Kijk es aan.  Kijk !  Kijk naar me, lees me !  Lees, of herlees de talloze berichten die ik hiervoor op dit rotblog gooide.  Over een zogenaamde mentaliteitsverandering, over de sterke ik, over een stom geloof dat er wel iets voor me in het verschiet lag.  Lees hoe ik schreef dat het goed zou komen met me.  Lees het, en barst in lachen uit. 

M'n leven is een absurditeit, de bliksem is op me neergekomen, en ik ben wakker geworden. In m'n wereld danst de duivel, en gooit hij m'n ziel in het rond.  De schaduw bedekt me, de zon gaat neer.  En als het al even echt zo was, dan is het nu geschiedenis.  Voltooid verleden tijd.  

M'n tuin.  Een tweetal jaar geleden plantte het kind in me twee mirabellen-boompjes.  Een jaar later had ik exact drie mirabellen, een schrale oogst, maar ze smaakten overheerlijk.  Dit jaar gaan de takken gebogen onder de mirabellen.  Ongeduldig wachtte ik op het rijpen ervan.  In afwachting haalde ik me gisteren in een fruitwinkeltje een doosje van ze, maar hun smaak stelde niks meer voor.  

Vandaag verbande ik voorgoed het kind in me.  Misschien daarom dat de mirabellen hun smaak kwijt waren.  Een kleine prijs is het, in een wereld waar het nu op overleven aankomt.  

Het was hoog tijd, uiteindelijk.  Geen onzin meer over nooit volwassen willen worden.  Geen gek gedoe meer, geen euforie bij zaken waar grote mensen gewoonweg aan voorbij lopen, geen "gekwikkel", want dat hoort niet.  Je stopt geen bloemen in andermans oren, geen duiken meer in een meertje waar geen mens je ziet, geen mega K ... 

M'n oudste had het door.  De hele dag wijkte ze nauwelijks een meter van me.  Ondanks m'n rugpijn trok ik met haar en haar zus naar hun pony.  Nadat ze gereden had, zadelden we de pony van m'n nichtje op, en reed ze ook daarmee.  Ze overwon haar angst, en vroeg me of ze mocht springen.  Dus zette ik een aantal lage sprongetjes.  En ze deed het, maar ik wist dat ze het enkel en alleen deed in een poging mij op te beuren.  Achteraf trokken we ons drietjes een potje vol rode besjes van de struiken af, en aten we ze samen op, zittend onder de boomgaard.  

Daarnet, ze lagen fris gewassen in hun bedje, stapte ik een warm bad in, een poging om met warmte de druk wat van die onderrug te halen.  Ze stond plots bij me in de badkamer, haar pyama achtergelaten, een handdoek in de aanslag.  "Mag ik bij je zitten in bad ?" Even later zaten we ons drietjes in het bad, want ook de jongste vond het een geweldig idee. 

M'n oudste had vorig jaar deelgenomen aan een schoolevenement, waarbij ze een stukje moest brengen van het zuidafrikaanse volkslied.  Ik weet niet meer hoe we erop kwamen, maar we hebben het een hele tijd ons drietjes zitten zingen...enkel de eerste strofe, want meer herinnerden we ons niet meer... 

http://www.youtube.com/watch?v=-RdjEKqvPm8