Liefste schat, vorige week kreeg mama een mailtje van een journaliste van Dag Allemaal, Kathleen Vervoort. Ze werkte aan een reportage rond Verlies naar aanleiding van Allerheiligen. En ze moest blijkbaar direct aan ons denken omdat ze jouw blogje al eens gelezen had.
Voor ons was het in eerste instantie, ja tof ons Lotte* in ons wekelijks tijdschrift zien staan, dat gaf ons een goed gevoel, maar dan kwam ook direct de angst, van is dit wel waar, is dit terug geen stunt zoals we al eens meemaakten en we wilden dan ook niet terug gekwetst worden...
Na telefonisch contact met de journaliste, bleek dat het wel goed zat. De volgende dag dinsdagnamiddag 23 okt '12 stonden ze hier de journaliste en de fotograaf. Met een lach en een traan verliep het gesprek heel vlotjes en sereen. Er werden heel wat foto's genomen van jouw urne, jouw hoekje, mama samen met jou, buiten met jou, zelfs op je kamer. We kregen de tekst mooi op voorhand te lezen, zodat we zeker niet voor schut werden gezet. Gisteren 30 okt kochten we dan deze nieuwe editie en het was zo ontroerend mooi om te lezen en de foto's die erin stonden zijn uiteindelijk die 2 mooie geworden die van de fotoshoot 4 jaar geleden, die hiernaast op jouw blogje staan van jou alleen en die met mama en papa erbij.
Je zou heel blij geweest zijn denken we dat je in ons favoriete tijdschrift staat en waar jouw favouriete 'dag Kids' krantje instaat dat we er telkens voor jou moesten uitscheuren...

Hieronder de tekst in Word-formaat van het artikel in Dag Allemaal.

Allerheiligen    Inge, Martine en Gerte, Drie mama's die elk een dochter verloren in 2008

DE PIJN DIE NOOIT SLIJT: HET AFSCHEID VAN EEN KIND

INGE, MAMA VAN lOTTE, VOOR ALTIJD 4 JAAR

' TOEN LOTTE HERVIEL, WISTEN WE DAT HET VERLOREN WAS'


‘Lotte was net geen drie jaar toen er voor de eerste keer kanker werd vastgesteld. Neuroblastoom, een zeer agressieve kanker’, vertelt Inge. ‘Onze wereld stortte in, maar tegenover Lotte mochten we niets laten merken. Elke dag maakten we er het beste van, maar ‘s avonds huilden we uren aan een stuk.’

Inge en haar man begonnen niettemin met volle moed aan het gevecht tegen ‘de grote K’. ‘Lotte onderging alle mogelijke behandelingen, tot de zwaarste toe. Chemo, operatie, stamceloogst, transplantatie, bestralingen én een kuur met Roaccutane, een medicijn dat ook gebruikt wordt tegen acne en de celdeling vertraagt.’

VERDICT

Drie dagen voor Lotte’s vierde verjaardag kregen haar ouders goed

nieuws: de behandeling was afgelopen. ‘Van een genezing mag je op dat moment nog niet spreken, dat kan pas na een paar jaar, maar goed, op zo’n moment is er hoop. Op 11 juli hebben we dan ook een groot

verjaardags- en genezingsfeest gegeven. Ons geluk was helaas maar van korte duur. Een maand later moest Lotte op controle. Ze werd twee dagen opgenomen. Zoals altijd kreeg ik de bloeduitslagen meteen mee naar huis. De hele nacht heb ik naar die lijsten zitten kijken. Ik had het afgelopen jaar genoeg uitslagen gezien om te beseffen dat ik geen goed nieuws in handen had. En inderdaad, ‘s anderendaags viel het

verdict: Lotte was hervallen. Op vijf plaatsen waren er nieuwe tumoren.’

FOTOSHOOT

‘Ik wist meteen dat het palliatief was. Ons meisje had de hele behandeling al eens doorlopen, de zwaarste medicatie hád ze al eens gekregen. Wat konden ze deze keer nog meer doen? Tranen met tuiten heb ik toen gehuild. Voor de tweede keer stortte mijn wereld in.’

Lotte zélf was die dag niet bang of verdrietig. ‘Kinderen bekijken dat heel anders’, vertelt Inge. ‘Maar naarmate ze slechter werd, besefte ze ook dat ze de strijd aan het verliezen was. Ze was zo slim, onze Lotte... Een van de laatste weken zei ze nog tegen onze huisarts: 

 ‘Niémand kan mij nog helpen.’ Daar sta je dan als volwassene, met je mond vol tanden en een gebroken hart.’

Toen Inge voor haar verjaardag een bon voor een professionele fotoshoot cadeau kreeg, wist ze meteen wat ze wilde. Een laatste, mooie aandenken aan haar dochter. ‘Eind oktober zijn we met Lotte naar de fotograaf gegaan. Ze ging toen al fel achteruit, maar die man nam zijn tijd voor ons. Met die beelden heb ik nadien een fotoboekje gemaakt. Met de vrolijke, lachende Lotte. Maar ook met de beelden waarop Lotte sip kijkt, pijn heeft of er geen zin meer in heeft.’

COMA

Inge wordt even stil. Slikt. ‘Een maand en vijf dagen na die fotoshoot is Lotte overleden, hier thuis, in onze armen. Ze sliep al maanden tussen ons in. We hadden zelfs speciaal een groter bed gekocht. In de nacht van 3 op 4 december schoot ze plots al huilend wakker en wou ze wat fruitsla. Ze heeft hier nog wat gegeten, even een filmpje gezien en dan hebben we haar terug naar boven gedragen. Dat was eigenlijk de laatste keer dat we haar ‘levendig’ zagen. ‘s Ochtends om elf uur sliep ze nog. We hebben haar naar beneden gedragen om haar dicht bij ons te hebben. Waarschijnlijk gleed ze toen al in een coma. Een dag later is ze gestorven.’

‘Wanneer je weet dat je kind palliatief is, neem je elke dag afscheid.  Op het einde wíl je zelfs dat ze gaat. Ze had zoveel pijn. 

Maar wanneer het moment daar is, val je in een gat.’

BROERTJE

‘Tot aan haar begrafenis zijn we haar elke dag nog gaan bezoeken, maar je voelt dat het tijd wordt om afscheid te nemen’, vervolgt Inge. ‘We hebben haar zelf in haar kistje gelegd en voor een perfecte viering gezorgd. Ik was altijd bang van crematies, ging nooit naar zo’n begrafenissen, uit angst. Maar toen Lotte stierf was het barkoud. Haar op een kerkhof leggen, ver van ons vandaan? Nee, dat konden we niet. Lotte heeft nu een centraal plekje in onze woonkamer en leeft verder binnen ons gezin. Wout, haar broertje, heeft Lotte nooit gekend, maar weet wel wie ze is. Hij kent haar foto’s, haar speelgoed, haar kamer. Wij praten ook nog regelmatig over haar, dagelijks branden we haar energielampjes.’

VLINDERTJE

‘Lotte zat in de kleuterklas en bleef zoveel mogelijk naar school gaan. De juf heeft heel die tijd een dagboekje bijgehouden, foto’s genomen en Lotte gefilmd. Daar zijn we haar nu heel dankbaar voor.’

‘Terug gaan werken kon ik niet. Ik werkte in een jeugdinstelling. Op donderdag kreeg ik soms telefoon van ouders die hun kind dat weekend niet kwamen halen, omdat ze geen tijd hadden, of geen zin. Ik kon het niet meer aanhoren, al die excuses. Lotte hield van chocolade en frambozen. Na haar overlijden ben ik een pralinezaak begonnen. Ik maak nu pralines. Als ode aan Lotte verkoop ik vlindertjes met frambozenvulling. Want Lotte, dat was ons prachtige vlindertje. En dat zal ze altijd blijven.’

31-10-2012 om 11:25 geschreven door mama en papa