag dat ik haar niet bezocht heb, zij woont maar 7 minuutjes van bij mij.
Bij de juwelier aangekomen, redelijk kletsnat want wij hadden onze paraplu in de auto vergeten in de ondergrondse garage waar wij geparkeerd stonden. Inge wou teruggaan en ik zei: wij zijn al zo nat, wij stappen verder. Wij gingen een hele chique zaak binnen maar de juwelier wou geen oorringetjes verkopen aan kindjes jonger dan 6. Wij keken elkaar alledrie aan en beloofden hem dat Lotte ook een echt meisje wilde zijn en ja, hij gaf toe. 5 minuutjes later en een traantje verder had Lotte mooie oorringetjes en vertrokken wij naar de ondergrondse parking maar wij wisten niet naar welk verdiep. Normaal is dat Inge haar gewoonte niet en Lotte voelde ook die onzekerheid van het niet terugvinden van de wagen en wilde naar huis. Inge was wel in staat om te rijden, zij kon niet anders. Ik zei wel dat ik zou rijden en was dan toch blij dat zij aandrong om zelf met haar wagen te rijden. Onderweg belde zij naar Griet, een moeder die haar 4-jarig zoontje verloor in mei.
Ik zat naast Lotte in de wagen en Lotte at een koekje. Toen zij opmerkte: mijn mama is weeral aan het wenen, en toen ik dan zei: moet zij een zakdoekje hebben?, knikte Lotte van ja. Ik geloof wel dat de doos met zakdoekjes op waren toen wij te Zandbergen toekwamen. Lotte was onderweg in slaap gevallen en haar papa stond ons op te wachten en Inge legde haar in haar bedje en Lotte sliep bijna 3 uren aan een stuk. Zij was moe van het vroege opstaan en 2 dagen intense onderzoeken.