De dag na mijn crash verliep moeizaam.  Ik rekende erop om op automatische piloot de dag door te geraken, maar al van bij het ontwaken liet die het afweten.  De hele dag verliep moeizaam, van kwaad naar erger.  Mijn lichaam deed pijn, weigerde alle vormen van voedsel.  Het gewoel in mijn hoofd maakte me gek.  Gesprekken die ik herbeleefde, de banaalste eerst, een eindeloos gepieker dat maar niet wou ophouden, een hele dag lang. Al vroeg in de ochtend kreeg ik een melding van een diefstal op een werf, mogelijk door één van mijn personeelsleden.  En toen ik mijn agenda nakeek, bleek op de koop toe dat ik een hele dag een nieuwe inspectrice moest meenemen in opleiding.  Om zeven uur stapte ze mijn wagen in, en ze heeft tot ze uitstapte niet meer gezwegen.    Net op een moment dat de enige troost mijn muziek en af en toe wat stilte was, in een verwoede poging mijn hoofd vrij te kunnen maken en wat rust te vinden. 

Haar hele levensverhaal passeerde de revue.  Van de alcoholverslaving van haar eerste man tot de schoolproblemen van haar kinderen.  Waarom nou net vandaag? Omstreeks half drie kon ik het niet meer aan, ik zat er compleet door, en verzon een smoesje dat ik vrij lang op de volgende werf zou zitten, waarop ze vroeg haar aan haar wagen af te zetten zodat ze huiswaarts kon keren, de dag had lang genoeg geduurd.  Vooral voor mij, mijn spieren deden zo ontzettend veel pijn dat ik nauwelijks nog m’n wagen kon besturen. 

Mijn maag leek helemaal verkeerd te zitten.  Ik moest de schijn wel hoog houden, ik moest normaal lijken en s’middags de gebruikelijke lunchpauze ondergaan.  Al bij de eerste hap verzette mijn hele lichaam zich.  Nadat ik met moeite het kleine broodje binnengeduwd had gekregen, begaf ik me al bezetene naar het toilet om het hele zootje eruit te braken.  Mijn lichaam leek ervan te genieten, want het wilde er maar niet mee ophouden.  Na afloop deed m’n keel er zoveel pijn van dat ik er lichtelijk hees van was, en ik proefde de hele namiddag lang bloed vanachter in mijn mond.  Ik was, en ben, niet goed bezig.  Het dieptepunt van mijn crash komt met rasse schreden dichterbij.    

14-12-2007, 00:00 geschreven door K.

Vorige week.  Ik moest vroeg uit de veren om een werfbezoek te doen.  Ik wou ter plaatse zijn net voor zes uur, om te controleren of mijn personeel wel op tijd begon.  De avond voordien had ik alles voor s’morgens klaargelegd, en mijn man wist dat ik ‘m niet zou wakker maken en in alle stilte zou vertrekken zodat de kinderen wat zouden uitslapen.  Ze hebben nu eenmaal de slechte gewoonte wakker te worden zodra ze iemand horen opstaan, of dat nu midden in de nacht is of niet.  Met mijn huidige slapeloosheid is het dus steeds op de tippen van de tenen lopen…  Mijn wekker zou afgaan om vijf uur, maar om vier uur lag ik al terug wakker.  Ik besloot dan maar op te staan.  Ik kleedde me stilletjes aan, ging naar de badkamer me wat opfrissen, en begaf me naar beneden.  In feite had ik best wat kunnen strijken of zo tijdens dat extra uurtje, maar ik besloot toch al te vertrekken.  Terwijl de rest van de wereld nog leek te slapen, reed ik richting Antwerpen.  Om kwart voor vijf zat ik daar dan, aan de Schelde, op een bankje.  Het was nog te donker om te kunnen zitten lezen, dus zocht ik toevlucht tot mijn mp3-spelertje.  Een nietig klein goedkoop dingetje van amper 2 gig, met niet genoeg ruimte voor al hetgeen ik erop wilde.  Het geraas van overdag verdwenen, de donkerte nauwelijks verlicht door de typische oranje lantaarns, het druilerige weer, geen mens te bespeuren.  Hier zaten we dan, mijn muziek, mijn gedachten en ik.  Een uur lang.  Ik liet mijn gedachten afdwalen… nachtelijke dagdromen.  Ik begreep plots heel goed de woorden die Jeff Buckley zo ontzettend mooi zong in “Forget her”… 

While this town is busy sleeping, all the noise has died away, I walk the streets to stop my wheeping, ‘cause she’ll never change her ways…  Don’t fool yourselve, she was heartache from the moment that you met her…  My heart is frozen still, as I try to find a way to forget her somehow.  She’s out there somewhere now.

Héél even dacht ik het.  Héél even leek de Schelde heel aantrekkelijk.  Maar onmiddellijk herpakte ik me.  Mijn lichaam heeft te veel overlevingsdrang, denk ik.  Jezelf verdrinken moet ontzettend moeilijk zijn, en enorm veel wilskracht vergen.

14-12-2007, 08:03 geschreven door K.

Ik ben bang.  Ontzettend bang.  Over hoe lang dit dieptepunt duren zal.  Over of ik het zolang volhouden zal. 

Nu, op dit eigenste moment, heb ik zo'n nood aan iemand die me vastneemt, en die me zegt dat alles wel terug goed komt met me.  Iemand die me door dit dieptepunt heen loodst.  

17-12-2007, 00:00 geschreven door K.

20-12-2007, 11:30 geschreven door K.

21-12-2007, 00:00 geschreven door K.

22-12-2007, 00:00 geschreven door K.

23-12-2007, 00:00 geschreven door K.

26-12-2007, 23:57 geschreven door K.

27-12-2007, 00:25 geschreven door K.

27-12-2007, 20:35 geschreven door K.

01-01-2008, 00:00 geschreven door K.

Met enig argwaan durf ik te kunnen stellen dat het dieptepunt van mijn dip voorbij is.  Ik ben er nog lang niet, laat dat duidelijk zijn.  De klim naar betere tijden is nog niet eens begonnen.  Ik bevind me momenteel in het oog van de storm, en het is windstil in mijn hoofd, maar ik ben me er wel enorm bewust van dat ik nog een hele weg af te leggen hebben, want rondom me raast alles als bezeten.  Een korte periode van stilte, die van de ene op de andere seconde kan omslaan. 

De reden dat ik dit durf te beweren is mijn doodslust.  Die is nog steeds heel erg aanwezig, maar ik heb enige rede terug gevonden.  Terwijl ik een aantal dagen geleden ervan overtuigd was dat ook mijn kinderen veel beter af zouden zijn zonder me, besef ik nu heel duidelijk dat ik een zware hypotheek op hun leven zou leggen moest ik ermee doorgaan.  Ze zouden het me op termijn nooit kunnen vergeven.  De pijnlijke waarheid, want ik verlang nog steeds enorm om alles achter me te laten.  Weg van alle innerlijke pijn.  Maar mijn verantwoordelijk jegens die twee kleine wondertjes is nu eenmaal te groot.  Wat kan iemand me wensen voor het nieuwe jaar ?  Een verschrikkelijk ongeval waar ik niet levend uit kom, misschien.

Om de periode van kalmte nog even te bewaren, zodat ik iets langer kan recupereren alvorens er weer tegenaan te gaan, ben ik heel erg behoedzaam.  Ik ga ergernissen uit de weg.  Niet erg makkelijk, dat staat buiten kijf.  Want mensen zijn nu eenmaal niet goed van nature uit.  Je merkt het overal waar je komt.  De ieder-voor-zich-mentaliteit viert hoogdagen.

Tijdens de lunchpauze op m’n werk werd alweer een typische onderwerp aangesneden, het weer.  Iemand vernoemde dat met de opwarming van de aarde wij binnen een aantal jaren hetzelfde klimaat zullen kennen als dat van in Zuid-Frankrijk.  En meteen krijg je reacties van “hoe sneller, hoe liever.”  Op zulke momenten moet ik ontzettend hard op m’n tanden bijten.  Alsof de opwarming van de aarde iets goeds is.  Op zo’n momenten blijkt dat mensen enkel op korte termijn denken.  Geef ze nu maar ontzettend goed weer, wat er later met onze wereld gebeurt, nou ja, dat doet er niet echt toe, want dan zijn ze er toch niet meer.  En onze kinderen en kleinkinderen dan ?  

Mijn bazin, die als nieuwjaarsgeschenk me doodleuk komt vertellen dat ik vanaf nu mijn agenda wekelijks moet achterlaten, zodat ze te allen tijde weet waar ik me bevind.  En dat komt van iemand die al twintig jaar of langer in de schoonmaaksector werkt.  Je zou toch enigszins denken dat zo’n mensen ondertussen dan toch al weten dat dit onmogelijk is.  Je bent onderweg naar de ene werf, krijgt telefoon van een andere werf dat er een probleem is, en noodzakelijkerwijs gooi je je hele agenda om.  Planning is nauwelijks een optie.  En hoe omvat je zoiets op een papieren kalender ?  Ga ik trouwens dan nog quasi dagelijks mijn uurtje lunchpauze kunnen doorbrengen op m'n plekje ?  
Ergernissen, je houdt het niet voor mogelijk.
Mensen in wachtrijen aan kassa's die ongeduldig staan te zuchten, luid genoeg, zodat de kassierster het duidelijk hoort.  Degene die zich met één artikel naar de kassa begeeft en waar zich nog snel iemand anders voor schiet met een overvolle kar.  De mama met de kleuter die dringend moet plassen, hetgeen wordt geweigerd door de winkelbediende want "de toiletten zijn enkel voor personeel."  De man in de BMW, die in de file gaat bumperplakken opdat er toch zeker niemand zich zou kunnen tussenwurmen.  
Ik ben helemaal geen moraalridder, maar ik erger me rot aan zulke dingen.  Vroeger durfde ik weleens te reageren op zulke dingen, maar dat heb ik wijselijk afgeleerd.  Ik had nogal de neiging het te ver door te trekken. 
Ooit was ik eens die mama met de kleuter, net uit de pampers, en in hoge nood, en kreeg ik een enorm bot antwoord van een Kruidvat bediende.  Ook na enige vraag tot begrip gezien de jonge leeftijd van mijn dochtertje toen, kreeg ik nog steeds een bot antwoord, op het randje van de onbeleefdheid.  En mijn missie was er... "Hier hoort u nog van, dit laat ik hier niet bij.", zei ik nog toen ik de winkel uitging.  Misschien had ik op dat ogenblik wel niks verder gedaan.  Maar ze antwoordde al lachend "Dat zal wel", en ik was vertrokken.  Ik nam contact op met testaankoop, pluisde de hele wetgeving na en vroeg het klantenbeleid op bij de hoofdzetel van Kruidvat.  Wat bleek ?  Vanaf een bepaald aantal vierkante meters oppervlakte moet een winkel verplicht een toilet voor cliënteel voorzien.  En in het klantenbeleid stond inderdaad dat toegang tot het toilet geweigerd mocht worden, met uitzondering bij zwangere vrouwen, oudere mensen en kinderen.  Ik kreeg testaankoop zover om de oppervlakte van de winkel voor me op te komen meten, omdat ik juridisch gezien daar geen toelating voor had.  Een gigantische klachtenbrief vertrok richting hoofdzetel Kruidvat in Nederland, en nog geen week later kreeg ik een brief terug waarin Kruidvat zich verontschuldigde voor het voorval.  Ik kreeg tevens bij wijze van schadevergoeding een aanzienlijk bedrag aan geschenkbonnen, hetgeen ik niet gevraagd had, want dit was voor mij louter principeel.  Tot slot diende de bediende van de betreffende Kruidvat zich bij m'n volgende bezoek openlijk te excuseren, wat ook gebeurde.  Helaas vernam ik een aantal weken later dat ze ontslagen was, en kon ik me niet van de indruk afdoen dat dit deels mijn schuld was.  
Eén voorbeeld van hoe idioot ver ik gaan kan.  De andere hou ik voorlopig nog even voor mezelf.  
Of hoe kleine ergernissen gigantische proporties kunnen aannemen bij me, zeker als ik me erop begin te fixeren.
Vandaar mijn vermijdingsdrang, vermoed ik.  De radartjes in mijn hoofd liggen net even stil, laat dat alsjeblief zo even blijven.  Er zit vast nog héél wat stormachtig weer aan te komen.            

02-01-2008, 00:00 geschreven door K.

18-01-2008, 00:00 geschreven door K.

20-01-2008, 00:00 geschreven door K.

Eén woord van zijn lippen kan wonderen doen.  De blik in zijn ogen kan de kleur van mijn dag veranderen van zwart naar helderblauw.  De dingen die hij is, en de dingen die hij niet is, ik wou dat ik ze allemaal was.  Mysterieus en zo klaar als een klontje.  De eb en de vloed.  Wind en windstilte.  De aarde en de lucht.  Als het vriest in mijn hart ontdooit hij het en vult het met warmte.  In zijn ogen breekt de zon door.  Met hem in mijn hoofd, verveel ik me nooit.   Hij is onweerstaanbaar.  Hij is de lentezon op mijn huid en de zomerregen.  Onvoorspelbaar.  Hij zegt me gewoon wat hij vindt.  Hij is de zon en de maan.  Hij is het beste van allebei.  Hij maakt me sterk.   Hij weet mijn boosheid, verdriet of weerstand te weerleggen als ware het niets.  

Zonder hem is er een leegte van alleen.  Als ik hem dan oproep in gedachten, ben ik heel veel beetjes blij.          

Ik sluit m'n ogen, heel even.  Zou hij me vragen hoeveel ik van hem hou, wat antwoord ik dan, eerlijk ?  Ik zou nog van hem houden als de appelbomen vergeten waren te bloeien. Ik zou nog van hem houden als rozen geen zoete geur meer hadden.  Ik zou nog van hem houden als dichters niets meer hadden om over te rijmen.

Hij beoordeelt me niet, hij veroordeelt me niet.  Om niet één beslissing die ik maak.  Of om de beslissing die ik niet maken kan.  Hij begrijpt me, meer dan eender wie.  

Ik ben hem, hij is mij... 

Maar dit is en blijft voor eeuwig een droombeeld, een utopie...   En terwijl ik dit herlees besef ik meteen hoe melig ik bezig ben... Ik lijk wel een schlager aan het brouwen...

21-01-2008, 00:00 geschreven door K.

22-01-2008, 00:00 geschreven door K.

(Je kent ze wel.  Die typische onderbroeken die worden verkocht door quasi bejaarde koppels, meestal met een gebrek aan een deftig gebit, in marktkraampjes.  Vleeskleurige joekels die je zo hoog optrekken kan dat ze meteen ook dienst zouden kunnen doen als bustehouder, en die meer stof vergen dan de doorsnee belgische vlag.  Meestal zijn ze overvloedig gegarneerd door opzichtig geborduursel of kant geklosd door een bijziende brugse non van negentig.   Doe je tienerdochter een dergelijk exemplaar cadeau, en gegarandeerd raakt ze niet zwanger zolang ze die onderbroek maar draagt; regelrechte afknappers zijn het. In ons dialectje worden zo'n gedrocht ook wel eens een "onderflok" genoemd.)

We waren pas vertrokken, mijn vriendin en ik, richting Ancienne Belgique, Brussel, gisteren. 
-"Ik ben iets vergeten", zei ik. 
-"Oei," antwoordde ze, "draai aan de volgende lichten terug, we zijn nog niet zo ver."
-"Nee, ik rij er niet voor terug, het zal voor de volgende keer zijn."
-"Wat ben je dan vergeten?"
-"Wel, op Stubru vroegen ze hem of hij het nog leuk vond als hij slipjes op het podium gegooid kreeg, iets wat vroeger al eens vaak durfde te gebeuren.  Hij wist het wel te appreciëren, antwoordde hij al lachend.  Dus had ik zo'n gigantische 'onderflok' gehaald op de markt, de grootste maat verkrijgbaar... ik wou er nog m'n gsm-nummer opzetten met een zwarte markeerstift, en dan dat ding het podium opgooien."
Ze keek me aan, zich afvragend of ik het meende.  Tuurlijk meende ik het, behalve dan dat van mijn gsm-nummer.  Even later proestten we het uit, en de sfeer voor de avond bleek gezet.  

Het optreden was uitverkocht, en met wat geluk vonden we een toch een plekje vrij dicht bij het podium.  Net niet groepie-dicht bij het podium, zal ik maar zeggen.  Om half negen, een half uur later als aangekondigd kwam Arid het podium.  Tja, parkeerplaats vinden in het centrum van Brussel is blijkbaar voor iedereen een moeilijke klus.  Maar ze waren het wachten meer dan waard, want gedurende iets meer dan anderhalf uur namen ze ons mee op een heerlijk ritje van de nummers op hun nieuwe cd, perfect afgewisseld met oudere successen.  Twee kippevelmomenten beleefde ik.  Het stevige maar wondermooie "life", waarin een stukje "eternal life" van Jeff Buckley in verwerkt zat, dezelfde versie die me enkele maanden voordien op de Jeff Buckley Tribute in de Kaktus te Brugge reeds kippevel bezorgde; en het fragiele I don't know where I'm going.  Toepasselijker kon niet: ook ik weet niet waar ik heen ga, had ik maar iemand waar ik tegen kon zeggen "breng me naar huis"...

Helemaal opgegaan in de menigte leek ik heel even zorgeloos.  En dat terwijl ik normaal gezien me ontzettend ongemakkelijk kan voelen in zo'n drukte.  Maar de sfeer was zo ontzettend fijn dat ik vaak even m'n ogen sloot en me alleen in de zaal waande. 

Op de terugweg bespraken we onze thuissituaties even kort, maar al snel zochten we terug wat humor op, en maakten we een planning op van de optredens die we de komende maanden in geen geval willen missen.  Op zeven maart keren we terug richting AB, dit keer voor The Cult.  En als we kaarten kunnen bemachtigen gaan we zonder twijfel op één mei naar Vorst Nationaal, naar één van mijn favoriete, zo niet mijn meest favoriete (nog in leven zijnde) zanger... Nick Cave komt met zijn Bad Seeds naar België !!!  En als ik de kans krijg, neem ik begin maart nog het Arid optreden mee in de Petrol in Antwerpen.  

In een overmoedige bui denk ik : je leeft maar één keer.  

   

28-01-2008, 00:00 geschreven door K.

Vandaag, op vrijdag één februari 2008 is om negen uur deze ochtend de ticketverkoop voor het concert van Nick Cave and the Bad Seeds op één mei aanstaande, in Vorst Nationaal van start gegaan. 

En ik heb kaartjes !!!!  Twee kaartjes, waarvan er eentje voor mezelf bestemd is, de bestemming van het andere kaartje wordt later uitgemaakt... 

http://www.youtube.com/watch?v=7kV5XkBQsKU

01-02-2008, 00:00 geschreven door K.

06-02-2008, 00:00 geschreven door K.

Zou ze nog ongelukkiger als dit kunnen zijn, vroeg ik me vaak af.  Ondanks haar eeuwig lachje, haar eeuwige beleefdheid en haar eeuwige maniertjes.  "Darling !", zo sprak ze iedereen aan, pinkjes eeuwig in de lucht.  Verschrikkelijk vond ik het, want ik merkte in haar blik hoe zeer ze poogde de schijn hoog te houden, hoe zeer ze poogde haar geheimen voor zichzelf te houden.  En of ze geheimen had.  Ze neukte er op los, onder meer met de privé-chauffeur die ons in New York overal heen bracht.  Haar grootste geheim echter, zou me pas anderhalf jaar later op mijn schoot geworpen worden.

Helen kwam uit een arm gezin, groeide op in armoede, maar haar leven kende een ommezwaai toen een ontzettend rijke jongeman verliefd op haar werd.  Ze huwden, en sindsdien deed ze niks anders meer dan geld opdoen en extreem luxueus leven.  Drie kinderen volgden; twee zonen en een dochter.  De oudste zoon leerde ik kennen in een Antwerps cafeetje.  Hij was kort na zijn studies naar Europa gestuurd door zijn vader, om ervaring in het bedrijfsleven op te doen.  Het klikte meteen en een tweetal maanden later bezochten we zijn ouders in New York, en besloten we om zes maanden rond de US te trekken, rugzakgewijs.  Mijn eerste ontmoeting met zijn familie kon tellen.  Zijn vader, algemeen directeur van één der grootste bedrijven ter wereld, was vroeger naar huis gekomen, en besloot dat hij zou koken voor ons.  Na het eten, wat me enorm had gesmaakt, dacht ik het wel leuk even zijn kookkunsten te prijzen.  Een mengeling van nog onvoldoende beheersing van het engels toen, en van zenuwen omwille van de eerste ontmoeting met zijn ouders resulteerde in : "You're a good cock"  Van zodra ik het gezegd had, wist ik wat ik gezegd had.  Net iets te letterlijk vertaald, dus.  Het werd even muisstil, maar mijn vriend redde me door in lachen uit te barsten en al gauw lag iedereen in een deuk.

Na een zestal maanden keerde zijn ouders terug naar Zuid-Afrika, en werd mijn vriend aangemaand om mee terug te keren om zijn "echte carrière" te starten.  Hij wou dat ik met hem mee ging, en aangezien ik me hier al een hele tijd niet lekker voelde en totaal geen aansluiting meer vond bij mijn omgeving, leek het mij de ideale manier om te vluchten van alles.  

Ik belandde in een wereldje me totaal onbekend.  Ik trok in bij mijn vriend en hoefde niet te werken, er was een tuinman, een poetsdame en een kok, die dagelijks in ons huis rondhingen.  Ik spendeerde mijn dagen met het inrichten van het huis, met lezen, of met het me stierlijk zitten te vervelen.  Zijn ouders woonden op een vijf uur durende autorit van ons vandaan, maar ik kreeg verschillende keren s'ochtends een telefoontje van Helen dat de privéjet van het bedrijf onderweg was om me op te halen.  Ik was een pronkstukje, dat vreemde europese meisje met het schattige accent waarmee haar oudste zoon was komen aandraven, dat ze aan al haar rijke vriendinnen wou voorstellen.  We gingen lunchen, wat winkelen, en  alsof het de meest gewone zaak was ter wereld werd ik s'avonds netjes teruggevlogen door de piloot en zijn bemanning.  Ik werd nog meer dat vreemde europese meisje toen ik besliste dat ik wou gaan werken en een week later startte ik dankzij zijn vader voor de cruiseship afdeling van een rederij.  Een droom van een job, met enorm veel verantwoordelijkheid.  

Elke tweede weekend werden we overgevlogen naar zijn ouders, om het weekend daar door te brengen, in een apart ingerichte studio binnen het zwaar beveiligde complex waarin zij woonden.  Vaak dienden we hen te vergezellen naar etentjes met andere zakenlui.  In Zuid-Afrika houden ze heel vaak "braais", of wat wij een barbecue noemen, maar verder stopt daar de vergelijking.  Decadentie, anders kan ik het niet noemen.  

Zo ook die zondag, ik woonde ondertussen zo'n jaar in Zuid-Afrika.  We waren uitgenodigd bij een zakenrelatie van zijn vader.  Er waren zo'n vijftigtal genodigden, en ik kende er niemand van.  De mannen waren samen naar het tennisveld afgezakt en hielden een partijtje tennis ten einde zichzelf te bewijzen.  Het was enorm warm die dag, en heel even dacht ik een damp van testosteron boven het tennisveld waar te kunnen nemen.  De dames zaten, of beter lagen, op luxueuze ligzetels, aan het zwembad, vergezeld van tafeltjes vol cocktails.  Een constant aandraven van personeel met allerhande drankjes en hapjes.  Ik zat even verderop de boel waar te nemen, in mijn eentje, en vroeg me af vanaf wanneer het niet als onbeleefd zou beschouwd worden de plaat te poetsen.  Zijn moeder kwam bij me zitten.  "Darling, I'm bored." Ze nam een zuinig nipje aan haar cocktail.  "Buiten de gastvrouw ken ik hier niemand.  En de organisatie, abdominabel gewoon.  Bende wannabe's."  Ik vroeg me stiekem af of ze werkelijk de betekenis van het woord abdominabel kende, of dat ze het in een gelijkaardige context had opgevangen tijdens een gesprek van haar man.  Een ietwat struisere dame in een kleed met een vreemde bloemenprint kwam op ons afgewandeld.  "Ken jij haar?", vroeg ze me stilletjes.  Ik gremelde.  "Hoe kan ik die dame nu in godsnaam kennen ?  Waarom, wie is ze ?", antwoordde ik.   "Geen idee, nog nooit gezien.", zei ze kort, en zette ondertussen haar bekende glimlach op haar gezicht.  

De dame groette ons, ging zitten, keerde zich naar mij, en vroeg : "Met deze hitte moet jij toch wel verlangen naar dat grijze landje van je, hé."  Weer ééntje die dat vreemde europese meisje wou ontmoeten, dacht ik.  Maar nog voor ik antwoorden kon, keerde ze zich van me weg, en begon te praten met mijn toenmalige bijna-schoonmoeder.  "Jij draagt een zware last met je mee", zo begon ze, "maar als het wat voor je kan betekenen, hij heeft het je al lang vergeven, hij vind het belangrijk dat je dat weet."  "Mevrouw," antwoordde ze, "ik heb geen flauw idee waar je het over hebt.  Hebben wij elkaar misschien al eerder ontmoet ?"  "Neen," antwoordde de dame, "maar je oudste zoon vroeg me daarnet je dat even te komen zeggen."  We keken beiden richting tennisveld.  "Neenee", ging ze meteen verder, "niet die, maar je oudste zoon, degene die je zoveel jaren geleden geaborteerd hebt."  Op dat ogenblik zag ik Helen lijkbleek worden.  Ze stond op en liep weg, richting parking.  Ik rende achter haar aan, en toen ik haar éénmaal gevonden had, zat ze onophoudelijk te huilen.  "Hoe kan die dat nou weten ?", snikte ze, "niemand weet dat, K., niemand, en ik ken die dame niet eens.  K, beloof me dit voor je te houden, niemand weet hiervan, zelfs de kinderen niet..."  Ik zocht naar een zakdoekje, reikte haar eentje aan, en zei stilletjes "cross my heart and hope to die..."  De dame was ons blijkbaar gevolgd en kwam langzaam onze richting uit.  "Mevrouw, het spijt me verschrikkelijk dat ik dit niet anders heb aangebracht, maar, hoe zal ik het zeggen, ik heb blijkbaar een bijzondere gave.  Weet je, hij begrijpt waarom je het gedaan hebt, en hij is altijd bij je en waakt over je..."  Ik stond op, en wandelde weg, dit was iets waar ik verder niets mee te maken wou hebben.  Hier was ik veel te nuchter voor, ik heb nooit geloofd in zulke dingen, waarom zou ik er dan nu mee beginnen ?  Ik ging terug zitten, net ver genoeg weg van alle drukte.  Ze zal weer eens in een stomdronken bui haar mond voorbij gepraat hebben tegen één van haar zogenaamde vriendinnen, en die heeft blijkbaar het verhaal gaan rondbazuinen, dacht ik.  Plots stonden Helen en de dame weer naast me.  Ze gingen zitten.  Ik probeerde in te pikken op de situatie.  "Mevrouw, ik weet niet wie je dit verhaal verteld heeft, maar u hebt me nu betrokken in iets dat me niet echt aanstaat, uw manier van handelen staat me helemaal niet aan."  Helen legde haar hand op mijn arm, dus ik wist dat ik mijn mond verder moest houden. 
De dame wees richting mijn vriend, nog steeds aan het tennissen.  "Die daar, da's je vriend hé."  Ik knikte.  "Ik zie je hier nogthans niet blijven.  Volgend jaar in de winter keer je terug, alleen.  Je leert vrij snel iemand kennen, daar, ietwat ouder dan je.  Twee kinderen, en er volgen er nog twee, vrij snel.  Maar wees voorzichtig, want net voor het tweede geboren wordt bestaat de kans dat je er alleen voor komt te staan.  Je zal heel lang denken dat hij je zielsgenoot is, tot je jaren later je échte zielsverwant tegen het lijf lopen zal..."  Ik had er ondertussen genoeg van, en onderbrak haar.  "Mevrouw, het spijt me verschrikkelijk maar ik geloof echt niet in zulke dingen.  Laten we elkaar binnen een aantal jaar nog eens spreken, want ik ben 100 % zeker van dat ik hier dan nog zal zitten..."  Nu onderbrak zij me.  Ze legde haar wijsvinger op mijn linkersleutelbeen.  Ik schrok.  "Dit bolletje hier", zei ze, "is een stukje loszittend kraakbeen.  Je broer zegt dat het hem spijt want blijkbaar is dat gebeurd tijdens een spelletje cricket dat hij speelde met je.  En hij vraagt je om je moeder eens te bellen, en haar te vragen te stoppen met rouwen om hem.  Hij is heel gelukkig nu, en leeft vlak aan het water, daar was hij altijd al dol op hé, een klein jongetje met nog steeds een mooie bos krullen.  Hij is altijd aanwezig bij je, trouwens, een engeltje op je rechterschouder.  Niet zeggen tegen je zussen vraagt hij, want ze zouden jaloers zijn.  Hij waakt over je, omdat jij dat het meeste nodig hebt.  En als je ooit rust nodig hebt, zal hij je richting water brengen, want net als bij hem brengt water stilte in je hoofd."  Ik wist even niet meer wat te zeggen.  Na een tijdje antwoordde ik stilletjes dat cricket in België niet bestond, stond ik op, en ging naar mijn wagen.  Ik zette me achter het stuur, startte de wagen, zette de airco op hoog, en belde mijn moeder met de autotelefoon.  Gsm's bestonden toen nog niet of nauwelijks.  

Mijn moeder nam op, en het enige dat ik vroeg was of ze zich herinnerde dat ik iets aan mijn sleutelbeen had gehad.  Terwijl ze het verhaal vertelde rolden dikke tranen van mijn wangen.  Ze vertelde dat mijn broer me een croquet-spel had meegebracht, met houten balletjes en hamertjes.  Ik was een jaar of vier, vijf, en tijdens één van de spelletjes had hij me geraakt met zo'n houten balletje.  Hij voelde zich er ontzettend schuldig over.  Ik moest naar de kliniek voor röngtgen foto's, en daaruit bleek dat er niks gebroken was, er was alleen een heel klein stukje kraakbeen losgekomen, maar dat stoorde niet, je ziet het trouwens ook niet, dus dat zit er nog altijd.  "Waarom heb je me dat nooit eerder verteld ?", vroeg ik mijn moeder.  Ik heb het altijd al enorm moeilijk gehad met het feit dat ik me vrijwel niks herinner van mijn broer.  "Ik heb er gewoon nooit meer aan gedacht." antwoordde ze, "Waarom kom je er trouwens mee af, heb je misschien je sleutelbeen bezeerd ?"  Ik vertelde het hele verhaal aan mijn moeder.   Ze wist niet goed wat te antwoorden.  

Het onderwerp werd in stilte afgesloten, maar jaren later merkte ik plots dat ik wanneer ik zenuwachtig ben steeds aan mijn linkersleutelbeen frunnik.  De voorspellingen, daar geloofde ik geen zier van.  Helen wel.  Dat merkte ik.  Ze verloor langzamerhand haar interesse in me, en ik merkte af en toe dat ze al "nieuwe kandidaten" voor haar zoon begon te "screenen", zelfs toen er nog niets aan de hand was tussen mijn vriend en ik.  Maar een jaar later lag ik dermate met mezelf in de knoop, voelde ik me zo eenzaam, dat het fout is afgelopen tussen hem en ik.  Hij leefde een dubbelleven: hard werken in de week, drugsfeestjes en warehouseparties in het weekend.  En ik had moeite te volgen.  Ergernissen stapelden zich op, en hij zette een punt achter onze relatie.  Ik kreeg de kans te blijven wonen en werken daar, maar de politieke situatie was er op dat ogenblik zo verdraaid, dat het veiligheidshalve niet verantwoord was om als vrouw alleen daar te blijven.  Misschien nog meer was het niet verantwoord daar te blijven gezien mijn gemoedstoestand toen.  Het was winter in Zuid-Afrika, augustus, en ik keerde terug naar België.  

De eerste keer dat ik terugdacht aan de dame, was pas jaren later.  Ik was ondertussen getrouwd met een man, iets ouder dan ik, met twee kinderen uit een eerste huwelijk.  Ik was hoogzwanger van mijn tweede dochtertje, en mijn man maakte tijdens verbouwingen aan ons huis een zware val.  Zijn toestand was even heel kritiek, ik mocht zelfs niet meer bij hem.  Ik bracht uren door in de wachtzaal van de spoedafdeling waar hij was binnengebracht en ondertussen geopereerd werd.  Toen is het verhaal even terug opgedoken in mijn gedachten...  Maar zelfs nu, terwijl ik het neerschrijf, heb ik nog steeds sterke twijfels bij alles, en denk ik nog steeds dat het misschien allemaal op een bepaalde vorm van toeval berust...  Of hoe bang iemand van het onbekende zijn kan.

 

09-02-2008, 00:00 geschreven door K.