Met enig argwaan durf ik te kunnen stellen dat het dieptepunt van mijn dip voorbij is.  Ik ben er nog lang niet, laat dat duidelijk zijn.  De klim naar betere tijden is nog niet eens begonnen.  Ik bevind me momenteel in het oog van de storm, en het is windstil in mijn hoofd, maar ik ben me er wel enorm bewust van dat ik nog een hele weg af te leggen hebben, want rondom me raast alles als bezeten.  Een korte periode van stilte, die van de ene op de andere seconde kan omslaan.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De reden dat ik dit durf te beweren is mijn doodslust.  Die is nog steeds heel erg aanwezig, maar ik heb enige rede terug gevonden.  Terwijl ik een aantal dagen geleden ervan overtuigd was dat ook mijn kinderen veel beter af zouden zijn zonder me, besef ik nu heel duidelijk dat ik een zware hypotheek op hun leven zou leggen moest ik ermee doorgaan.  Ze zouden het me op termijn nooit kunnen vergeven.  De pijnlijke waarheid, want ik verlang nog steeds enorm om alles achter me te laten.  Weg van alle innerlijke pijn.  Maar mijn verantwoordelijk jegens die twee kleine wondertjes is nu eenmaal te groot.  Wat kan iemand me wensen voor het nieuwe jaar ?  Een verschrikkelijk ongeval waar ik niet levend uit kom, misschien.

Om de periode van kalmte nog even te bewaren, zodat ik iets langer kan recupereren alvorens er weer tegenaan te gaan, ben ik heel erg behoedzaam.  Ik ga ergernissen uit de weg.  Niet erg makkelijk, dat staat buiten kijf.  Want mensen zijn nu eenmaal niet goed van nature uit.  Je merkt het overal waar je komt.  De ieder-voor-zich-mentaliteit viert hoogdagen.

Tijdens de lunchpauze op m’n werk werd alweer een typische onderwerp aangesneden, het weer.  Iemand vernoemde dat met de opwarming van de aarde wij binnen een aantal jaren hetzelfde klimaat zullen kennen als dat van in Zuid-Frankrijk.  En meteen krijg je reacties van “hoe sneller, hoe liever.”  Op zulke momenten moet ik ontzettend hard op m’n tanden bijten.  Alsof de opwarming van de aarde iets goeds is.  Op zo’n momenten blijkt dat mensen enkel op korte termijn denken.  Geef ze nu maar ontzettend goed weer, wat er later met onze wereld gebeurt, nou ja, dat doet er niet echt toe, want dan zijn ze er toch niet meer.  En onze kinderen en kleinkinderen dan ?  

Mijn bazin, die als nieuwjaarsgeschenk me doodleuk komt vertellen dat ik vanaf nu mijn agenda wekelijks moet achterlaten, zodat ze te allen tijde weet waar ik me bevind.  En dat komt van iemand die al twintig jaar of langer in de schoonmaaksector werkt.  Je zou toch enigszins denken dat zo’n mensen ondertussen dan toch al weten dat dit onmogelijk is.  Je bent onderweg naar de ene werf, krijgt telefoon van een andere werf dat er een probleem is, en noodzakelijkerwijs gooi je je hele agenda om.  Planning is nauwelijks een optie.  En hoe omvat je zoiets op een papieren kalender ?  Ga ik trouwens dan nog quasi dagelijks mijn uurtje lunchpauze kunnen doorbrengen op m'n plekje ?  
Ergernissen, je houdt het niet voor mogelijk.
Mensen in wachtrijen aan kassa's die ongeduldig staan te zuchten, luid genoeg, zodat de kassierster het duidelijk hoort.  Degene die zich met één artikel naar de kassa begeeft en waar zich nog snel iemand anders voor schiet met een overvolle kar.  De mama met de kleuter die dringend moet plassen, hetgeen wordt geweigerd door de winkelbediende want "de toiletten zijn enkel voor personeel."  De man in de BMW, die in de file gaat bumperplakken opdat er toch zeker niemand zich zou kunnen tussenwurmen.  
Ik ben helemaal geen moraalridder, maar ik erger me rot aan zulke dingen.  Vroeger durfde ik weleens te reageren op zulke dingen, maar dat heb ik wijselijk afgeleerd.  Ik had nogal de neiging het te ver door te trekken. 
Ooit was ik eens die mama met de kleuter, net uit de pampers, en in hoge nood, en kreeg ik een enorm bot antwoord van een Kruidvat bediende.  Ook na enige vraag tot begrip gezien de jonge leeftijd van mijn dochtertje toen, kreeg ik nog steeds een bot antwoord, op het randje van de onbeleefdheid.  En mijn missie was er... "Hier hoort u nog van, dit laat ik hier niet bij.", zei ik nog toen ik de winkel uitging.  Misschien had ik op dat ogenblik wel niks verder gedaan.  Maar ze antwoordde al lachend "Dat zal wel", en ik was vertrokken.  Ik nam contact op met testaankoop, pluisde de hele wetgeving na en vroeg het klantenbeleid op bij de hoofdzetel van Kruidvat.  Wat bleek ?  Vanaf een bepaald aantal vierkante meters oppervlakte moet een winkel verplicht een toilet voor cliënteel voorzien.  En in het klantenbeleid stond inderdaad dat toegang tot het toilet geweigerd mocht worden, met uitzondering bij zwangere vrouwen, oudere mensen en kinderen.  Ik kreeg testaankoop zover om de oppervlakte van de winkel voor me op te komen meten, omdat ik juridisch gezien daar geen toelating voor had.  Een gigantische klachtenbrief vertrok richting hoofdzetel Kruidvat in Nederland, en nog geen week later kreeg ik een brief terug waarin Kruidvat zich verontschuldigde voor het voorval.  Ik kreeg tevens bij wijze van schadevergoeding een aanzienlijk bedrag aan geschenkbonnen, hetgeen ik niet gevraagd had, want dit was voor mij louter principeel.  Tot slot diende de bediende van de betreffende Kruidvat zich bij m'n volgende bezoek openlijk te excuseren, wat ook gebeurde.  Helaas vernam ik een aantal weken later dat ze ontslagen was, en kon ik me niet van de indruk afdoen dat dit deels mijn schuld was.  
Eén voorbeeld van hoe idioot ver ik gaan kan.  De andere hou ik voorlopig nog even voor mezelf.  
Of hoe kleine ergernissen gigantische proporties kunnen aannemen bij me, zeker als ik me erop begin te fixeren.
Vandaar mijn vermijdingsdrang, vermoed ik.  De radartjes in mijn hoofd liggen net even stil, laat dat alsjeblief zo even blijven.  Er zit vast nog héél wat stormachtig weer aan te komen.