Het dieptepunt is bereikt. Vanaf nu is het opletten geblazen, dat weet ik uit ervaring. Ik bevind me nu in de gevarenzone; het minste dat nu fout loopt kan desastreuze gevolgen met zich meebrengen.
Iemand zei me ooit : vanaf nu kan het alleen maar bergop gaan. En dat lijkt inderdaad zo. Helaas is het afwachten. Het enige dat ik nu kan doen, is opletten, voorzichtig zijn, en afwachten. Enerzijds tot m'n lichaam voldoende is aangesterkt om de strijd terug aan te gaan, maar anderzijds, en in feite hoofdzakelijk, tot m'n geest een ommedraai maakt, tot ik terug de wil vind om verder te doen.
Mijn hele lichaam doet pijn. Ik heb de afgelopen weken zo mijn gezondheid op het spel gezet, door niet naar mijn lichaam te luisteren, door de geestelijke pijn die ik had af te reageren via mijn lichaam. Mijn lichaam is zwaar gehavend uit de crash gekomen: ik kon nauwelijks nog op mijn benen staan, en maakte hoge koorts, dus moest ik wel naar de dokter. Diagnose : een oorontsteking, een nieronsteking, een darminfectie, en uitdrogingsverschijnselen. Zes kg afgevallen op twee weken tijd. Ik voelde nog enige trots toen hij dat zei, en dat merkte hij, dus hij reageerde vrij kort: als ik niet begin te eten, en minstens twee liter water drink per dag, moet ik het ziekenhuis in voor baxters. Alsof ik mager ben ! Mijn lichaam heeft op dat vlak nog voldoende reserve. Het voorschriftje voor de eetlustopwekker die hij me voorschreef heb ik dus niet afgegeven bij de apotheker. Donderdag moet ik dus terug op controle, en voor de resultaten van het bloedonderzoek. Blijkbaar is hij vooral niet erg gerust in die darminfectie en denkt hij dat er meer aan de hand is. Ik moet alvast deze week niet uit werken gaan, maar was deze voormiddag reeds genoodzaakt wat papierwerk te gaan doen. Onderweg begon de vermoeidheid te dagen, en was ik op een vreemde manier blij dat mijn onderrug zo'n pijn deed, anders was ik vast achter het stuur in slaap gevallen. Maar de pijn hield me wakker. Deze namiddag, totaal uitgeput en met hoge koorts thuisgekomen, ben ik vrijwel direct in slaap gevallen. Ik moet diep geslapen hebben, want ik werd slaapdronken wakker. Slechte timing, want ondertussen is het hoog tijd om te gaan slapen, maar ben ik natuurlijk klaarwakker.
Ik heb geluk met de lichamelijke gevolgen, want naar mijn nabije omgeving toe, kan ik er het dieptepunt mee verdoezelen, en tegelijk mezelf er tegen beschermen door een aantal dagen de koude realiteit te laten voor wat het is. Op die manier kan er vast minder mislopen en is het gevaar enigszins deels geweken. Ik bevind me in de fase waarin ik goed en wel besef wat voor een overlast ik wel ben. Alles en iedereen zou beter af zijn zonder me. Ook naar mezelf toe is de innerlijke pijn quasi onhoudbaar geworden. Geniepig sluipen de gedachten mijn hoofd binnen, en gonzen daar onophoudelijk rond, steeds luider weerklinkend. De regen voelt zwaar aan, als ware het stenen die de hemel op me neergooit. De donkerte waarin ik me bevindt voelt dieper aan, en ik ben nog lang niet thuis. Alsof alle levenswil uit me wegvloeit.
Ik ben bang. Ontzettend bang. Over hoe lang dit dieptepunt duren zal. Over of ik het zolang volhouden zal.
Nu, op dit eigenste moment, heb ik zo'n nood aan iemand die me vastneemt, en die me zegt dat alles wel terug goed komt met me. Iemand die me door dit dieptepunt heen loodst. Nu, op dit eigenste moment, besta ik louter uit gemis.
|
