Een bezoek aan m'n huisarts, deze ochtend.  Zodat ik alvast niet weer eindeloos lang in de wachtzaal van de spoedafdeling moet zitten wachten op een simpele spuit in m'n achterste, hetgeen welgeteld één minuut duurt.  Na dit weekend heb ik wel genoeg van die vleugel van het hospitaal. 

Na de inspuiting onderzocht hij me, van kop tot teen. 
Geen al te best verdict, al probeer ik er niet al te veel rekening mee te houden.  Het is afwachten wat de specialist morgen zeggen zal. 

- "Reken alvast dat je de komende zes weken thuis zit.  In geval van een operatie wordt dat zes maanden, K." 
- "Niks van, woensdag heb ik een afspraak bij een klant.  Of ik nu thuis zit of werk, zoveel verschil maakt het niet uit."

Hij werd enigszins kregel van m'n hardnekkigheid.  Ik hoorde hem wel eerder een keertje vloeken tegen me, maar deze keer schrok ik toch op van z'n reactie. 

"Als je op deze manier met je gezondheid blijft spelen, laat ik je opnemen, K.  Dit kan niet langer.  Je zit met een hernia, elke keer je in de wagen zit wordt je been gevoelloos.  Dat wil zeggen dat in die houding die hernia tegen een zenuw duwt.  En jij wil de baan op gaan woensdag ?  Je hele rug zit muurvast, tot aan je nek toe.  En dan heb ik het nog niet over je huidige gewicht en het feit dat je voor de zoveelste keer met beginnende uitdrogingsverschijnselen zit." 

Hij wilde weten wat ik het afgelopen weekend gegeten had.  Ik moest even nadenken, de dagen overlopen.   "Twee keer een halve banaan." antwoordde ik eerlijk. "O ja, en deze ochtend ook nog een hele."  
-"K, wat is er gaande met je ?"  
-"Niks, het zijn die inspuitingen, denk ik.  Ze zijn nogal belastend voor m'n maag, ik heb last van misselijkheid en diarree, waardoor ik niet echt goed eten kan." 
- "Je hebt de bijsluiter goed gelezen.  Maar ik geloof er geen moer van." 
En toen werd ik nijdig.  "Dokter, kijk es even naar me : ben ik te mager ?  Néé !  Ja goed, ik ben wat vermagerd, wel logisch misschien met al de stress die met een scheiding gepaard gaat.  Dit hele gezeik komt nu gewoon ongelegen.  Volgende maand moet ik behangen en schilderen en verhuizen, hoe dan ook.  En op heel veel hulp zal ik niet kunnen rekenen, dus je zorgt er maar beter voor dat ik zo snel mogelijk opgelapt ben.  Laat me desnoods tijdelijk spuiten krijgen die alle pijn wegnemen, en dan pakken we het probleem binnen een aantal maanden wel aan.  Ten laatste volgende week maandag begin ik terug te werken.  Ik heb klanten die materiaal nodig hebben, en ik kan me niet permitteren die job kwijt te geraken.  Het is momenteel de enige vorm van ontspanning die ik nog heb.  Als je me zes weken lang thuis gaat houden, ben ik na de derde week knettergek in de huidige situatie."  
- "K, er is net stress van je afgevallen zodra je besliste te scheiden.  Je leek opgelucht, zelfzeker zelfs.  Wat is er gaande ?"   
Ik vervloekte de tranen die van m'n wangen rolden.  "Niks, er is echt niks, dokter, maar ik moet nog zoveel plannen, nog zoveel doen.  Ik heb meubels die moeten afgebeitst en geloogd worden.  Goh, het is gewoon een wat te zwaar weekend geweest, denk ik.  Ik heb constant last gehad, en als je dan een man hebt die ligt te zeuren over wanneer het eten klaar is, en die vanuit z'n zetel roept : "kan je eens boven gaan kijken naar de kinderen want ik hoor dat die nog niet slapen, en anders kan ik die film niet meer volgen.", dan heb je niet veel meer nodig.  Ik kan nauwelijks eten, nauwelijks slapen.  Zorg er gewoon voor dat die rug zo snel mogelijk hersteld, zodat ik terug aan de slag kan." 
Hij keek me aan, het was duidelijk dat hij door had dat er meer aan de hand was, maar het was hem tegelijk duidelijk dat dit hetgeen was dat ik kwijt wilde, niets meer.
Ik betaalde, en stond op.  "Je weet wat ik gezegd heb over opname, K., en deze keer meen ik het.  Woensdag zie ik jou hier terug, mét het verslag van de specialist."

Het is half twaalf nu, ik kijk rond in het huis dat weldra niet meer het mijne zal zijn.  En ik heb schrik, ongelovelijk veel schrik.  Maar ik bijt door, het moét nu eenmaal...