 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 06-04-2009 |
 Moe |
Ik was begonnen aan een verslagje van m'n dagje zee, maar ik ben moe. Bijna uitgeput. Er dringt zich morgenochtend alweer een doktersbezoek aan. Enerzijds omdat ik vermoed dat m'n meisjes ondertussen ook spruw hebben, anderzijds omdat ik bang ben dat ik er nog een infectie bij heb.
Morgen werk ik het stukje af.
Trouwens, is er in godsnaam iemand die me kan vertellen hoe ik via hotmail emails kan sturen op latere datum ???? Ik heb me er gek achter gezocht, en lijk het maar niet te kunnen vinden. Dus, wie o wie vertelt me hoe ik nu al emails kan maken die ik bijvoorbeeld morgen pas wil verstuurd zien ?
De eerste dag van de Paasvakantie is achter de rug, nog veel te veel te gaan...
Slaapzacht wereld. Het is bedtijd voor me nu. Wens me een goede nacht toe, vol fijne dromen. Wens me een nacht toe zonder gepieker.
06-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Oostende |
Om tien voor negen stond ik al bij m'n zus, gepakt en gezakt om een dagje naar zee te vertrekken. Ik had haar niet kunnen overtuigen om niet mee te gaan. Achteraf bekeken viel haar gezelschap best mee, ze was blijkbaar ook zelf aan wat rust toe.
Het was nog geen half elf toen we al op de Oostendse dijk liepen. Een flinke wandeling waarbij m'n twee meisjes achter de twee tieners die hun rollerblades hadden aangetrokken, aan huppelden. Ik huurde tot groot jolijt van de jongste voor elkeen een gocartje dat electrisch werd aangestuurd, zodat ze enkel maar het gaspedaal hoefden in te drukken. Dolle pret, want de jongste vond altijd wel net iets te laat de hendel waarmee ze remmen moest.
We spendeerden een half uurtje op een terrasje, om dan het strand op te trekken. Er was nauwelijks volk, anders had je me er niet gezien.
In de zomermaanden mijd ik de zee als de pest. De vlaamse kust althans. Vierkante meters strand en dijk en terras, volgestouwd met toeristen, neen, dank je. Ik heb ondertussen mijn stekje gevonden aan de nederlands kust, prachtige stukjes ongerepte natuur, een plekje waar ik met de meisjes ga krabben vangen, met vissenkoppen die we s'morgens in de plaatselijke vismijn kopen, en die we aan bamboe stokken binden. De meisjes gruwelen ervan, maar zodra de eerste krab er zich door laat vangen, zijn ze het vergeten. Je ziet er nauwelijks andere mensen. Dàt is de zee voor mij. Niét dijken vol mensen die lopen te paraderen met wat ze zich in feite niet kunnen permitteren, hopend op een zekere vorm van achting of afgunst van de mede-toeristen. No thanks.
M'n zus besloot me alvast te laten gaan, zij zou voor een snackje zorgen. Ik zeulde de buggy het strand op, legde het gigantisch grote deken neer, en installeerde ons. We liepen al gauw schelpjes te zoeken, met onze voeten in het opkomende zeewater. Ijzig koud, voelde het aan, maar de zon compenseerde dat ruimschoots. Pas anderhalf uur later dook m'n zus terug op, ze had blijkbaar de winkelstraten niet kunnen weerstaan. Ondertussen liepen de kinderen al in hun onderbroekje te dollen op het strand, en was ik vooral aan het genieten door hen af te letten. Het kon natuurlijk niet uitblijven, de kleinste stond plots voor me, kleddernat. "Mama, ik ben in het water gevallen." Ze gierde het uit, ik trok haar natte onderbroek uit, en plaatste haar tussen m'n benen met een dikke handdoek omheen haar. Ze genoot van de warmte, en ik genoot van haar kleine, perfecte lichaampje, dat altijd heerlijk zoet geurt. Even later verdween ze weer, in een droge onderbroek, met haar emmertje in de aanslag. Schelpenjacht. Het was al bijna drie uur toen we terug de dijk opwandelden. Alle zand weg wrijven en kleren uitschudden. Eerlijk gezegd heb ik het zo niet begrepen op zand, maar voor m'n meisjes heb ik het meer dan over. Een ijsje en stilaan wandelden we terug, richting jachthaven.
Een halve kilo garnalen, ongepeld graag. Talloze kraampjes met schoteltjes die je ogen uitsteken en doen watertanden. Ik liet iedereen iets kiezen en bestelde wat extra's voor thuis. Lekker op een bankje alles oppeuzelen, terwijl meeuwen ongeduldig en enigszins arrogant op kliekjes zitten te wachten, turend naar bootjes die de haven in- en uitdreven. De zoute geur. De zon die onze rug verwarmde.
Ik had hen nog beloofd de duinen in te trekken, maar het bleek plots al voorbij vijven, en we besloten gezamenlijk huiswaarts te keren.
Ik dropte een flink uur later m'n zus af, en reed richting m'n ouders. "De visboer !" Een flinke portie garnalen, en een prachtig ogende joekel van een kabeljauwfilet.
Pas om zeven waren we terug thuis. Nee, niks van, géén rust. De oudste had ik onderweg beloofd om haar nog te leren rollerbladen. Dus ruimde ik vlug alle spullen op, zocht haar en mijn rollerblades, en weg waren we. Zij en ik, een uur lang. Ons tweetjes, héél traag. Met vallen en opstaan. Een blokje waar ik normaal zo'n twintig minuten over doe. Maar ik had er geenszins spijt van : haar geconcentreerde snoet, gebeten om het aan te leren. En dat deed ze. Toen we uiteindelijk onze straat terug in rolden, was ze al behoorlijk vlot. Ze wou nog even verder oefenen op het terras, en ik nam van de gelegenheid gebruik om even tot mezelf te komen. Ik vroeg m'n man de meisjes even in het oog te houden, en herdeed het blokje dat ik net ervoor samen met m'n dochter reed. Lekker snel, de wind in m'n haren.
De twee in bad. En om negen uur trok ik het donsdeken over hen. Een hele dikke zoen en knuffel. Ze lagen nog volop na te genieten. "Mama, dit gaan we nog vaker doen hé, het was superleuk." Tuurlijk, meisjes, tuurlijk...
Wat hou ik van die twee. Zij maken m'n leven de moeite waard.
Het was bijna een perfecte dag. Ware het niet dat ik constant alle mogelijke pistes in m'n hoofd afspeelde van wat er me te gebeuren staat, van wat er me gebeuren zal. M'n hoofd zit zo vol, ik voel me zo verward, dat ik nauwelijks nog weet van welk hout pijlen te maken. Want alles heeft z'n voor- en z'n nadelen. S'avonds, toen ik neerplofte achter m'n pc, en dit bericht begon, overviel het me.
Misschien was ik nog volop de indrukken van de dag aan het verwerken. Ik heb gewoon net iets te veel aan m'n hoofd, vrees ik; en het meest beangstigende is, dat ik géén idee meer heb hoe ik dit kluwen moet ontwarren.
06-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-04-2009 |
| Voorstellen |
M'n dagje zee gisteren eindigde s'avonds in mineur. M'n bui maakte een bocht van 180°, en ik voelde me rotslecht. Alsof ik me in een doodlopend straatje bevond, met aan het einde drie muren waarvan je het einde niet ziet. De enige weg is terug, maar dat wil ik niet, dat kan ik niet.
Dezelfde nacht stonden m'n twee dames aan m'n bed. Keelpijn. Kom maar lekker bij mama liggen. Een uur of wat later strompelde ik m'n bed uit, en ging ik naar beneden. Al m'n spieren stroef en stram. M'n huid leek te branden. Ik nam de thermometer. In de garage rookte ik in afwachting van het biepje vlug een sigaretje. 39,2 °C. Ik nam een koortsremmer en zat een uurlang op de sofa, de dingen overpeinzend. Het was net geen half vier toen ik terug m'n bed in kroop.
Half acht, terug eruit. Meisjes klaarmaken, mezelf klaarmaken, en naar de huisarts.
De meisjes hadden blijkbaar wel een héél leuk kadootje van mama gekregen: een lichte vorm van spruw. Ziezo, da's dan voor Pasen, hoef ik alvast geen kadootjes meer te kopen. 
- "En, hoe gaat het met jou, ondertussen ? Nog veel last ?"
- "Bwa, valt wel mee, afgezien van het feit dat ik s'nachts koorts maak."
- "Sinds wanneer ?"
- "Goh, een week of twee, zoiets ?"
- "Waarom vertelde je me dat niet toen je hier vorige week zat ?"
- "Vast niet aan gedacht."
Hij ging naar de deur, en vroeg m'n kinderen of ze in de wachtzaal wilden gaan spelen. Hij sloot de deur achter hen, en ging terug zitten.
- "En waar heb je zo nog niet aan gedacht, K. ?"
- "Dat m'n haar uitvalt ?" Ik vertelde hem kort dat het ondertussen zo'n hoeveelheden zijn dat zelfs m'n kapster me erover had aangesproken, en hij keek me erg bedenkelijk aan toen ik hem vertelde dat ik er al een aantal maanden last van heb. Hij stuurde me het toilet in, urinestaal. Wéér maar eens. Even later lag ik op de onderzoekstafel, en een bloedafname later zat ik terug aan de andere kant van z'n bureau. "K. je hebt een blaasontsteking van jewelste. Je krijgt de ene infectie na de andere, je weerstand is rampzalig. Ik vermoed dat je koorts van die ontsteking vandaan komt, maar ik kan dit niet met zekerheid zeggen, te meer omdat je extreem veel witte bloedcellen in je urine hebt." Hij keek me aan, en zuchtte. "Moet ik je zelfs nog medicatie voorschrijven, want je neemt ze toch niet."
"Doe toch maar", antwoordde ik, "ach, het is vast psychosomatisch, puur stressgebonden." Hij vroeg achter m'n thuissituatie, en ik antwoordde eerlijk. Dat ik niet meer weet wat er gaat gebeuren. Dat ik van iedereen ander advies krijg. Dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet doen. En dat ik volop terug met doodsverlangens door het leven wandel. Ik stelde hem echter meteen gerust. "Ja, ik weet het, zoiets kan je niet maken als je kinderen hebt, die houden aan zoiets geheid een trauma over. En ja, ik ga nog steeds op regelmatige basis naar Leuven."
Even later liep ik z'n cabinet uit, met een stapel voorschriften, en de opdracht in de loop van donderdag te bellen voor m'n bloeduitslag.
Het wilde maar niet lukken, ik kreeg mezelf niet in gang. Een baaldag om u tegen te zeggen. M'n hoofd vol gepieker. Mijn man bestookt me met voorstellen. Hij wil koste wat het kost het huis voor zich. En natuurlijk zet hij alle middelen in om me een schuldgevoel te geven. Vandaag zag hij dat het werkelijk niet meer ging voor me. Eerst hield hij bewust wat afstand, gaf hij me wat ademruimte. Maar uiteindelijk probeerde hij de boel hiermee naar z'n hand te zetten. "Je zegt dat je sterk bent, dat je het wel alleen zal aankunnen. Maar zie jezelf eens zitten, je bent lang nog niet genezen... je gaat jezelf in je ongeluk storten." Een paar uur later hoorde ik hem bellen in de garage. Hij kwam terug, en gaf me een datum en een uur. "Dan worden we bij de bankdirecteur verwacht." Hij wil me plots nu al uitbetalen. Ach, hij zit vast ook in de knoop. De ene moment roept en tiert hij, de andere moment huilt hij als een kind. Mijn knoop ligt echter anders. Ik zoek naar een oplossing die het makkelijkst is voor iedereen. Hoe lang zal ik nog blijven ? Wat als hij gelijk heeft en ik mezelf erdoor in m'n ongeluk stort ? Waarom kan ik niet gewoon doorsnee zijn ? Er zijn zo ontzettend veel mensen die de klik kunnen maken, die bij hun partner blijven omwille van luxe en kinderen, ondanks het feit dat ze soms diep ongelukkig zijn, en ooit, op een bepaald punt in hun leven zullen concluderen dat ze nooit écht geleefd hebben, maar dat ze zich door de anderen, door hun omgeving en door de maatschappij lieten leven, waardoor ze al hun eigen idealen opzij schoven ? Misschien moet ik blij zijn dat ik zo niet in elkaar zit, maar het is en blijft de gemakkelijkste weg. De gemakkelijkste weg is dus in feite géén weg, maar ik weet voor mezelf dat ik er zachtjes aan kapot zou gaan.
Morgen eindelijk terug werken, het klinkt vast raar. Maar m'n job is en blijft nog steeds meer een hobby, een manier om m'n zinnen te verzetten, dan een verplicht nummertje om geld in de lade te brengen. Zie je wel. Jarenlang zocht ik, en vond ik niet. Ik dweilde de arbeidsmarkt af, begon enthousiast om zes maanden later er de brui aan te geven. Dat resulteerde in een enorm grote onzekerheid, werkgewijs dan. Vreemd genoeg, schreef ik jaren geleden, toen nog in m'n schriftjes, later gecopieerd naar een word-document om nog later z'n weg op m'n blog te vinden : "ach, ooit vind ik de job van m'n leven, en dan ben ik weg..." Het was puur sarcasme, puur ongeloof waar deze uitspraak uit voortvloeide, maar toch vervuld het me met een zekere hoop.
Vandaar dat ik dit bericht maar wat graag afsluit met :
Ach, ooit vind ik de man van m'n leven, en dan ben ik weg..." Goh, misschien zou ik gewoon moeten stellen : "Ach, ooit vind ik de controle over mezelf, en dan ben ik weg...." En eerlijk gezegd, ondanks de donkere bui van vandaag : die dag is dichter dan ik denk...
07-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-04-2009 |
| Silver Stallion |
Een héél dikke zoen voor m'n maatje R. Ik was druk in de weer met stapels administratie, toen ik in m'n mailbox een piepklein mailtje van hem ontdekte.
Héél kort, dat hij tijdens het poetsen een liedje aan het beluisteren was, en me dat wou doorsturen...
Heerlijk plaatje, R., ik had het nooit eerder gehoord, maar ik vind het ont-zet-tend mooi... Een dikke dankjewel zoen !
http://www.youtube.com/watch?v=PDYymRjX9ew
I'm gonna steal a silver stallion
With not a mark upon his silky hide
Teach him he can trust me like a sister
One day we'll saddle up and ride
And we're gonna ride, we're gonna ride
Ride like the one eyed jack
Of diamonds with the devil close behind
We're gonna ride, we're gonna ride
I'm gonna find me a reckless man
Razor blades and dice in his eyes
Just a touch of sadness in his fingers
Thunder and lightening in his thighs
And we're gonna ride, we're gonna ride
Ride like the one eyed jack
Of diamonds with the devil close behind
We're gonna ride, we're gonna ride
I'm gonna chase the sky forever
With the man and the stallion and the wind
The sun is gonna burn into a cinder
Before we ever pass this way again
And we're gonna ride, we're gonna ride
Ride like the one eyed jack
Of diamonds with the devil close behind
We're gonna ride, we're gonna ride
08-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 09-04-2009 |
| Wire to wire |
http://www.youtube.com/watch?v=0P8NEdnUu9s&feature=related
What is love but the strangest of feelings?
A sin you swallow for the rest of your life?
You've been looking for someone to believe in
To love you until your eyes run dry
She lives by disillusion's glow
We go where the wild blood flows
On our bodies we share the same scar
Love me, wherever you are
How do you love with a fate full of rust?
How do you turn what was savage tamed?
You've been looking for someone you can trust
To love you, again and again
How do you love in a house without feelings?
How do you turn what the savage tame?
I've been looking for someone to believe in
Love me, again and again
She lives by disillusion's glow
We go where the wild blood flows
On our bodies we share the same scar
How do you love on a night without feelings?
She says, love, I hear sound, I see fury
She says, love's not a hostile condition
Love me, wherever you are
Love me, wherever you are
Love me, wherever you are
Wherever you are
09-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 11-04-2009 |
| Breathless |
http://www.youtube.com/watch?v=Cb45RkfWjV0
It's up in the morning and on the downs
Little white clouds like gambolling lambs
And I am breathless over you
And the red-breasted robin beats his wings
His throat it trembles when he sings
For he is helpless before you
The happy hooded bluebells bow
And bend their heads all a-down
Heavied by the early morning dew
At the whispering stream, at the bubbling brook
The fishes leap up to take a look
For they are breathless over you
Still your hands
And still your heart
For still your face comes shining through
And all the morning glows anew
Still your mind
Still your soul
For still, the fare of love is true
And I am breathless without you
The wind circles among the trees
And it bangs about the new-made leaves
For it is breathless without you
The fox chases the rabbit round
The rabbit hides beneath the ground
For he is defenceless without you
The sky of daytime dies away
And all the earthly things they stop to play
For we are all breathless without you
I listen to my juddering bones
The blood in my veins and the wind in my lungs
And I am breathless without you
Still your hands
And still your heart
For still your face comes shining through
And all the morning glows anew
Still your soul
Still your mind
Still, the fire of love is true
And I am breathless without you
11-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 14-04-2009 |
| Nooit nooit |
Een bezoek aan de bankdirecteur, gisterenavond. Het bracht een beetje klaarheid en opluchting, ook al moeten we natuurlijk richting notaris voor exacte cijfers. De bankdirecteur, een goede vriend van m'n man, stuurde m'n man al gauw weg. Zodra we neerzaten en hij "vertel eens" zei, begon m'n man te huilen als een kind. Ik nam dan maar het gesprek over, en G. werd naar boven gestuurd. "Ga maar iets drinken bij m'n vrouw."
Als het me emotioneel te zwaar wordt, gaat m'n lichaam in een automatische zelfbescherming. Ik blokkeer, gevoelsmatig dan, en kan geen blijk meer geven van wat er binnenin me omgaat. Vaak werkt het tegen me. Want ook van de bankdirecteur kreeg ik te horen dat ik zat te vertellen alsof er niks aan de hand was. "Ik begrijp je niet hoor..." Ach wat, ga dan maar achter in die lange rij daar staan, want niemand lijkt me nog te begrijpen, eentje meer kan er vast nog wel bij.
Denk aan je man, denk aan je kinderen, denk aan je luxe, denk aan de eigendom, denk aan de andere twee kinderen, denk aan je familie, denk aan je tuin, denk denk denk, maar denk vooral niet aan jezelf. Wat jij voelt doet er niet toe, zolang je maar netjes samenblijft. Er lijkt niemand stil te staan bij wat er door me heen gaat... de angst, de twijfel, de pijn, het schuldgevoel.
Ik pieker me suf, zoek onophoudelijk naar een oplossing die goed is voor iedereen, tevergeefs, want die oplossing bestaat eenvoudigweg niet.
In tijden van twijfel vreet dit onzettend aan m'n zelfvertrouwen. M'n zelfbeeld is ontzettend laag, en m'n zelfvertrouwen is zo laag dat ik het netjes verstopt hou achter m'n extraverte muurtje.
Enige zekerheid, iets te cru, natuurlijk... De zekerheden die me nog resten zijn : m'n liefde voor m'n meisjes en een innige vriendschapsband met nog geen handvol mensen die me nauw aan het hart liggen.
14-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 18-04-2009 |
| Moule |
Is rationaliteit ook niet eerlijkheid jegens jezelf, jegens wat je voelt en waar je naar verlangt ? Deels wel, maar in dat geval zijn er maar weinig mensen die rationeel handelen. Je kan niet zomaar het rationele van het gevoelsmatige gescheiden houden. Want uiteindelijk, als je het gevoelsmatige negeert, als je het totaal weerleggen zou, dan ben je niet verstandig bezig. Het is een zoektocht naar het vinden van de perfecte combinatie van de twee : een rationele aanpak waarbij je het emotionele niet vergeet. Een aanpak waarbij je op je gevoel afgaat, maar het rationele niet uit het oog verliest.
Nauwelijks durf ik het hier neer te schrijven. Maar stap per stap neemt de twijfel af en word ik verlost van alle onzekerheden die in m'n leven heersen. M'n schoonbroers die zich achter me scharen, en m'n zussen duidelijk gemaakt hebben dat ze maar eens moeten ophouden met hun aanvallen aan mijn adres. M'n ouders die me duidelijk gemaakt hebben dat, hoe moeilijk ook, ze achter me zullen blijven staan, welke beslissing ik ook neem. Terwijl ik vorige week nog werd bedolven onder schuldgevoelens, besef ik nu dat m'n familie me niet zal laten vallen. Stilaan doorgronden ze m'n man, en trappen ze niet meer in de slachtofferrol waar hij zich in tracht te wurmen. Een heel klein beetje steun en advies maakt een wereld van verschil.
Le bon vieux temps, c'est ici et maintenant...
18-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 22-04-2009 |
| Ting ! |
De avond blijkt me niet bepaald goed gezind te zijn. Alhoewel de vooravond, of late namiddag weer een heerlijk vluchten was, weg van de realiteit, hij en ik. Gewoon pratend of zoenend, in m'n wagen. In elkaars ogen kijken, en de wereld om ons heen compleet vergeten. Meer is er niet nodig...
In feite kreeg ik deze voormiddag zonder het zelf te beseffen al een hint. Want terwijl hij normaal gezien alles eraan doet me van mening te doen veranderen, belde m'n man me nu op met : "Heb je nu eigenlijk al een afspraak gemaakt met de notaris ? Nee ? Bel je dan vandaag ?" Heel kort, zo ook zijn toonaard. Tien minuten later belde ik hem terug. "We worden er binnen twee weken verwacht. Eerder lukt niet."
Deze avond.
Eerste ronde. Ting ! Plots vind m'n man het te gek dat we nog twee weken wachten om de rekeningen uit elkaar te halen. Plots wil hij de volmachten die we hebben over elkaars rekeningen opheffen. Vanaf 1 mei, en alle kosten worden netjes verdeeld in twee. "Dan weet jij waar je qua kosten aan toe bent als je alleen gaat wonen, en kan ik ook zien hoever ik spring." Vreemd. Ik ga akkoord maar stel wel duidelijk dat het voor mij geen realistische kijk is op de kosten die ik later zal hebben. "Hoezo ?" Ik leg uit dat ik nu de helft van alle kosten, vooral dan qua eten en drank, moet betalen voor 4 kinderen, terwijl ik dat later slechts voor 2 kinderen zal moeten doen. Hij staat natuurlijk meteen op z'n achterste poten. Ik had misschien beter gezwegen. Wat later komt de aap uit de mouw; hij verspreekt zich; begin mei verwacht hij namelijk zo'n tienduizend euro te ontvangen, vakantiegeld en belastingsteruggave, omdat z'n zaak vorig jaar zogenaamd flink verlies heeft geleden. Dat bedrag wilt hij blijkbaar als buffer.
Een uur later :
Tweede ronde. Ting ! Ik sta buiten een sigaretje te roken, en hij komt bij me, vraagt me wat er is. Gezien de wrevel van weleer, leg ik hem uit dat ik bang ben, dat ik vooral wil dat we overeen blijven komen in het belang van de kinderen. Hupsakee. "De kinderen ? Jij denkt totaal niet aan het belang van de kinderen, jij denkt alleen maar aan jezelf." Gevolgd door een resem bewijsmateriaal, naar zijn mening dan toch. Gevolgd door een verwijten dat ik nooit van hem gehouden heb, dat ik jarenlang van hem geprofiteerd heb, dat ik een parasiet ben, en ga zo maar door.
Twintig minuten later een welgemeende (?) sorry, want "het werd hem wat veel." "Geeft niet, ik begrijp het wel."
Meteen daaropvolgend :
Derde ronde. Ting ! Ik probeer hem uit te leggen dat ik geenszins wil profiteren of misbruik maken, dat ik hem niet wil neerhalen. Dat ik het het gewoon op een zakelijke manier wil afhandelen. Elkeen het deel waar zij of hij recht op heeft. Paniek. Wat als het huis meer geschat wordt ? Ik reageer voorzichtig dat we dat op die moment dat wel zullen zien. Hij brengt de inboedel ter sprake. Ik vraag of ik een paar spullen meenemen mag, dingen van emotionele waarde. Een kast waar ik samen met m'n moeder drie lagen verf van gehaald heb, bijvoorbeeld. De laptop, bijvoorbeeld, want m'n werk-laptop is volledig franstalig en dus heel moeilijk voor m'n meisjes om te gebruiken. Storm die door het huis raast. Dat ik het huis wil leeghalen, en hem wil ruïneren. Ik leg hem rustig uit dat dit niet de bedoeling is, en maar een opsomming van alle dingen die ik zal moeten aanschaffen als ik alleen ga wonen. Bedden, beddegoed, kasten, tafel, stoelen, salon, televisie, wasmachine, keukengerei, en ga zo maar door. "Heb je enig idee hoeveel dat alles kost ?" vraag ik hem. Hij draait zich om en loopt weg.
Een uur later :
Vierde ronde. Ting ! Net wanneer ik de douche in wil stappen, komt hij bij me. Poeslief. "Sorry, hé, ik heb het gewoon erg moeilijk, want ik zie je nog graag. Jij mij niet hé." Slik. "Het spijt me, G., het zou zelfs voor mij makkelijker zijn moest het wel zo zijn, maar neen, het is weg, het is verdwenen." Hij stapt op me af, en neemt me vast. Ik geef hem een schouderklopje. Meteen begint hij aan m'n borsten te frunniken. Ik zet een stap naar achter. "G., ik moet verderdoen. Ik heb nog een hoop werk te doen." Hij vraagt me waarom ik niet meer met hem naar bed wil. "Al was het nog maar één keer, bij wijze van afscheid. Dan ga ik alles beter kunnen afsluiten." Ik antwoord dat ik dat geen goed idee vind, dat het de zaak voor hem alleen maar moeilijker zou maken. "Ben ik dan zo afstotelijk ?", vraagt hij. "Daar gaat het niet om, je weet dat dit aspect één van de fundamentele problemen was tussen ons." Hij gaat meteen in de aanval, en ik ben zo idioot er op in te gaan. Vraag hem of al de zaken die gebeurden als normaal kunnen beschouwd worden. "Je hebt grenzen overschreden, dingen met me gedaan die niet kunnen. Als je iemand graag ziet, ga je toch die persoon niet de adem ontnemen ? Het is niet correct dat je je partner zou willen vastbinden om vervolgens te kijken hoe een aantal mannen haar als een sexspeeltje behandelen en haar vernederen, door haar bont en blauw te neuken om vervolgens in haar gezicht klaar te komen. Dat zijn géén normale fantasieën, dat heb ik je zo vaak proberen wijs te maken. De dingen die je luidop zei, de dingen die je gek maakten van lust, waardoor je me zo vaak fysiek pijn deed. En op de koop toe werd je nog boos omdat ik die dingen niet in uitvoering wou brengen. "Ik deed of zei die dingen alleen maar om jou te plezieren. Ga nu niet de preutse uithangen, hé. Je bent vergeten hoe je vroeger was zeker ?" Hij verwees naar m'n jeugdzonden, zaken die ik hem vertelde, maar waar ik altijd duidelijk bij stelde dat zulke zaken niet kunnen binnen een goede relatie, een relatie waarbij verantwoordelijkheden komen kijken. Hij bleef doorgaan, dat hij het ondertussen wel wist, en waarom ik nu écht niet met hem naar bed wilde. Ik antwoordde dat ik het niet kon, vrijen met iemand waarvoor ik geen gevoelens heb. "Dat geloof je nu toch zelf niet." Ik wist waar hij op doelde. Een tijdlang had hij me namelijk ook op dat gebied in z'n grip. In die mate dat ik als het ware geen grenzen meer kende. Wat er toen gebeurd is, vond ik toen een tijdlang als het ware doodnormaal, maar al vrij snel voelde ik me rotslecht over hetgeen gebeurd was. Waar zat ik in godsnaam met m'n gedachten toen, dat ik mezelf in die mate verlaagde, enkel en alleen omdat hij dat wou ? "Ook dàt deed ik voor jou, hoor." Ik kàn er niet mee naar buiten treden, eenvoudigweg omdat ik weet dat hij het in mijn schoenen schuiven zal.
Het zijn net zulke zaken waardoor ik later ben gaan beseffen hoe scheef alles wel zat tussen ons. Dus zweeg ik, en liet hem uitrazen.
Pfff, wat een avond. Het verlangen m'n eigen stekje te hebben.
22-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 25-04-2009 |
| Sterker ? |
Misschien al goed dat ik deze ochtend een drukke dag voor de boeg had. Het bracht me minder in de gelegenheid al te veel stil te staan bij m'n dipje van gisterenavond en -nacht. Ook al zinderde het in m'n lichaam na. Toen ik m'n moeder in de late namiddag zag, merkte ze het meteen op, en ook m'n schoonbroer gaf me een "het-komt-wel-goed-met-je-knuffel".
Naar gewoonte al vroeg wakker, maar ik had geluk : mijn man was de hele dag uit werken. Hij was al vertrokken rond zessen en kwam deze avond pas rond half acht terug thuis. Zwart geld waar ik natuurlijk alweer geen cent van zien zal, maar ach, dat hij het steekt waar het zonlicht nooit komt. Want ook vandaag werd ik weer wat wijzer; voor de derde keer op rij deze week had hij me zitten slecht maken. Helaas voor hem bij de verkeerde personen, en dan nog over een onderwerp waardoor hij zichzelf in de vingers sneedt : hij had bij m'n schoonbroer zitten kankeren dat ik het huishouden laat voor wat het is, en dat z'n oudste dochter de meeste taken op zich neemt. Oerdom van zijnentwege, want het is een algemeen gegeven : iedereen die bij ons komt vind dat het huis er altijd krakend net uitziet. En met een stiefdochter die zelf bevestigd dat ze de afgelopen maanden geenszins tijd had gevonden om in het huishouden bij te springen omdat ze zoveel tijd in haar studies diende te steken, zette hij zich in feite voor aap. Maar m'n bloed kookte, toegegeven. En dat merkte hij zodra hij thuiskwam. Op kousevoetjes kwam hij af. "Is er iets." "En nu is het aan mij", moet ik gedacht hebben. Hij is niet gewoon om tegengesproken te worden, hij duldde het voorheen simpelweg niet. "Kijk, G., je ligt voortdurend me te beschuldigen dat ik je overal ga zwartmaken. Je mag van mijn part nu, op dit eigenste moment, iedereen aanspreken die op de hoogte is van onze situatie. Vraag het hen op de man af, en stuk voor stuk zullen ze je zeggen dat ik dat nog op geen enkele moment gedaan heb. Dat je paranoïde bent, wist ik al. Maar als dan nu blijkt dat jij degene bent die mij overal gaat slecht maken, wel daar begrijp ik eerlijk gezegd de ballen van. En dan nog met zaken waarmee jij jezelf voor schut zet, omdat iedereen weet dat het zaken zijn die absoluut niet kunnen." Ik kaatste de voorbeelden zijn richting uit. Over het feit dat ik dus blijkbaar flink klote ben in het huishouden, en over mijn zogenaamd spendeerprobleem, want klaarblijkelijk was hij gaan rondbazuinen dat ik zopas twee jassen van 300 euro elk had gekocht. Maar zoals altijd waste hij z'n handen in onschuld. De anderen hadden hem verkeerd begrepen. Ik counterde zijn opmerking : "Vreemd dan toch, dat verschillende mensen je dan verkeerd begrijpen, want dezelfde verhalen komen bij verschillende mensen terug. Weet je, doe gewoon verder op die manier, je bent goed bezig." Hij sloeg nog met een aantal deuren en doet sindsdien alsof ik er niet ben. Een herkenbaar patroon, maar vroeger liep ik er ziek van, en nu raakt het me zelfs niet meer. Het heeft in feite mijn allerlaatste twijfel weggenomen. Alsook die van m'n familie. Want zij doorzien nu zijn altijd vriendelijke, gladde omhulsel. "Tja, wat moet ik doen, ze loopt zich vast in d'r ongeluk, en ik wil er alles aan doen om dat te voorkomen, want ik zie haar zo graag. En na al die jaren, na alles wat ik voor haar gedaan heb, moet ik me maar neerleggen bij het feit dat ze gewoon weg omdat ze me niet meer graag ziet. Ik begrijp het niet, want er is nooit iets gebeurd, ze is gewoon veranderd..." En het ergste is, hij begrijpt het ook écht niet, hij ziet het probleem niet, hij is zo'n meester in het omzeilen van zaken dat hij zichzelf omzeilt. Mijn liefde voor hem is weg, maar dat dit enigszins zou kunnen te maken hebben met hem, met de manier waarop hij me jarenlang behandelde, neen, in geen geval. Vanaf vandaag slaap ik in het bed van de kinderen. Ik kan zelfs dat niet meer, ik word zelfs ongemakkelijk als hij de badkamer binnenkomt terwijl ik in bad zit.
Al vroeg wakker dus, maar ik bleef nog ruim een uur in bed liggen, met m'n meisjes bij me. Tijgertje spelen, de buurman maakte zich vast zorgen, want we visten uit wie er het best brullen kon. Dolle pret. Rijkleren aan, ontbijten, en richting m'n zus. Pony klaargemaakt, en de oudste wat les gegeven. Gewoon, lekker ontspannen, grapjes verkopend.
De dochter van m'n zus viert morgen haar communie. Ik had m'n zus al beloofd haar te helpen met alles klaar te zetten. "Decoreer jij de boel maar." Een grote witte tent op het gazon. Ik nam een schaar en m'n meisjes vergezelden me, ietwat verder de straat in. Op jacht naar klimop en "fluitekruid". Witte tafellakens, waar ik klimop legde, netjes in elkaar gevlochten. Hier een daar toefjes fluitekruid ertussen, en wat ranonkeltjes in witte en feibel roze kleuren. Zilverkleurige lintjes. Ik was bijna fier op mezelf, zo geslaagd was het resultaat. Het was ruim drie uur in de namiddag toen we huiswaarts vertrokken.
Thuis schakelde ik mezelf een versnelling hoger. Terwijl de kinderen buiten speelden, poetste ik m'n wagen en m'n huis. Ik waste de kinderen, föhnde hun haren en smeerde hun snoetjes in , legde één en ander alvast klaar voor morgen, vouwde nog een was op, om uiteindelijk rond half tien neer te ploffen op m'n stoeltje voor m'n laptop. Tot zowat elf uur zat ik wat werkgerelateerde dingen te doen. En nu ? Nu ga ik slapen.
Slaapzacht wereld. Another day... Elke dag nu, is een stapje dichter naar m'n echte ik.
25-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 28-04-2009 |
| Het huis |
|
Zeven uur vanavond. De eigenares van de woning die te huur staat, samen met haar man. Een ouder koppel, die duidelijk op zoek zijn naar een serieuze kandidaat voor hun woning. Ze leiden me rond in het huis, en ondertussen praten we onophoudelijk. De benedenverdieping is groter dan ik had verwacht, maar de slaapkamers vallen ietwat tegen. Maar een gigantische tuin, met een vijvertje en een opbergstalletje met extra zolder maken het ruimschoots goed. Meteen denk ik : van dit zoldertje maak ik in één-twee-drie een gezellige hide-out voor de meisjes, een eigen kamp.
Ze hadden de dag voordien ook een kandidaat. Maar meteen krijg ik te horen dat ze de voorkeur aan mij geven. Ik merk op dat het in feite een maand of twee te vroeg is voor me, en ik krijg de indruk dat ze eventueel bereid zijn het me te verhuren vanaf juni in plaats van mei. Ruim een half uur sta ik nog met hen te praten, de wereld is klein, zo blijkt. Ze kennen eindeloos veel mensen die ik ook ken. Ik beloof hen morgen te bellen, zodat ik met iemand kan komen kijken, gewoon om een extra mening te hebben. Het is uiteindelijk een grote beslissing.
Even later zit ik in de wagen. Ik bel m'n man, zeg hen dat ik even langs m'n ouders ga, advies inwinnen.
Onderweg stop ik even bij m'n oudste zus. Ik vertel haar dat ik naar een huis ben gaan kijken. Meteen zadelt ze me op met een schuldgevoel, ze haalt m'n ziekte aan. Dat ik me sterker voordoe dat ik ben. Dat ik altijd m'n zin heb willen doordrijven. "Ga door met die verbouwingen die jullie planden, zorg dat je een eigen ruimte hebt, een ateliertje voor jezelf, waar je je kan terugtrekken." Ze begrijpt het niet, zoveel is duidelijk. Even later, aan de wagen, sta ik nog ruim een uur met m'n schoonbroer te praten, en het brengt me enige klaarheid. Het is eenvoudigweg te vroeg. Als ik nu vertrekken zou, dan zal ik met schulden moeten starten, in afwachting van het geld waar ik recht op heb. Ik vind vast nog wel iets dergelijks. Ik moet nu gewoon geduld oefenen, iets waar ik het, toegegeven, niet altijd makkelijk mee heb. Maar het moet.
Ik stop bij m'n ouders. Twee bezorgde blikken, want ze zijn het niet gewend dat ik s'avonds nog langskom. Ik vertel hen dat ik naar een huis ben gaan kijken, dat het me aanstond, maar dat ik het aan me ga laten voorbij gaan, omdat het te vroeg is. Ze geven me gelijk, en stellen duidelijk dat ik op termijn écht wel weg moet bij G.
Ik sla de voordeur van m'n huis, van zijn huis, dicht rond half elf. Het feit dat ik vrij lang ben weg gebleven zint 'm helemaal niet, zoveel is duidelijk. Even later is het prijs, een gewoon gesprek eindigt in ruzie. Nou ja, ruzie, hij slingert me allerlei verwijten naar het hoofd, en wast z'n handen in onschuld.
Volhouden, denk ik, nog even. Elf mei is niet ver meer, dan weet je weer meer concrete dingen. Dan weet je vanaf wanneer je kan beginnen uitkijken. Vanaf wanneer ik een nieuw leven kan beginnen.
Volhouden, denk ik, nog even. Nee, niet twijfelen. Nu niet twijfelen, doorbijten. Het is moeilijk, het is zwaar, maar hou je sterk.
Nee, nu niet twijfelen. Doorbijten. Geloof er in. Geloof dat het goed komen zal met je.
28-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 29-04-2009 |
| Pijlen |
|
Niet meer weten van welk hout pijlen te maken. Iedereen heeft het wel eens. Het lijkt me plots klaar en duidelijk. Ik weet nu van welk hout mijn pijlen gemaakt zijn. Van een soort dat zich diep in je wurmt, om bij contact meteen te versplinteren en een gapende wonde achter te laten, waar warm bloed uit gutst. Bloed dat naderhand stolt tot dikke ruwe korsten die bij de minste beweging pijnlijk openscheuren. Kraters waar etter en gal uitsijpelt.
Na een emotioneel zware dag viel ik in slaap rond half negen, toen ik m'n meisjes hun bed instopte en even bij hen ging liggen. Maar m'n hoofd wekte me. De wereld lijkt in diepe slaap te verzonken, het is voorbij twee uur, en gehuld in duisternis heb ik me naar beneden begeven en m'n laptop aangeschakeld. Hier zit ik, alweer, slapeloos, een nachtwezen.
M'n beslissing het huurhuis dat ik gaan bekijken was niet te nemen, wegens te vroeg. M'n man vroeg er me één en ander over. Plots vindt hij nu wel dat ik het nemen moet. "O ja, tuurlijk," repliceerde ik, "en waarvan ga ik het betalen ? Hoe ga ik het inrichten als ik momenteel geen rooie duit heb ?" Hij bood me aan het te huren, en ondertussen nog thuis te blijven. Zodra het financiële uit de doeken zou zijn, kan ik dan de overgang maken. Met de opmerking natuurlijk dat ik altijd terugkomen mag. "Wanneer het niet lukt." Woordnuance : wanneer, niet als... Hij is er zo van overtuigd dat het me niet lukken zal, dat ik naderhand met hangende pootjes aankloppen zal.
Flarden van het gesprek met m'n zus gisteren, die komen bovendrijven : je bent zwak, je vecht niet, je wil altijd je zin, je bent een vluchter, je gaat nooit genezen, je bent een egoist, want je denkt alleen aan jezelf en niet aan de vier kinderen. Mijn kinderen, och, ja, maar die andere twee...Wat zullen die moeten doormaken ? Alsof ze me in de twijfel waarin ik ruim een jaar geleden verkeerde, wil terugduwen.
Een nachtwezen. Een nachtvlinder. Een ordinaire mot.
Tot de mot beseft dat ze niet thuishoort in de wereld der vlinders. M'n leven in een notedop.
Heb ik gevochten ? Tuurlijk heb ik gevochten ! Ik heb zwarte golven van verdriet getrotseerd, ik ben bergen van onzekerheid over geklauterd. En wat nu ? Met wat voor doel uiteindelijk ? Om me als een verslagen gladiator naar het midden van de arena te begeven, en mezelf op m'n knieën te gooien, m'n handen te reiken naar het zwaard van Damocles boven me, en m'n hart erop te spiesen.
De dingen waar je niet van doodgaat, daar word je sterker van. Kijk nu eens, hoe sterk ik wel ben. Onzin.
Ik moet gewoon het dromen afleren. Of het najagen van dromen, beter. Want dromen worden in mijn geval altijd nachtmerries.
Verdwijnen kan ik niet, omwille van m'n meisjes. Misschien ben ik inderdaad wel zwak. Misschien moet ik me gewoon neerleggen bij m'n lot, m'n terug in m'n oude keurslijf wurmen, en blijven waar ik ben, hier in dit huis, hier in dit huwelijk. Misschien, als ik heel hard probeer, zal ik terug kunnen ademen hier. Misschien, als ik heel hard probeer, zal ik kunnen leven zoals de meerderheid dat doet : zonder gevoelens, maar denkend aan de luxe die het met zich meebrengt.
Denk aan je kinderen. Denk aan je familie. Denk aan je luxe. Denk aan het huis. Denk aan de tuin. En denk niet aan jezelf...
29-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 30-04-2009 |
| Dronk. |
|
Hef het glas ! Een dronk op alweer een platgebombardeerde droom ! Scherven die ik in al mijn excellentie binnen de superieure mensheid waarin ik me bevind veroorzaak. Ooit weet ik misschien wel wat dat betekent. Nu al weet ik dat ik er niet thuis hoor.
Hef het glas ! Een dronk op mezelf, met mn gezicht in de modder. Een betrokken schouwspelben ik. Lopen op stelten aan het randje van je geestelijke afgrond. Wat zorgt ervoor dat iemand blijft? Wat zorgt ervoor dat iemand weg gaat? Wat zorgt ervoor dat iemand het op een lopen zet of blokkeert? En wat maakt een mens ? Ik weet het niet meer. Ik weet dat ik het niet meer weet.
Liefde leert je te liegen. Het leven leert je te sterven. Want het is niet moeilijk om te vallen. Slaapwandelend door het leven gaan, zelfbedrog. Een leugen leven, netjes ingeburgerd in een wereld die zo nep is als maar zijn kan, zonder ruimte voor gevoelens en emoties, zonder ruimte voor oprechtheid, met angst als schrikdraad om je heen.
Waar is moed als je het nodig hebt ? Hef het glas ! Een dronk op ons allen; wij, superieur als we zijn in al onze mensdom-heid, allen te laf om echt te leven, ons verschuilend achter luxe en dogredenen, excuses om geen onbekend paden te moeten inslaan.
Santé !
30-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 01-05-2009 |
| Emotionele nood |
|
Alsof Nemesis in me heerst. Mentale pijn die zich een weg naar buiten baant, die langs al m'n poriën lijkt te ademen. Mijn geest lijdt, mijn lichaam lijdt. De weegschaal sprak boekdelen deze ochtend. De laatste keer dat ik dit woog, moet in m'n schooltijd geweest zijn. Maar samen met m'n geest weigert m'n maag halsstarrig alle voedsel. Mijn buik in staking. Helse krampen, in die mate dat ik er van moet gaan zitten. Recht staan maakt me op zo'n ogenblikken draaierig van de pijn. Rillingen, onophoudelijk. M'n huid pijnlijk bij de minste aanraking, zoals ik nog wel heb als ik hoge koorts maak. M'n haren dor en droog, doods als het ware. M'n tandvlees bloedt onophoudelijk, de voortdurende bronzen smaak van bloed in m'n mond. M'n maandstonden, want normaal gezien écht niet kan. M'n spieren, m'n rug, m'n schouders. Hades lijkt me de hand te reiken om hem te volgen naar het ondergrondse land der doden, de onderwereld, waar ik thuis zal horen.
M'n man ziet hoe zwak ik ben, momenteel. Als een tijger sluipt hij dichter. Ik ben terug prooi geworden. "Wat heb jij toch een aardige man.", zei één van de andere mama's me. Z'n typische, gladde, altijd vriendelijke tweede ik. De persoon waar ik ooit, lang geleden, op verliefd werd, en waarvan later bleek dat het slechts een masker was, een masker naar de buitenwereld toe. Achter dat masker, achter gesloten deuren schuilt een heel ander iemand. Wantrouwig, achterdochtig, jaloers, controlerend en extreem dominant.
Niks lijkt nog zeker, niks lijk ik nog te weten. M'n bootje kabbelt stuurloos rond, geen land in zicht, terwijl donkere wolken de blauwe lucht inpalmen. Zal de storm me doen zinken ?
Tegenstrijdige meningen, tegenstrijdige gevoelens.
M'n ouders die me de ene dag zeggen dat ik moet doorbijten, vertellen me de dag erna het toch nog een aantal maanden uit te zweten, om me de daaropvolgende dag aan te manen te blijven waar ik ben.
M'n zus die me eerst met de grond gelijk maakte in een poging me te laten blijven. Woensdagmiddag was ze echter m'n meisjes bij m'n ouders gaan ophalen om ze mee te nemen naar McDonalds. De twee bestelden allebei alleen maar een colaatje. Ze zag dat er iets scheelde, en kreeg hen overtuigd om toch iets te eten. Maar wel moest ze hen beloven "niet tegen papa te zeggen dat ze er gaan eten waren, want dan zou hij heel boos zijn op hen, want papa vindt dat te ongezond." M'n zus vertelde het me toen ik ze kwam ophalen. "Als ze bij mij zijn, beslis ik wat ze eten, of hij dat nou leuk vindt of niet.", zei ze nog. Stilaan gaan ook haar ogen open. Want uiteindelijk, waar ben je mee bezig als je kinderen van vijf en zeven al dingen verzwijgen ? Toen ik m'n zus later op de dag opbelde met de vraag of ze eventueel even met me naar het huurhuis wou gaan kijken één van de komende dagen, haakte ze weer af.
M'n oudste. Zeven is ze. Ze voelt meer aan dan goed voor haar is. Constant zoekt ze m'n gezelschap op. Ze neemt een krukje en komt bij me zitten in de badkamer als ik bad zit. Meer dan ooit laat ze het spelen even voor wat het is om me een knuffel te geven of even op m'n schoot te klauteren. "Mama, wat scheelt er, je bent zo vaak verdrietig ?" Terwijl ik lach en zing en spring met ze, terwijl ze me nog vrijwel nooit zag huilen. "Ach, soms weet ik gewoon niet wat ik moet doen.", antwoord ik haar eerlijkheidsgetrouw. "Als jij verdrietig ben, ben ik ook verdrietig. Je moet doen wat je terug blij maakt. Mama, weet je, wij zijn precies tweelingen, zo erg lijken we op elkaar." Vandaag, in bed, zij en ik, pratend. "Mama, als je wil scheiden, vind ik dat niet zo erg hoor. Alleen wil ik dan niet een week bij jou en een week bij papa, maar om de drie daagjes of zo, want een week is te lang, dan zou ik je missen." Een donderslag bij heldere hemel was het voor me. Geen woord kon ik uitbrengen. "Zeg het maar niet tegen papa. Het is ons geheim, hé, mama. Kijk, ik ben het al vergeten !"
Wat doe ik ? Ga ik vechten, of blijf ik vluchten ?
Morgen bel ik het huis af. Leg ik m'n leven daarom terug in de handen van mijn man ? Terug naar af, het is geen optie. Maar het huis kwam te vroeg, en nu ik het overdenk zijn de redenen die m'n man opgaf op alsnog de woning te huren louter dogredenen. Dichtbij, zodat hij vlakbij is om een oogje in het zeil te houden... Neen. Ik weet dat ik vast nog behoorlijk twijfelen zal. Dat ik hier vast nog wel zal neerpennen dat ik beter blijf waar ik ben. Maar m'n echte ik wil niet meer in een doosje worden geduwd. M'n echte ik kan het vast wel aan. Ze is sterk genoeg om het alleen te redden. Tijd. Afwachten, dat moet ik doen, nu. Ik vertrek niet voor alles in orde is bij de notaris. Zodra ik de middelen heb, ga ik er voor. Want ik kan het, dat wéét ik. Volgende week is er de notaris, en dan is het aftellen. Zes maanden.
En al degenen die me het advies gaven te blijven omwille van het financiële, omwille van het gemak, al die luxepaardjes die gemakshalve in hun ouwe getrouwe stal blijven rond dralen, zal ik het nakijken geven. Nooit zullen ze het toegeven, uiteraard. Maar stiekem zullen ze het me benijden.
Het is harde taal, dat weet ik. Want uiteindelijk ben ik geen deskundige. Uiteindelijk weet ik niet veel. Maar ik weet wel wat liefde is. Liefde is iets waarop geen sleur komt. De essentie van liefde ? Een poging tot een definitie, met dank aan een dichter...
Wanneer je in iemands ogen kijkt en niets dan openheid ziet en charme,
niets dan milde lieftalligheid, minzaamheid en eenvoud, niets dan sobere verwachting.
Wanneer je geen vleugje reserve bespeurt, geen mespuntje van hoe je zou moeten zijn, geen rancune en wrok, geen achterdocht, geen twijfel, geen afwijzing maar de absolute en exclusieve aanvaarding van wie je bent, hoe je bent.
Wanneer je door die onbevangenheid lam geslagen, naar adem moet happen,
een onmiddellijk inzicht van herkenning je overvalt, elk woord weerloos wordt, er alleen nog één naam is om te noemen .
Op de ruggengraat van die onvoorwaardelijke, oprechte blik wordt, wars van esthetiek, de vervullende huiver van het sublieme geboren, op de vele krassen en witte wonden, de verrukking over dramatische schoonheid, puur en zuiver.
01-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-05-2009 |
| Een wirwar van gevoelens |
Zondag. Het verlengd weekend leek langer dan ooit. Tergend traag gingen de uren voorbij, ook al had ik mezelf een erg drukke agenda opgelegd. M'n gsm dicht tegen me aan, in m'n broekzak, hopend. Op wat dan ook, op iets.
Vruchteloos hopend en met vrucht hopeloos...
Zaterdag. M'n hele huis van boven tot onder gepoetst. Ik was extra vroeg begonnen want de oudste van m'n man had me gevraagd of ik met haar op schoenenjacht wou. Net na de middag vertrokken we richting schoenenwinkel. M'n man en de kinderen verkozen thuis te blijven, en ondertussen had m'n schoonbroer gebeld of ik met 'm mee wou naar de ruitersportwinkel en naar een zaak die paardentrailers en stal-elementen verkoopt. Hij verwachtte me rond drie uur. Ik zette haar thuis af, en besloot nog vlug m'n moeder een bezoekje te brengen, ongerust als ze is over me. Meteen kreeg ik een kom verse aspergesoep voor m'n neus, verplicht op te eten, zonder tegenspraak. Daarna in een haastje m'n schoonbroer en diens kinderen opgehaald. Ik had de kinderen beloofd om pizza met hen te gaan eten in Antwerpen. M'n man was al de hele dag in een rotbui. De ene discussie had de andere opgevolgd, en hij was enorm nijdig op me omdat ik even weg reed. Ik had 'm bij vertrek gezegd dat ik rond vijf uur thuis zou zijn, zodat we rond zessen zouden kunnen vertrekken richting Antwerpen. Om half vijf, we waren reeds op de terugweg, telefoon. M'n man, in een nog grotere rotbui. Dat hij geen zin had te wachten, want iedereen had honger. Hij zou met de kinderen alleen vertrekken. Ik antwoordde dat ik een half uur later terug zou zijn, en hij gooide de telefoon neer. Gezien de handsfree in m'n wagen, had iedereen het gesprek kunnen meevolgen. In een razend tempo terug naar huis, waar bleek dat de kinderen nog rustig in de tuin aan het spelen waren. M'n man, bleek van woede, negeerde me straal. Ik nam de kinderen mee naar boven om hen iets propers aan te trekken. "Mama, wij hadden nog geen honger hoor. Papa was aan het zeuren, maar we hebben gezegd dat we op jou wilden wachten..." dixit m'n oudste... Even later vertrokken we. De zoveelste discussie trok zich op gang toen er nog geld moest worden afgehaald, en hij het vertikte dat van zijn rekening te halen. Ik gaf hem echter geen kans, sprong uit de wagen en haalde geld van mijn rekening. Moet ik nog een tekening maken bij hoe gezellig het etentje was ? Niet dus. Ik had de kinderen een ijsje beloofd, en even later liepen we samen terug richting de parking waar m'n wagen geparkeerd stond. En toen beging ik een flater van jewelste.
Mijn buurt, mijn côté van 't stad. De kaaien, onder meer. "Zullen we over de loopbrug naar de auto wandelen ?" Zodra ik het gezegd had, daagde het me. Mijn plekje, mijn bankje. De railing volgekrast met namen van verliefde koppeltjes. Zonder dat hij het besefte wandelde hij mijn territorium binnen. De talloze keren dat ik hier zat, het leven overpeinzend. Hij had geen flauw benul, maar het voelde aan alsof ik m'n vijand net naar de kern van de schatkamer had geloodst. Ik had het moeilijk, écht moeilijk. Ik vervloekte mezelf. Ik vervloekte het leven.
Onderweg naar huis belde m'n zus me nog even op, met de vraag of we zin hadden om nog even bij hen iets te komen drinken, maar m'n man gebaarde dat hij geen zin had, en ik verzinde naar gewoonte alweer een excuus. Thuis liet hij me voor wat ik was. Hij moet gezien hebben dat ik het moeilijk had. M'n meisjes in bad en in bed, om daarna zelf even te relaxen in het bad. Na een kwartiertje bedacht ik plots: een aantal maanden geleden zou hij nu al aan de trap hebben staan roepen : "Waar blijf je nou ? Ik zit hier wel alleen beneden hé, gezellig hoor ! Maar ja, jij denkt alleen maar aan jezelf hé." Gevolgd door een deur die luid zou worden dicht gesmeten. Tot voor een paar maanden was ik rechtgesprongen, en had ik me vliegensvlug afgedroogd en m'n pyama aangetrokken om naar beneden te hollen, alwaar ik het eerste half uur tegen dovemansoren en een boze blik had zitten praten. Maar niet meer. Niet meer.
Zondag. M'n rug leek gebroken toen ik wakker werd. Een combinatie van stress en een tekort aan slaap. Het feit dat ik ondertussen al een week in het bed van m'n jongste slaap, zit er vast ook voor iets tussen. Een hele goede matras, ontwikkeld voor kinderen. Duidelijk niet geschikt voor volwassenen....
Na het ontbijt even in de tuin gespeeld met m'n twee meisjes. Ik had de startlijsten bekeken van de jumping waar m'n neefje aan deel zou nemen. Rond elven z'n eerste parcours. De jumping op een boogscheut van waar ik woon. Dus besloot ik even te gaan kijken. M'n man had de hele ochtend al flink volgehouden dat ik niet bestond dus betrok ik hem geenszins in m'n beslissing. Ik had opgevangen dat hij de kinderen had beloofd om met hen even te gaan fietsen. Ze hadden geen zin om met me mee te gaan, en verkozen in de tuin te blijven spelen. Ik riep hem van ver toe dat ik even naar de jumping ging kijken, en dat ik rond één uur thuis zou zijn. En dat was ik.
Ik ben niet meer de keuken uit geweest, maakte alvast verschillende gerechten voor de komende week, wat slaatjes voor op de boterham. en op vraag van de meisjes kruidenboter met onder meer verse basilicum, chili en look. Heerlijk vinden ze die. Daarna haalde ik alle kasten leeg, waste ze uit en laadde ze terug in. Ondertussen zit m'n diepvriezer en koelkast weer helemaal vol.
Waarheen zal m'n leven me leiden ? Ergens weet ik wel dat ik het in m'n eentje redden zal, dat ik sterk genoeg ben om uit mijn huwelijk te stappen. Toch geef ik grif toe dat ik soms behoorlijk twijfel, voornamelijk omdat m'n omgeving me daartoe aanzet. M'n moeder, die me elke dag ander advies lijkt te geven. De ene moment is ze ervan overtuigd dat ik weg moet, de andere moment zegt ze dat als ik ermee door ga, ik vast na een jaar met hangende pootjes zal terugkomen, en vervolgens zegt ze dat ik beter zou blijven, voor m'n kinderen, dat ze wel eens goed met m'n man zal praten. Alsof dat iets zou uithalen.
- "Een mooie grote open keuken met zicht op je tuin en op je fruitbomen..."
De verbouwingen die gepland waren...
- "Ja tuurlijk," antwoordde ik, "en dan zit ik dààr weer netjes ongelukkig te wezen, gevangen."
- "Misschien heb ik je vroeger wat te veel je zin gegeven, wat te veel verwend."
Ik vroeg haar wat ze ermee bedoelde, maar ze bleef me een antwoord schuldig.
De gevoelens die in me heersen zijn zo divers, zo verschillend dat het me behoorlijk in de war brengt. Toch ben ik meer en meer ervan overtuigd dat ik het alleen zal kunnen. Dit huwelijk van mij, ik moet eruit, ik moet en ik zal.
03-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 05-05-2009 |
| Aanbod |
Al te vaak stond ik met m'n armen open, wachtend om gered te worden. Al te vaak bevond ik me vrijwillig in een doodlopende straat vol zelfgesponnen desillusies. Al te vaak zocht ik iets om in te geloven. Al te vaak was m'n geloof er wel, maar zocht ik verwoed naar bewijsmateriaal. Al te vaak gaf ik de controle uit handen, m'n hart op een dienblaadje. Al te vaak wentelde ik me in het leven dat zich om me heen had ontwikkeld, en baadde ik uit gewoonte in onzekerheid. Al te vaak boorde ik mezelf de grond in.
Het ware vaste waarden, gevoelens die ik kende, waar ik aan vast hield. Slechte gewoonten. Ze loslaten is een hele klus. Het is een nieuwe wereld die zich stilaan ontluikt voor me... maar wat een wereld ! Vol ongeduld wil ik op ontdekking gaan.
Gisteren had ik een gesprek dat me tot enkele inzichten bracht. Nadien heb ik urenlang mezelf in vraag gesteld, gevoelens en situaties in vraag gesteld. Soms was het naarstig zoeken naar een antwoord. M'n eerste reactie bij een moeilijke situatie was steeds om te vluchten, desnoods zou ik de dood in vluchten. Waarom ? Omdat ik mezelf zwak waande. Dat is me natuurlijk jarenlang zo voorgehouden geweest, maar dit is geen excuus. Ik had me moeten verzetten.
Het is hoog tijd voor een mentaliteitsverandering, en vandaag was de eerste dag dat ik deze toepaste. "K. in de kering." Hoog tijd m'n kwellingen achter me te laten. Steen per steen zal ik m'n muurtje naar beneden halen, zal ik het leven toelaten. Is er een gegronde reden om onzeker te zijn ? Neen ! Hoef ik de controle in andermans handen te leggen omdat ik te zwak ben om m'n eigen boontjes te doppen ? Neen ! Ga ik om kunnen met alleen te zijn ? Ja ! Wil ik weg bij m'n man ? Ja ! Waarom ? Omwille van mezelf. Zal ik het kunnen, ben ik voldoende sterk ? Tuurlijk ! Met vallen en opstaan zal ik het heft in eigen handen nemen. Ik zal soms behoorlijk vloeken, omdat ik het nooit eerder deed, maar het zal me wel lukken.
Mijn besluit om uit m'n huwelijk te stappen staat vaster dan ooit. Er ligt vast nog wel wat moois voor me in het verschiet. Trouwens, gewoon lekker alleen, m'n meisjes en ik lijkt me ook niet slecht...
Uiteindelijk moet iedereen z'n eigen toekomst maken, en daar ben ik nu mee begonnen. Ik ben vrouw en meisje tegelijk, en binnenkort sta ik eindelijk op eigen benen, binnenkort heb ik dat heel klein beetje vrijheid waar ik al jaren zo naar smachtte. Het is nu alleen een kwestie om dit zelf te blijven geloven, om me niet meer neer te laten halen. Ik zou een aantal mensen willen vragen me hierin af en toe in te helpen. Als ik weer eens wegzak in zelfbeklag, angst en onzekerheid, hang dan even Barack Obama voor me uit : "Yess you can !"
Een aantal angsten heb ik definitief geklasseerd. Dat ik niemand meer zal vinden, bijvoorbeeld. Terwijl ik ergens wel beter weet. Een klant waarmee ik uit lunchen was geweest na een eindejaarsbestelling, en die me sindsdien emails stuurt, dat hij me vreemd genoeg niet uit z'n hoofd krijgt, dat hij terug puberale trekken herkent bij zichzelf, dat ik verslavend ben, en dat ik dringend de retours moet komen ophalen... Een oude verliefdheid van jaren geleden, waar ik nooit op in ben gegaan, omdat ik toen trouw naar mijn echtgenoot nog hoog in het vaandel droeg, die me nu plots weer berichtjes stuurt, dat hij ondertussen aan het scheiden is, en me nog steeds niet uit z'n gedachten heeft kunnen krijgen. M'n schoonbroer die me zondag op jumping toefluisterde dat er een aantal "interessante partijen" (hij bekijkt helaas alles louter financieel) me in de gaten hielden. Ik ga er niet op in. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
En ergens besef ik waarom ik die aandacht krijg. M'n splinterkennis... anderen kennen of kunnen één of twee zaken goed, héél goed, tot in de puntjes, maar ze begrijpen totaal niks van andere zaken... ik ken en kan vanalles een beetje, een fractie slechts, zeker géén uitblinker, dat niet. Die splinterkennis voedde vroeger m'n onzekerheid, gewoonweg door het feit dat ik me niet in gesprekken durfde te mengen omdat ik vond dat ik niets voldoende op de hoogte was van een bepaald onderwerp.
Ik kan een beetje schrijven, ik ken een beetje van muziek, ik kan een beetje deftige foto's nemen... Het is die zogenaamde veelzijdigheid...
Ik doe m'n job goed, erg goed zelfs, en tegelijk zorg ik dat m'n huis altijd netjes is. Ik kan koken als de beste, al zeg ik het zelf. Vroeger de enige zekerheid die ik had : m'n moederschap, en m'n band met kinderen, tout court. Ik kan genieten van de typische stadssfeer, maar net zo erg van urenlang ploeteren op de buiten. Weipalen zagen en karbolinen versus het fotomuseum of de bibliotheek. Een flinke dialecte vloek versus gedichten waar ik zo in opga dat ik ze met iedereen delen wil. Géén loungy toestanden of hippe clubs, geef mij maar een gezellige bruine kroeg. De ene moment een kleedje met pumps, de andere moment m'n jeans en sneakers. Het is dàt, samen met m'n impulsiviteit, m'n grote mond, en m'n teveel aan mannelijk hormoon (vermoed ik ) dat het 'm doet. Ja, ok, misschien moet ik wat minder impulsief zijn, en wat meer taboes hebben... maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik doe vaak net die dingen graag die vrouwen niet graag horen te doen. Een kwajongen ? Ik voel gewoon graag dat ik leef. Meer is het niet. Ik moet af en toe eens een omweggetje kunnen maken, op ontdekkingstocht gaan. Ik heb te lang gevangene geweest. Misschien net daarom dat ik m'n job zo graag doe, het geeft me de vrijheid die ik nodig heb. Een deken in m'n koffer, altijd. Bij voorkeur om ergens in een bos erop te liggen, in zijn armen, dicht tegen hem aan, m'n lichaam verstrengeld met het zijne. Maar net zo goed om het om me heen te slaan omdat ik onderweg een meertje zag tussen de bomen, en met niemand in de buurt ik m'n kleren uittrok en er een verfrissende duik in nam.
Jarenlang was ik vraag... vanaf heden ben ik aanbod... er wordt er héél pakket bijgeleverd, een aantal schroeven zitten los, en een aantal andere draait door... Maar dit aanbod is inclusief alle verborgen negatieve en positieve kantjes... te nemen of te laten...
05-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Godin van het Lot |
|
http://www.youtube.com/watch?v=KyGz_17_0lk&feature=related
O Fortuna is een Latijns gedicht uit de dichtbundel Carmina Burana, ik meen me te herinneren ergens uit de dertiende eeuw. Fortuna is de godin van het lot... Het is wondermooi... Zet het luid, héél luid, en je voelt het tot diep binnenin je. Ik voeg de Latijnse versie toe, met daaronder een vrije vertaling...
O Fortuna
velut luna
statu variabilis,
semper crescis
aut decrescis;
vita detestabilis
nunc obdurat
et tunc curat
ludo mentis aciem,
egestatem,
potestatem
dissolvit ut glaciem.
Sors immanis
et inanis,
rota tu volubilis,
status malus,
vana salus
semper dissolubilis,
obumbrata
et velata
mihi quoque niteris;
nunc per ludum
dorsum nudum
fero tui sceleris.
Sors salutis
et virtutis
mihi nunc contraria,
est affectus
et defectus
semper in angaria.
Hac in hora
sine mora
corde pulsum tangite;
quod per sortem
sternit fortem,
mecum omnes plangite!
Oh, Fortuna, zoals de maan, veranderlijk in gestalte, neem je toe of neem je af; een vervloekt leven, nu eens hard, en dan weer zorgzaam,
door het spel smelt helderheid van geest, armoede en vermogen als ijs.
Vreselijk en ijdel lot, jij draaiend rad, ongunstige toestand, redder tevergeefs, altijd oplosbaar, beschaduwd en besluierd tracht je grip op mij te krijgen; door het spel van jouw gedraai loop ik nu met ontblote rug.
Het lot van welzijn en deugd, voor mij nu ongunstig, bestaat uit stemming en moedeloosheid altijd in drukkend zware dienst. Hier op dit uur
onverwijld, beroert de snaren met het hart; omdat het lot de sterke doet instorten, jammert allen luid met mij!
05-05-2009, 22:48 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-05-2009 |
| Aan m'n bijna ex... |
Je vroeg een geliefde, en ik deed alles voor je. Als je iemand anders wou, droeg ik een masker voor je. Wou je een partner in crime, dan hoefde je alleen maar m'n hand vast te nemen. Had je iemand nodig om boos op te zijn, dan stond ik voor je. Ik sprong voor je in de bres. Speurde je lichaam af als je je niet lekker voelde. Ging zitten waar je wou dat ik zat.
Als je zin had om met de wagen te rijden, dan was ik passagier. Wou je een chauffeur, dan nam ik het stuur over. Wou je alleen weg, dan bleef ik thuis. Had je me nodig, dan was ik er voor je.
Nu weer eens plaatste je me in een gouden kooitje, dan weer was ik je pispaal. Ik kroop voor je, ik zat op m'n kniëen voor je. Ik lag aan je voeten, en huilde voor je. Ik heb je gesmeekt. Ik leefde naar jouw normen. Altijd, onvoorwaardelijk, zonder er zelfs maar even bij stil te staan.
Maar de ketens waren te strak. De beloften die ik je maakte, probeerde ik wanhopig vol te houden, maar ik kon ze niet nakomen.
De totale controle die je had over me. Je eeuwige jaloerzie. Je wantrouwen.
Tuurlijk zag je me graag. Maar niet omwille van wie ik was. Omwille van wie ik moest zijn. Dagenlang geen woord als ik niet deed wat jij nodig achtte. Uitbarstingen wanneer m'n nood aan een fractie vrijheid me deed rebelleren. En het was niet eens dat. Ik ging niet tegen je in. Ik vroeg, en kreeg ik niet, dan zweeg ik netjes.
Je ziet het niet, je zal het nooit zien. "Ik deed het alleen maar om goed te doen, om je te beschermen. Uit liefde voor je."
Misschien zag je me te graag. Zo erg dat je me verstikte tot ik noodgedwongen de ramen insloeg.
Je angst me kwijt te raken, zorgde ervoor dat je me kwijt bent nu. Ironisch toch ? Je bent je controle kwijt. Je grabbelt om je heen, wanhopig pogend de controle terug te vinden. Maar niet meer, nooit meer.
Ik ga verder nu. Ik heb je lief gehad. Ik heb je nooit gebruikt. Ik heb je verafgood. Een emmer die overliep van liefde heb je leeggeschept. Stukje bij beetje. Tot er niks meer resteerde, niet één druppel. Financiële zekerheid, luxe en eigendom kunnen me niet overtuigen. Geluk, net als liefde, kan je niet kopen.
"Je bent zwak.", zei je vaak. Met overtuiging kan ik voor je gaan staan nu, en zeggen : "Ik ben sterker dan jij durft te vermoeden."
Voltooid verleden tijd. Bijna. Reikhalzend kijk ik er naar uit. Voor het eerst zal ik écht op eigen benen staan, met de wereld voor me, ongeduldig wachtend.
Aftellen.
Ab imo pectore, acta est fabula
06-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Nachtelijk vergif in Beirut |
|
Wat een titel hé. En geen hond die weet wat ik er mee bedoel. Nou ja, T. wel...
Voor je verder leest: zet dit even op als achtergrondmuziek... http://www.baeblemusic.com/concertvideo/MusicHallofWilliamsburg/Beirut
Net na zessen belde ik aan bij haar. Nog even een praatje met d'r man, en dan, hops, auto in en weg. Zonder ophouden babbelend. Richting Brussel. Net voor achten stapten we het Koninklijk Circus binnen, en baanden we ons een weg naar onze plaatsen. Vrijwel meteen kregen we het voorprogramma voorgeschoteld.
Mina Tindle, een Française begeleid door een viertal muzikanten die naar mijn mening zelf dienden op te letten om niet in slaap gewiegd te worden door haar luisterliedjes. Een apart stemgeluid, dat wel, maar ze kon me geenszins boeien. Te meer omdat ik de teksten heel moeilijk begrijpen kon, simpelweg door het feit dat haar engels te zeer door haar franstaligheid werd aangetast. Vaak vroeg ik me af : in welke taal is ze nu eigenlijk aan het zingen ? Soit, ze kon ons niet boeien, en het halfuur dat ze was gegund door Beirut, keuvelden T. en ik gezellig verder.
Rond negenen, eindelijk. Beirut. Zach Condon, een jonge snaak van 23 met Amerikaanse Roots, die met z'n rugzak zowat heel Europa rondreisde. Je proeft alle muzikale invloeden er zo doorheen. Hij verbleef lange tijd in Parijs, en kwam daar in contact met Balkan muziek. Z'n muziek is er van doorspekt. Wondermooie liedjes, die je tot dromen aanzetten, en die hij opluistert met enerzijds een aantal ontzettend goede muzikanten, stielmannen kan je ze eerder noemen, en anderzijds zijn hemelse stem, afgewisseld met trompet of begeleid door z'n ukelele. Het was de eerste keer dat hij België aandeed. In 2008 diende zijn tournee afgelast te worden en verdween hij omwille van een zware depressie een half jaar van de voorgrond, waardoor hij aldus niet performde op Rock Werchter.
Ik wist niet goed wat te verwachten van dit optreden. Z'n laatste cd heeft hij als het ware opgesplitst; hij bundelde twee zeer verschillende gegevens; enerzijds één die verdergaat in zijn typische zigeunerstijl, anderzijds één waarbij hij zich liet omringen door beats en synthesizers.
Intrigerend, meeslepend, hij blies het publiek omver. Een kerel met meer levenservaring dan veel vijftigjarigen. Als je je ogen sloot, waande je jezelf meteen ergens anders. Dit smaakt naar meer. Al meteen keek ik uit naar de volgende keer dat hij België aandoet.
Nog een raar smaakje had ik. Eéntje van Midnight Poison... zwaar teleurgesteld moet ik namelijk meedelen dat mijn vriendin T. tijdens het voorprogramma een moordpoging trachtte te plegen op me, door me te bedwelmen met gif. Alsof het mijn schuld was dat het voorprogramma haar niet boeien kon !  Dus vraag me in de toekomst niet hoe dit parfum ruikt, vraag me beter hoe het smaakt. Ik kan het vast uitgebreid expliceren, aangezien ik het bleef proeven tot aan de knabbeltjes waarvan we zaten te snoepen na het optreden in een caféetje, aan toe.
T., een dikke zoen voor het gezelschap, voor het advies en de raad, voor de babbel, voor de lachsalvo's die we afvuurden en voor je parfum !
Het was een fijne avond. x
06-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-05-2009 |
| M'n eigen held |
Audaces fortuna iuvat. Geluk is met de heldhaftigen.
Niet dat ik heldhaftig ben, verre van. Maar de mentaliteitsverandering die ik invoerde lukt me, vreemd genoeg. En meteen geeft het me inderdaad een gevoel dat het geluk wel eens aan m'n zijde zou kunnen staan. Er waait een wind van verandering door me. Lange tijd heb ik schermen om me heen gezet, om uit die wind te blijven. Nu bouw ik windmolens, en ben ik m'n eigen held.
Terwijl ik me al te vaak liet leiden door twijfel, is dat nu niet meer het geval. Ik zal vast nog wel m'n dipjes kennen, maar hey, ik ben afkomstig van de oude Belgen. En van allen zijn de Belgen het dapperst. Zelfs Julius Caesar ondervond dat, eeuwen geleden. Stilaan begin ik het te ondervinden.
Ik besef dat ik anderen toeliet om twijfel en onrust te zaaien in m'n leven. Komaan, even eerlijk : van sommige mensen kan je je toch écht niet voorstellen dat ze van miljoenen zaadjes de snelste waren. En ik liet me er door leiden. Maar niet meer, niet langer.
Ik baan me een weg uit het drijfzand waar ik me jarenlang in bevond. Met succes. Volhouden is de boodschap nu.
Zij die zich gaat verrijken, groet u...
07-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
