Vorige week.  Ik moest vroeg uit de veren om een werfbezoek te doen.  Ik wou ter plaatse zijn net voor zes uur, om te controleren of mijn personeel wel op tijd begon.  De avond voordien had ik alles voor s’morgens klaargelegd, en mijn man wist dat ik ‘m niet zou wakker maken en in alle stilte zou vertrekken zodat de kinderen wat zouden uitslapen.  Ze hebben nu eenmaal de slechte gewoonte wakker te worden zodra ze iemand horen opstaan, of dat nu midden in de nacht is of niet.  Met mijn huidige slapeloosheid is het dus steeds op de tippen van de tenen lopen…  Mijn wekker zou afgaan om vijf uur, maar om vier uur lag ik al terug wakker.  Ik besloot dan maar op te staan.  Ik kleedde me stilletjes aan, ging naar de badkamer me wat opfrissen, en begaf me naar beneden.  In feite had ik best wat kunnen strijken of zo tijdens dat extra uurtje, maar ik besloot toch al te vertrekken.  Terwijl de rest van de wereld nog leek te slapen, reed ik richting Antwerpen.  Om kwart voor vijf zat ik daar dan, aan de Schelde, op een bankje.  Het was nog te donker om te kunnen zitten lezen, dus zocht ik toevlucht tot mijn mp3-spelertje.  Een nietig klein goedkoop dingetje van amper 2 gig, met niet genoeg ruimte voor al hetgeen ik erop wilde.  Het geraas van overdag verdwenen, de donkerte nauwelijks verlicht door de typische oranje lantaarns, het druilerige weer, geen mens te bespeuren.  Hier zaten we dan, mijn muziek, mijn gedachten en ik.  Een uur lang.  Ik liet mijn gedachten afdwalen… nachtelijke dagdromen.  Ik begreep plots heel goed de woorden die Jeff Buckley zo ontzettend mooi zong in “Forget her”…  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

While this town is busy sleeping, all the noise has died away, I walk the streets to stop my wheeping, ‘cause she’ll never change her ways…  Don’t fool yourselve, she was heartache from the moment that you met her…  My heart is frozen still, as I try to find a way to forget her somehow.  She’s out there somewhere now.

Héél even dacht ik het.  Héél even leek de Schelde heel aantrekkelijk.  Maar onmiddellijk herpakte ik me.  Mijn lichaam heeft te veel overlevingsdrang, denk ik.  Jezelf verdrinken moet ontzettend moeilijk zijn, en enorm veel wilskracht vergen.