Moe van de geveinsde vrolijkheid. Een nieuw jaar voor me, onbeschreven. En terwijl iedereen plannen maakt hoe dit jaar aan te pakken, heb ik schrik. Het is half vijf in de ochtend, één januari, en 2008 is een paar uurtjes uit de startblokken.
Een uurtje of wat ben ik thuis. De kinderen stilletjes hun bedje ingedragen, zonder ze wakker te maken. Ik heb nog een tijdje op hun kamer gezeten, muisstil in het donker, luisterend naar hun kleine adempjes, zoekend naar rust. Ik merkte even later al snel dat ook tweeduizend en acht me geen goede nachtrust bezorgen zal, en sloop stilletjes naar beneden. Mijn man moest werken vandaag, nachtshift. Hij is vertrokken om negen uur op oudejaarsavond met het typische cliché waar zoveel mensen helaas dezer dagen gebruik van maken, in een poging hun soortgenoten te overtuigen dat ze over humor beschikken : "tot volgend jaar". Hij belde me kort na middernacht vanop z'n werk. Binnen zo'n tweetal uren zit zijn shift erop. Dat geeft me nog even de kans op adem te komen. Ik zoek bevestiging en herkenning in mijn muziek, hopend dat ze soelaas brengt.
Wat een geluk dat mediabestanden niet onderhevig zijn aan veelvuldig gebruik. De wondermooie Nick Cave versie van "Suzanne" zou anders ondertussen grijsgedraaid zijn.
Een héél frivool en luchtig turkoois retro-kleedje, mijn haar opgestoken bij de kapper. In een poging mijn donkere gemoedstoestand te verbergen had ik er voor gezorgd dat ik er wel heel goed uitzag. Een poging ervoor te zorgen dat iedereen me op een goede manier herinnert, misschien. De schone schijn. Complimenten bleven ook niet uit, maar wat ben je er mee wanneer alles op helse manier vloekt met je innerlijke leefwereld ? Ik zag eruit alsof de wereld aan mijn voeten lag, maar het voelde net andersom. Gelukkig hield mijn muurtje stand, te meer omdat ik mezelf uit elke benarde situatie wist te praten.
Mijn meisjes. Twee engeltjes. Voortreffelijk als altijd. Hoe snel ze groot worden, alleen al aan de nieuwjaarsbrieven merkte ik het verschil. Het is leuk anderen over hen bezig te horen. Dat ze altijd rustig zijn, niet zoals de andere kinderen liggen te jengelen over de boontjes die ze niet lusten of de worteltjes die anders smaken dan thuis. Beleefd, lief, noem maar op. Het zijn net twee popjes, hoor ik dan. En dan weet ik héél even weer waarom ik dit alles doe, en dat ik, terwijl ik overal waar ik kom katastrofen veroorzaak, als moeder mezelf best als geslaagd kan beschouwen. Meer nog, geslaagd met onderscheiding.
Mijn carrière, of hoe ik ook daar een zootje van gemaakt heb. Nog zo'n onderwerp dat in de late uurtjes aangesneden werd. Mijn ene schoonbroer, personeelsdirecteur bij een groot modebedrijf, zei nogal cru dat als hij mijn cv op zijn bureau zou krijgen, hij dit meteen zou klasseren bij "niet te contacteren". En tegelijk erkende hij dat de schoonmaakbusiness niks voor mij is. Hij heeft natuurlijk meer dan gelijk. Ik ben er nog steeds niet uit of het nog de moeite loont om op zoek te gaan naar een andere job.
Hoelang zal de tweestrijd in 2008 zich verderzetten ? Ik weet werkelijk niet meer van welk hout pijlen te maken. Ik zet me mijn doel voor ogen en zodra ik dat doe denk ik aan het volgende dat ik op die manier verpesten zal. Kort na nieuwjaar, was de bedoeling. Maar neem ik eerst dan niet dat concert mee eind januari waar ik al lange tijd naar uitkijk, en waarvan de kaartjes al wekenlang klaarliggen ? Ok, eind januari dan maar. Ach, begin februari is de oudste jarig. Ik kan haar dit dan toch niet aandoen ? Half februari ? Goed. Maar wie gaat er zich dan bekommeren om de communie van haar ? En zo zeil ik verder en verder weg in het aanstaande jaar, ontzettend tegen mijn zin, maar plichtsbewust als altijd.
|
