Ik bladerde door een oude schriftje waar ik vroeger van tijd tot tijd wat gevoelens in neerpende en dat ik vandaag toevalligerwijs terugvond, niet wetende dat het nog bestond. Gedichten van grootmeesters in de dichtkunst vonden hun weg erin, of adembenemende teksten van liedjes die me nog steeds beroeren. Alles netjes neergepend, met hier en daar kanttekeningen in potlood. Eigen bedenkingen schreef ik steeds in potlood, wegens ondergeschikt aan de andere werken. Op die manier bleven ze eeuwig uitwisbaar, net als ikzelf, misschien. Ik vond vier regeltjes tekst van jaren geleden, in potlood dus ergens ontsproten in die vreemde gedachtengang van me. Vier regeltjes, niet eens een gedichtje te noemen, jaren geleden geschreven door een tiener...
Ik ben dit leven moe
moe van het verdriet
als er nóg een leven komt
dan overleef ik dat vast niet.
Met de typische K. die ik overal onderzette wanneer ik schreef, een K, met een kruisje gemaakt van het onderste schuine streepje. Ik las het en bedacht dat ik me ook toen al behoorlijk rot moet gevoeld hebben. Er zijn vage herinneringen, dat wel, van die tijd. Een periode waar ik maar geen aansluiting vond bij leeftijdsgenoten...
Ook toen al was ik gewoon een beetje anders, een beetje anders dan gewoon. Een heel verdrietig, heel gevoelig mensje.
Ook toen al kon ik de emoties die op me afkwamen niet van me af zetten.
Ook toen al lag ik in bed alles over te denken, en lukte het me niet de slaap te vatten, piekerend, verwerkend wat ik gezien had die dag.
Ook toen al kon ik geen onrecht zien, vond ik mensen zo gemeen.
Ook toen al leefde ik me in de gevoelens van anderen in, en voelde ik aan hoe het met ze was, voelde ik hun eenzaamheid en hun verdriet.
Ook toen al leefde ik in een andere wereld, totaal anders dan de werkelijkheid, en leefde ik in m'n eigen gedachten, waarin dromen nog bestonden.
Ook toen al was ik me heel intens van m'n leven bewust, en was ik heel erg gevoelig.
Net als toen ben ik nog steeds gewoon een beetje anders, een beetje anders dan gewoon. In dat opzicht ben ik misschien wel trouw gebleven aan mezelf, met mijn fouten, mijn emoties, mijn tekortkomingen en mijn eenzaamheid.
Bladerend door de jaren, merkte ik dat ik mijn naïviteit van toen ook niet verloren ben. Even verderop las ik :
alles is van voorbijgaande aard... ook gevoelens.
Was dat maar waar. Mensen zeggen wel eens dat de geschiedenis zich herhaalt, en helaas moet ik hen hierin bijtreden...
|
