Ik ben Annita
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwpoort (België) en mijn beroep is Schrijfster.
Ik ben geboren op 16/09/1995 en ben nu dus 29 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Gamen en schrijven.
Don't take anything too seriously.
Neem niet alles te serieus.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Het hart van Annita
De gevoelens die in mijn hart spelen
27-10-2013
Hier eindigt het
Ik dacht altijd dat hij de enige was voor mij. Wij voor altijd. Wat een leugen. Eén grote fantasie. Alles wat we hadden is weg. Het maakt mij niet meer uit dat ik opnieuw moet beginnen. Ons verhaal eindigde daar in het bos. De week erna was totaal geen flop. Ik leerde iemand kennen die veel beter was en meer zoals mezelf is. Dit boek zal nooit een einde kennen. Daar ben ik zeker van. Tenminste als er geen ander personage ons zal storen.
Ik verbande hem uit ons verhaal. Toch komt hij nog af en toe eens in de bibliotheek om het boek te openen. Gewoon om te zien of er al een einde is aan de reeks. Daar zal echter nooit een einde aan komen. Het boek dat wij maken zal mooi worden. De beste roman die ooit is geschreven. Met natuurlijk veel hoofdstukken. Het eerste was de voetbal. Dat is één van de mooiste hoofdstukken van het hele boek. De fuiven waar we naartoe geweest zijn, zijn natuurlijk ook geweldig mooi. Alles wat we gedaan hebben is mooi en het is geen illusie. Wij houden echt van elkaar.
Het vorig boek moest sluiten zodanig dat er een ander en beter kon opengaan. Het leven gaat ook verder en men maakt ook vele fouten in dat leven. Hij maakte er veel. Hij wist niet wat hij voelde maar dat was omdat we elke week bij elkaar waren. Vanaf dat ik het boek afsloot, begon hij mij te missen. Mis mij maar, het boek gaat toch niet meer open. Het is voorbij. Gewoon volledig over. Als hij het nu nog niet inziet weet ik het echt niet meer. Sorry maar hij is geen hoofdpersonage van mijn levensverhaal meer.
Dag jongen. Jongen die ik ooit kende. Je verwijdert mijn nummer misschien maar je hart kan mij niet verwijderen. Daar bestaat gelukkig geen knop voor. Een waarschuwing voor sukkels zou ik wel graag hebben. Je zegt dat je blij bent dat je mij kwijt bent. Terwijl ik eigenlijk een groot deel van je leven was. Nu is dat deel voor goed dood.
Hij zei dat ik luisterde naar een vriendin. Wat hij echter niet weet is dat ik nooit luister naar iemand. Ik volg mijn eigen pad. Dat is wat ik nu ook ga doen met iemand anders. Het is voorbij, hij kan gaan. Hij moet niet zeggen dat alles mijn fout was. Ik weet dat het zijn fout was. Hij wou nadenken. Ik wachtte en wachtte. Tot dat ik het beu was. Als hij dacht dat ik voor altijd zou wachten dan had hij het serieus mis. Ik heb een maand zoveel moeite gedaan voor hem. Hij deed één dag moeite maar het was te laat. De enige oplossing voor hem was blijkbaar mij verwijderen en een dom verhaal neerpennen. Hallo ik ben Jan van Lokeren maar ik ken u niet. Dat is nogal logisch hé Roeland. Uiteindelijk gaf hij toe. Sorry maar ik ben slim genoeg daarvoor.
Er is een tijd van komen en van gaan. Er gaat een deur dicht en er gaat er eentje open. Die ene deur zal ik vast plakken met super sterke lijm. Die deur mag niet meer open gaan. Het geen dat er achter schuilt, doet mij toch pijn. Daarom gaat die deur echt niet meer open. Al forceert hij het. Ze zal niet opengaan. Mijn wil is ook een beetje wet.
Het is gedaan. Hij weet echter niet dat ik zijn naam zeg in mijn slaap. Vannacht heb ik zelfs "slaapwel schatje" gezegd. Op een verdrietige toon. Ik wou dat hij naast me lag en het kon horen. Jammer genoeg zijn we niet tijdelijk vrienden maar voor altijd. Toen hij het tegen mij zei, besefte ik hoe stom ik ben. Gewoon omdat ik zolang moeite voor hem deed. Ik deed vroeger nooit moeite voor iemand. Ik hou al twee jaar van diezelfde jongen. Diezelfde jongen die gisteren mijn hart brak. Hij kon me alleen niet troosten.
Al de dingen die we samen deden, zullen weldra vervliegen naar de horizon. De plaats waar herinneringen mogen rusten. De plaats waar zielen heengaan. De plaats waar ik verder leef. Ik laat wellicht ooit dit lichaam achter. Ik zal nooit wederkeren. Het leven is niet aan mij besteed. Dat weet ik al jaren. Nu weet ik het zeker.
Ik wachtte een lange tijd. Een zware tijd. Ik vocht voor hem. Het was alleen niet genoeg. Wat moet ik dan nog doen? Moet ik voor hem staan en al wenend zeggen "ik hou van jou en het doet me serieus veel pijn"? Hij weet alleen niet hoe hard hij mij heeft pijn gedaan deze keer. Ik had dit nooit durven denken van hem. Hij was mijn lief dan wel niet meer maar toch voel ik mij bedrogen en belogen. Hij loog toen hij zei dat het 'tijdelijk' was. Hij zei het maar zodanig dat ik mij niet slecht ging voelen. Dat doe ik nu toch. Ik voel mij ook bedrogen. Dat komt omdat hij het mij niet meteen zei. en vooral na alles wat wij in die maand gedaan hebben. Ik voel me nu meer dan ooit gebruikt. Volgens mij was ik een vod voor hem. Hij deed zichzelf voor als iemand anders. In de manga die ik lees zou ik beetgenomen zijn door zijn genjutsu. Dat klinkt ook niet echt goed. Het was een illusie die een maand duurde. Een illusie die toch beter klonk dan de waarheid. Ziet hij mij toch nog graag? Nee het is gedaan, je moet je er gewoon overzetten.
Bestaat ware liefde eigenlijk nog? Ik geloof er niet echt meer in. Als je gevoelens voor iemand hebt, laat je die persoon toch niet los? Die van mij werden alleen maar meer. Het verminderde totaal niet. Ik hou zoveel van deze jongen. Ik denk dat ik weer een nachtje niet goed zal kunnen slapen en natuurlijk mijzelf in slaap zal wenen. Hopelijk gaat dit gevoel ooit nog weg.
Ik heb je lief. Elke dag is een andere kans voor mij om het je duidelijk te kunnen maken. Als ik kon had ik al lang een ster naar je vernoemt. Als het kon had ik al lang een stukje van de maan jouw naam gegeven. Als ik een nieuwe planeet zou vinden, vernoemde ik die naar jou. Jammer genoeg is dat een manier die iets te fantasierijk is. Was er maar één manier waarop ik je kon duidelijk maken dat ik hier voor je sta. Dat ik degene ben die voor jou door het vuur wilt gaan. Ik wil niet dat je voor haar kiest. Er is alleen één probleem. Je hebt volgens mij al voor haar gekozen. Ik had het deze keer anders moeten aanpakken. Mensen maken fouten. Het is gewoon wat wij het beste kunnen. De één wat meer dan de ander. Fouten maken doen we allemaal. Fouten zijn menselijk.
Ik zou je zo graag willen zeggen dat als je 'schat' naar haar stuurt, het mij eigenlijk veel pijn doet. Gewoon omdat ik veel om je geef. Zoveel meer dan ooit tevoren. Elke dag krijg ik meer gevoelens. Was dat bij jou ook maar zo. Het zou fantastisch zijn als elk puzzelstukje op de juiste plaats valt. Op die manier zijn er sowieso geen problemen meer. Vroeger was het alleen maar plezier maken en waar zijn we nu beland? Het is alsof er net een meteoriet is ingeslagen in de aardkorst. We proberen hem met man en macht er uit te krijgen. Er is alleen één iemand die er niet veel aan doet. Het is net één van de belangrijkste personages van het verhaal.
Je bent zo geweldig dat ik geen enkel moment van jou wil missen. Elke dag bij jou kunnen zijn zou een grote droom zijn. Een droom die later misschien werkelijkheid zou kunnen worden. Zeg me wie je wilt. Het is jouw keuze. Het is jouw beslissing. Wiens hart ga je breken? Je geeft me steeds hoop. Steeds meer hoop op een leven met jou alleen. Waarom moet het zo gaan terwijl we nog een heel leven hebben? Waarschijnlijk gewoon omdat het leven zo kort is dat we niet kunnen zien wat er voor ons staat. Welk meisje het beste is. Welk meisje jou het liefst heeft. Welk meisje het meest van jou houdt. Kom hier en ik vertel je mijn verhaal van a tot z.
Weet je nog wat ik je zei een jaartje geleden? Ik zei dat het geweldig zou zijn om voor altijd met de jongen te zijn die ik voor het eerst kuste. Degene waar ik voor het eerst een bed mee deelde en ook degene waarbij ik voor de eerste keer de liefde bedreef. Die zinnen kloppen nog altijd. Jij bent nog steeds de ware voor mij.
Ik wil hem zeggen wat ik voor hem voel maar ben toch een beetje bang voor de reactie. Mensen zeggen dat ik beter iets beter zoek. Ik zeg dan dat ik dat niet wil. Ik zie hem veel te graag. Sommige zeggen zelfs dat ik hem moet laten gaan. Ze realiseren zich dat ik hem echt graag zie. Zag hij dat maar.
Na onze intieme momentjes zegt hij steeds dat het als vrienden was. Weet hij eigenlijk wel dat hij mij daar pijn mee doet. Ik denk steeds aan hem. Ik heb het moeilijk om met hem te praten. Als we bij elkaar zijn krijg ik het moeilijk. Ik weet niet goed wat ik moet doen en niet moet doen. Ik kan mezelf niet goed beheersen. Ik mis hem zo hard.
Alles wat we hebben meegemaakt gaat weldra verloren. Ik ben het beu om "maar" vrienden te zijn met hem. Ik wil meer. Logisch dat hij vrienden wilt blijven, we doen het nog steeds. Waarom doen we dat eigenlijk? Ik doe dat omdat ik van hem hou. Dit is alleen niet de manier om zijn hart te winnen.
Later zal het waarschijnlijk anders zijn. Alles zal anders zijn zelfs de eerste alinea van deze tekst.
Weet je nog toen we samen waren? Ik hield van jou. Ik heb altijd van je gehouden. Zelfs toen ik met iemand anders was. Ik hou zelfs nog steeds van jou. Was je maar hier. Dan was het hier wat warmer.
Ik wil je iets zeggen. Ik wil je iets laten zien. Een boek vol met onze herinneringen. Een boek dat nog niet af is. Gewoon omdat er nog veel moet gebeuren. Elke dag bij jou zijn is een herinnering voor later. Ik wou het je pas laten zien als het af zou zijn. Ik denk dat het moment aangebroken is.
Het einde van ons bestaan nadert. Je hebt het licht gezien in de tunnel. Het is alleen het verkeerde licht. Je had in het midden moeten blijven en mij daar vandaan helpen. Dan kon je mij naar de andere kant van de tunnel brengen. Daar gingen we de rest van ons leven doorbrengen. In goede en kwade dagen. Ik zou je trouw blijven. Jammer genoeg is het niet zo.
Ik hou echt veel van hem en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil hem niet kwijt. Alles wat ik hierop schrijf vindt hij slecht. Hij wordt kwaad en dan zijn wij weg. Weg voor eeuwig. Naar de andere kant waar niemand ons kan vinden. Niemand maar dan ook niemand is daar, alleen wij. Het is zalig. Daar leven we verder.
Hij zei dat zijn moeder wel wilt dat wij samen zijn maar dat ik werk moet hebben en vooral wil werken. Ik wil werken maar je moet het vinden en je moet het dan ook nog krijgen. Hij zei ook dat het mijn fout is dat hij zijn vca attest niet heeft gehaald. Hij krijgt nog een kans om het opnieuw te doen. Ik heb hem toch geholpen met zijn vca. Ook al was het maar een beetje. Ik geloof in hem. Hij zal het halen. Als het nu niet is, dan zal het ooit echt wel lukken. Ik zal altijd in hem geloven. Hij zal het later maken in de wereld van loodgieterij.
Dus voor de persoon die ik ooit schat noemde. Ik hou nog steeds van je. Je hebt tenminste geprobeerd om je vca te behalen. Je bent geen verliezer maar een winnaar omdat je het tenminste hebt geprobeerd. Er zijn mensen die zoiets niet doen omdat ze denken dat een gewoon getuigschrift of iets anders genoeg is. Met een vca in je handen kan je de rijkste mens ter wereld zijn. Doe het opnieuw. Je weet nu hoe het is. Ga ervoor. Ik geloof in jou en enkel alleen in jou.
Some people are strange. Some people are thieves and some people aren't. I got robbed today. Someone stole my bike seat. I was so pissed because of that. Then we went to a bicycle shop but it was closed. I finally got home and then I saw that I was like a lobster. But it wasn't the worst thing after all.
My boyfriend kinda broke up with me. I don't even now if we're dating or not. I love this guy so much, that it's hurting me. I had sex with him for like three days or something. We were friends. We aren't exactly friends. It's more like we're just having a break. Just because of his mother and because he must study.
At the end of the day he says that he saw someone with my bike seat on his bike. It was ripped apart. He saw the gang. I hate gangs. They were black people. Honestly I don't got anything against them but seriously stay away of my stuff. Especially my bike. I love my bike so much. He didn't even do anything because he was at the subway. I would get of it and just start a fight. No matter how many people that there are. They just got to stay of my stuff.
Tomorrow will be a long day. Got to go to a bicycle shop and after it I hope I'm having a bike. I need it. I don't want to walk this long lonely road. I want to ride it. People should respect each other and their stuff. Can't do that? Sorry buddy but you'll go to jail.
Ik wil zeggen wat ik voor je voel. Ik kan het alleen niet. Ik hou erg veel van je en ik wil niet dat we terug uit elkaar gaan. Ik denk de hele tijd aan je en aan niemand anders. Zelfs niet mijn ex. Jij bent het. Jij bent degene waarop ik verliefd ben.
Enkele zinnen. Kunnen enkele zinnen alles terug goed maken? Nee. Ik moet veel veranderen. Ik moet mijn kamers kuisen, ik mag niet meer kinderachtig doen en er zijn vast nog meer dingen. Ik ben niet kinderachtig, ik ben gewoon verliefd. Ik ben Annita die vaak gewoon Annita is. De meeste ervaren me als een stil iemand. Degene die me echt kennen weten dat ik geen stille ben en als ik stil ben, dan scheelt er iets. Zou hij weten hoe ik mij voel?
Ik schrijf het wel maar ik kan het niet zeggen. Net zoals hij. Hij kan het ook niet in mijn gezicht zeggen. Ik denk dat hij uiteindelijk naar zijn moeder zal luisteren en zal zeggen je hebt gelijk, je had al die tijd gelijk. Ik wist alleen niet wat ik moest doen en hoe ik het moest zeggen. Ik heb hetzelfde gevoel als in de vorige relatie en ik weet uit ervaring dat het een slecht gevoel is. Ik hou van die jongen. Ze zeggen vaak als je echt van hem houdt, moet je hem laten gaan. Het is niet gemakkelijk maar het is misschien het beste.
Normaal doe ik optimistisch maar nu niet. Ik zie het einde naderen. Oh wacht dat is maar een licht dat in de tunnel schijnt. De tunnel is lang en smal. Hij staat daar aan het einde. Zal ik het halen of is hij dan al weg? Zal ik eindelijk mijn gevoelens op tafel kunnen gooien en zeggen ik hou echt veel van jou en ik wil je nooit meer kwijt? De lange donkere tunnel is zo lang dat ik alleen de kleine lichtjes nog maar kan zien. Ik zit ongeveer in het midden. Aan de ene kant staan zijn moeder en mijn ouders en aan de andere kant de beste jongen die ik me op dit moment kan wensen. Ik wil voor altijd bij hem kunnen zijn. Zal hij naar mij lopen of kiest hij er toch voor om verder te lopen naar zijn moeder?
Ik heb gisteren ruzie gehad met mijn lief. Als hij dat nog is tenminste. Mijn ex vroeg vandaag hoe het met me ging en hoe het was in de liefde. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Moest ik liegen omdat hij dan jaloers kon worden of had ik gewoon moeten moeten zeggen hoe ik me echt voelde. Ik heb hem gezegd dat ik mij redelijk goed voelde en dat het iets beter kon in de liefde.
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijn lief is het volledig beu. Als we skypen doe ik andere dingen en hij kijkt dan meestal naar tv. Ik vind dat niet erg maar hij vind het blijkbaar wel erg dat ik spelletjes speel terwijl ik skype. Nu zit hij er niet eens op. Hij denkt waarschijnlijk dat ik weer spelletjes speel. Ik speel dat misschien wel vaak maar dat is omdat ik het leuk vind om dat te doen.
Eigenlijk ben ik hem ook een beetje beu maar alleen zijn gezaag. Je mag geen spelletjes spelen als we skypen, je mag geen spelletjes meer spelen in het algemeen. Wie denkt hij dat hij is? Hij is mijn moeder niet. Daar luister ik zelfs al niet naar.
Hij verhuist nu en ik vind dat niet erg. Hij denkt alleen dat mijn ouders later naar ons komen. Ik snap totaal niet hoe hij daar op is gekomen. Ik kan mijn ouders niet uitstaan en mijn ouders kunnen mij niet uitstaan.
De vraag is alleen wat gaat er nu gebeuren? Blijven we samen of niet? Aan zijn status te zien staat hij single maar bij mij staat relatie. Wat moet ik doen? Ik hou van hem en wil hem ook niet achterlaten.
Het is raar om te zien hoe mensen reageren als jij pijn hebt. Sommige geven om jou, andere doen het niet. De mensen waar je zoveel om geeft, geven niet altijd ook om jou. Het is naar om zoiets mee te maken.
Hier zit ik dan op skype met mijn lief. Of wat hij ook is op dit moment. Hij geeft niet om mij, dat is nu wel duidelijk. Ik zei dat ik heel veel pijn had woensdag en dus niet naar hem ging. Hij zei direct dat hij een ander ging zoeken. Dan weet je dus dat iemand echt niet om je geeft. Zelfs mijn ouders en mijn broer geven totaal niet om mij.
Vandaag kwam hij normaal naar mij. Hij moest studeren voor zijn attest dus kwam hij niet naar mij. Om twee uur vroeg hij of ik naar hem kwam om hem te helpen. Hij weet toch ook dat ik veel pijn in mijn nek en in mijn rug heb? Waarom vroeg hij dat dan?
Ik zei het verhaal donderdag op het revalidatiecentrum. Ik zei toen dat mijn ex er voor mij zou geweest zijn als we nog samen waren. Mijn beste vriend zegt zelfs dat ik het moet uitmaken. Hij heeft gelijk.
Zijn gevoelens zijn weg. Hij kan dan wel heel goed doen alsof. Gevoelens die weg zijn, zo plotseling. Waar heb ik dit toch eerder gehoord? Juist toen het gedaan was zei hij hetzelfde.
Verward zijn door vele dingen. Pijn, liefde, vertrouwen en om elkaar geven. Al die dingen maakt een mens verward. Als er twee mensen verliefd zijn op jou maar je bent nog met een zinkend schip. Wordt het moeilijk te kiezen voor het lek te dichten of om op een ander schip te springen dat er juist langs vaart.
De duisternis of het licht. Het is niet gemakkelijk om die keuze te maken. Ik ben nu eenmaal een duister persoon. Om terug naar het licht te gaan, heb ik één persoon nodig. Er is maar één ziel die de duisternis kan doorbreken. Dat is hij.
Hij weet niet wat hij mij heeft aangedaan. Ik zit hier al meer dan een maand in het donker. Geen zonlicht alleen kunstmatig licht. Elke dag luister ik naar donkere muziek. Ik draag geen normale make-up tijdens de zomer maar donkere make-up. Natuurlijk alleen als ik het op doe. Ik mis wie ik was maar wou nooit terug gaan. Dit was niet mijn bedoeling. Ik weet niet of hij me nog kan redden.
Het is volledig voorbij. We zijn nu alleen maar kenissen of zijn we toch meer? Misschien zijn we terug vrienden maar misschien ook niet. Ik leefde voor hem. Hij was het licht in mijn leven. Hij kan dit ongedaan maken. Ik weet alleen dat dit niet gaat gebeuren. Waarom moet het zo eindigen? Waarom konden we niet voor eeuwig samen zijn? Waarom hou ik nog steeds van hem na alles wat hij mij heeft aangedaan? Ik denk dat ik deze keer echt verliefd ben. Het gaat zelfs niet snel over. Toch niet zo snel als de vorige keren. De waarheid is dat ik hem echt mis.
Het maakt mij niet uit of hij nu een halve allochtoon is of een volledige. Al was hij een rasechte belg. Ik hou van hem omdat hij is wie hij is. Hij heeft me laten inzien dat ik meer naar het innerlijk moet kijken. Dat men niet moeten kijken naar de afkomst van iemand maar dus naar het innerlijk. Al was hij iemand die niet leuk zou zijn, je kan nooit zeggen dat het komt door zijn afkomst.
Hij blijft in mijn hoofdje rondspoken. Al heeft hij fouten gemaakt, daar zijn mensen voor. Mensen maken dagelijks fouten. Er is niemand die nog nooit een fout in zijn of haar leven heeft gemaakt. Mijn fout is mensen uit mijn leven laten glippen door iemand. Ik had toen moeten vechten. Daar is het nu te laat voor.
Het wordt tijd dat ik hem laat gaan. Het doet pijn om hem te zien zonder dat ik iets tegen hem kan zeggen. Op de plaats waar we elkaar ontmoette, spraken we elkaar altijd als we allebei gedaan hadden. Ik mis die momentjes. Niet alleen de dinsdagen maar ook als ik bij hem was. Ik mis zijn familie. Hij heeft een geweldige familie, al weet hij dat zelf niet.
Ik zag hem dus vandaag. Geen letter werd verspild. Hij stond daar te smsen, ik nam mijn fiets en rookte natuurlijk eerst. Hij keek mij pas aan toen hij weg reed. Het deed me pijn. Vooral om hem te laten gaan zonder iets te kunnen zeggen. Zonder één blik. Ik trilde, mijn hart klopte sneller. Het was minder erg dan vorige week maar ik mis hem toch nog een beetje.
Ik moet hem laten gaan maar dat is niet gemakkelijk. Ik kan geen afscheid nemen van iets waar ik hele goede herrineringen aan heb. Jammer genoeg zijn er ook slechte herrineringen maar wel meer goede dan slechte herrineringen. De slechtste herrinering is natuurlijk de pijnlijkste. Mij kussen uit medelijden. Ik vind het niet alleen slecht maar ik vind ook dat je zoiets niet doet. Als het uit is zeg je dat gewoon in het gezicht van je partner en niet via sms of iets anders. Je gaat je partner achteraf ook geen hoop geven door hem of haar te kussen en te zeggen dat je terug opnieuw wilt beginnen.
Ik heb vooral tijd nodig. Tijd nodig om in te zien wat voor jongen Jens is en vooral dat ik nu gelukkig kan zijn met mijn lief. Een beetje tijd is al wat ik nodig heb op dit moment. Geef me dus alstublieft genoeg tijd.
Hij is zo geweldig. Ik hoorde vandaag zijn voicemail berichtje. Hij zei dat hij van mij houdt. Hij meende het echt. Ik weet dat hij het meent. De manier waarop hij het zei klonk zo echt. Dat was helemaal anders dan toen Jens het zei. Hij meende het misschien alleen de eerste maanden. Ik weet dat hij het de laatste weken niet meende. De laatste drie keren dat ik hem zag, deed hij echt koud tegen mij. Zijn blik was zo koud dat het precies sneeuwde. Het leek alsof ik met hem in het koudste gebied was. Vroeger was dat helemaal anders. Het vuur is gedoofd. Het brand nu voor iemand anders. Dat is niet alleen bij hem maar ook bij mij.
Ik ben nu veel gelukkiger. Ik had nooit verwacht dat ik ooit gelukkig zou zijn. Dat ik weet wat geluk is. Wat geluk inhoud en wat het kan doen met een persoon. Na alles wat ik heb meegemaakt, ben ik eindelijk gelukkig. Natuurlijk met hem en niemand anders. Ik zie nu pas in dat Jens niets voor mij was. Ik moet geen jongen hebben die drugs neemt. Ik wil ook geen jongen die geen moeite doet voor een relatie. Die denkt dat alles vanzelf komt. Die het beu is om door te zetten. Als je samen bent met iemand moet je doorzetten of je dat nu wil of niet. Je hebt immers voor je partner gekozen. Hou van haar in goede en in kwade dagen en blijf haar dan ook trouw.
Ik heb genoeg gedaan voor hem. Als hij niet meer verder wil gaan, is dat zijn probleem. Hoewel het hem niet meer interesseert, wil ik langs één kant toch blijven vechten voor hem. Aan de andere kant is dat geen goed idee. Ik kom er dan sowieso slechter uit. Nog meer gebroken dan daarvoor. Ik hou van hem maar ik moet hem laten gaan. Voor altijd. Dat is iets dat hij nog zei. Wat een leugen. Alles dat hij zei zondag was één grote leugen. Met 'ik hou van jou' brak hij mijn hart. Niet in twee stukjes maar in duizenden stukken. Er is maar één iemand die het terug heel kan krijgen. We weten waarschijnlijk allemaal wie dat is. Degene die mij heeft doen beseffen dat wat Jens heeft gedaan, geen echte liefde is. Ik hou zoveel van hem.
Als ik kon zou ik de wereld veranderen. Dan zou ik ervoor zorgen dat er geen oorlog is, dat mensen vredig met elkaar kunnen leven met elkaar. Zonder ruzies. Dan zou iedereen een goede familie hebben. Dus geen familie waar één iemand alles kapot kan maken. Iedereen heeft dan ook vrienden waar ze op kunnen rekenen. Waar ze van weten dat ze hen niet in de steek zullen laten.
In de liefde zou het dan ook veel beter zijn. Mensen laten elkaar nu vallen om het minste en komen af met de rotste excuses. Zoals: "sorry maar ik heb geen gevoelens meer voor je", "Ik ben op iemand anders", "We passen niet bij elkaar". Zo'n excuses zullen er dan niet meer zijn. Mensen zouden dan voor eeuwig met elkaar zijn. Scheidingen bestaan dan niet meer. Er is dan alleen plaats voor ware liefde. Mensen zouden dan ook meer moeite doen voor hun relatie. Zodanig dat het echt niet meer kapot kan gaan. Als je geen moeite doet, hoeft het voor mij ook niet. Zo iemand heb ik nodig. Zo iemand heb ik nu gevonden. Daar ben ik blij om. Zo blij dat hij de ware voor mij is. Ik hoop dat dat nu niet meer veranderd. Dat deze status onveranderd blijft voor altijd.
Dat is mijn droomwereld. Zo wil ik het en niet anders. Dit is hoe het zou moeten zijn volgens mij. Jammer dat het nooit realiteit zal zijn. Er zal altijd gevochten worden maar niet voor relaties. Er gaan vele families stuk. Door scheidingen, ruzies en waarschijnlijk nog andere zaken. De wereld zou misschien toch beter zijn als het zoals mijn droomwereld zou zijn. Het zou nogal wat gemakkelijker zijn denk ik. Of niets soms?
Vandaag was geweldig. Terug seks gehad met mijn lief. Dat was al lang geleden voor hem. Voor mij twee weken of één week. Ik vind dat al lang genoeg. Ik dacht even aan Jens maar even later was dat voorbij. Hij is gelukkig met zijn lief dus waarom zou ik dat niet zijn. Ik moet niet aan hem denken. Hij heeft het tenslotte uitgemaakt. Hij heeft verschrikkelijke dingen gedaan en gezegd. Hij is het niet waard. Hij is het gewoon niet waard dat ik aan hem denk.
Gelukkig blijft het maar bij denken. Wenen doe ik niet. Ik denk dat ik daar te hard voor ben. Ik ben wel terug begonnen met roken. Op dit moment heb ik dat echt nodig. Jens heeft mij van Facebook verwijdert. Als iemand mij van Facebook verwijdert, wil ik hem of haar niet meer kennen. Dus Jens is nu echt verleden tijd. Al zie ik hem misschien elke week. Het maakt niks uit. Als ik bij hem in de groep zit dan zet ik mij bij iemand anders. Als ze vragen waarom ik niet bij hem zit dan zeg ik gewoon dat ik hem niet ken. Als hij denkt dat hij het hard speelt, speel ik nog harder.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik echt dacht dat hij de man van mijn leven was. Waar zat mijn verstand. Ik heb het gewoon volledig verpest. Eerst verloor ik mijn lief en nu ben ik ook nog een vriend kwijt. Dat laatste is volledig mijn fout. Als ik niets had gezegd dan was er niets gebeurt. Ik had gewoon moeten doorlopen. Ik had moeten wegfietsen maar ik wou roken. Hij zei dat roken ongezond is. Waarop ik dan zei dat hij zelf rookt. Hij rookt blijkbaar niet maar neemt drugs. Dat is dan toch veel erger.
Jens is verleden. Ik moet hem gewoon vergeten en verdergaan met mijn leven. Het zal niet gemakkelijk zijn maar moeilijk gaat ook. Dag Jens. Dag herinneringen. Dag mijn vriend.
Ik heb genoeg gedaan. Genoeg gedaan om het te kunnen verhelpen. Hij zei de woorden zeer duidelijk. Het is gedaan. Hij wilt zelfs geen vrienden meer zijn. Dat is misschien het beste. Het beste voor ons allebei. Hij deed dinsdag zo koud. Zo koud heb ik hem nog nooit geweten. Normaal is hij zo blij als hij me ziet. Buiten die vier dagen. Zondag, woensdag, donderdag en dinsdag.
Nu kunnen we zelfs geen vrienden meer zijn. Zelfs niet op Facebook. Ik vraag mij af wat ik hem heb aangedaan. Het enige dat ik deed was vechten. Vechten voor onze relatie. Hopen dat het nog iets werd. Die hoop is nu weg. Voor eeuwig.
Ik heb hem gemist, dagen aan een stuk maar er is niks dat ik kan doen. Hij heeft iemand anders en ik ook. Het leven gaat verder. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Ik moet hem loslaten hoewel we soms in dezelfde groep kunnen zitten. Ik denk dat ik dan best bij de andere jongens zit en niet bij hem. Waarschijnlijk verzet hij zich dan gewoon.
Het leven is gewoon hard maar vooral de liefde. Ik hoop voor Jens dat hij nu wel moeite doet voor haar. Dat hij niet dezelfde fouten maakte als bij mij. Kussen uit medelijden bijvoorbeeld. Als je mij niet meer wil, zeg mij dat dan gewoon in mijn gezicht. Geef me dan geen hoop om me dan weer op de grond te krijgen. Of zelfs eronder. Ik moet nu beginnen vanaf -10 of lager. Ik zal er dan ook alles aan doen om bij hem te kunnen blijven. Om te bouwen tot ik terug op een hoger level sta. Terug zoals vroeger.
Het is gedaan. Ik kon er niks meer aan veranderen. Het begon gisteren tijdens de les. Ik kreeg twee berichtjes. In het eerste schreef hij dat hij me iets moest zeggen. Ik wist meteen over wat het ging. Je wou het uitmaken via sms. Ik kon het niet op die manier accepteren dus ben ik naar jou vandaag gekomen. We hebben ongeveer een half uur gepraat. Alhoewel ik totaal niet kon zeggen wat ik wou zeggen. Het is gewoon over.
Hij wilt toch nog vrienden blijven met mij. Ik vind dat moeilijk maar het is de moeite waard. Hij zei dat we misschien ooit nog samen kunnen zijn. Ik hoop er eigenlijk op maar misschien teveel. Ik hou van hem en wil hem echt niet kwijt maar ik moet hem laten gaan als lief.
Mijn status is verandert. Alles is verandert en morgen ook mijn haar en mijn stijl. Terug emo. Dan ben ik terug wie ik echt ben. De vroegere Annita. De Annita. Ik denk dat ik toch Jens ga missen. Ook al is het nu heel duidelijk. Hij is geweldig. Ik heb zelfs gisteren nog gezegd hoe geweldig hij is tegen een vriendin. Dat was natuurlijk voor de sms. Ik vind dat je zoiets niet doet. Ik hou van hem en ik vind dat hij het zondag ook kon zeggen. Ik was er dan toch. Hij kon zijn uitleg dan vandaag doen. Ik ben eigenlijk echt blij dat hij de deur open deed al had hij niet veel tijd. Ik had dat niet verwacht van hem.
Ik ben dus terug single en ik moet er maar mee leren leven.
Je bent misschien mijn vader maar dat was je vandaag toch niet. Ik voelde geen vader aan. Al dat getrek en gesleur. Het is voor niets goed. Alleen voor mij het nogmaals duidelijk te maken dat ik hier weg moet. Liefst zo snel mogelijk. Ik vroeg alleen of ik even mocht bellen. Je trok en sleurde me heen en weer. Eerst ging mijn nek er aan en dan mijn rug.
Ik voelde elke trede van de trap. Ik voelde hoe ik naar beneden gleed. Daar lag ik dan. Met mijn zij tegen een trede en met mijn rug naar de muur. Daar lag ik zo'n dertig minuten. Ik was kapot.
Toen kwam hij terug. Hij zei dat ik naar boven moest. Ik kon niet. Hij pakte me vast. Ik zakte in elkaar. Niks kon me redden van deze plaats behalve één persoon. Mijn ex. Hij is de enige die mijn verhaal kent. De enige die het weet. De enige die het mag weten. Mijn lief mag dit zeker niet weten. Dit moet ik zelf oplossen. Ik kon me al niet goed bewegen omdat ik scolliose heb. Dat is een kromme rug hebben doordat je beenlengte verschillend is van elkaar. De trede raakte me op het perfecte punt. Daar waar niemand aan mag komen. De trede kwam hard aan. Maar vooral de hand en vooral door wie of wat het werd bestuurd.
Dit is het einde. Het einde van ons bestaan. Nu weet ik het. We zullen nooit meer samen zijn. Ik heb de hoop nu voor goed opgegeven. Het is gewoon gedaan tussen ons. Er kan niks meer veranderen.
Je hebt nu voor iemand anders gekozen. Je hebt haar nu en ik heb Jens. Toch wil ik bij jou zijn. Nu moet ik je echt afgeven aan iemand anders. Iemand die twee jaar jonger is dan mij. Vijftien jaar is zij. Dat is veel te jong om iets te beginnen met iemand van 22 jaar. Dat is mijn mening. Het is een goede jongen maar ik vind hem te oud voor haar. Hij wilt een serieuze relatie en dat zal er niet inzitten. De afstand is ook te groot. Hij woont in Linkeroever en zij in Aalst. Onze afstand was veel kleiner. Hij is het wachten beu maar ik verlang naar zijn hart en vooral op dit moment.
Jens is ziek. Als ik hem bel dan neemt hij niet op. Als ik stuur dan stuurt hij niet terug. Hij heeft zelfs zijn gsm afgezet. Ik heb maar één keer gebeld naar zijn gsm. Is dit dan het einde? Moet ik het hierbij laten? Ik voel me als een bericht dat nooit zal beantwoord worden. Gewoon nutteloos. Het heeft geen nut dat ik hem stuur of bel. Hij antwoord toch niet. Ik weet niet hoe het met hem is. Ik wist niet of ik langs kon komen. Ik ben dan maar thuis gebleven. Denkend aan hem en degene die ik had. Ik kan niet geloven dat hij het al officieel heeft gemaakt via facebook. Ik zal daarvoor nog heel lang moeten wachten. Ik wil mijn ex terug. Ik weet nu pas wat ik achterlaat. Ik hoop dat hij weet dat ik hem terug wil. Dat hij degene is waarvoor ik adem en pijn heb. Pijn als ik adem. Steeds opnieuw. Mijn rug zal nooit meer beter zijn.
Familie. Wat is dat eigenlijk? Ik walg van dat woord. Waarschijnlijk omdat ik het nooit gekend heb. Ik denk toch elke dag aan familie. Hoewel ik het niet heb. Ik heb het wel maar mijn familie valt uit elkaar. Elke dag weer een beetje meer. Niemand kan daar iets aan veranderen. Zelfs ik niet.
Vandaag belde mijn tante. Degene die alles beu was. Degene die niet meer op de bus wou zitten om naar haar eigen moeder te gaan. Daarom moest ze maar naar daar. Wat voor een reden is dat nu? Iedereen gaat er mee akkoord behalve ik. Degene die het juist heeft. Ik kan alleen niks doen. Zondag woont ze daar. In Limburg waar ze alleen mijn tante en een paar personen kent.
De wereld is echt slecht geworden op een paar jaar tijd. Mensen geven niet meer om elkaar. Niemand geeft nog om familie. Zelfs niet om hun eigen moeder. Sommige manipuleren hun eigen moeder zelfs voor haar huis. Dat is wat mijn jongere tante wou. Nu doet haar zus hetzelfde. Gewoon om haar leven gemakkelijker te laten verlopen.
Mijn leven wordt er alleen maar slechter door. Waar moet ik nog naartoe? Alleen bij mijn lief? Dat gaat dit weekend zelfs niet. Het wordt dus weer een weekend met alleen ik en mijn computer. Misschien ook nog de playstation 3. Ik zal wel zien wat ik kan en mag doen.
