Al de dingen die we samen deden, zullen weldra vervliegen naar de horizon. De plaats waar herinneringen mogen rusten. De plaats waar zielen heengaan. De plaats waar ik verder leef. Ik laat wellicht ooit dit lichaam achter. Ik zal nooit wederkeren. Het leven is niet aan mij besteed. Dat weet ik al jaren. Nu weet ik het zeker.

Ik wachtte een lange tijd. Een zware tijd. Ik vocht voor hem. Het was alleen niet genoeg. Wat moet ik dan nog doen? Moet ik voor hem staan en al wenend zeggen "ik hou van jou en het doet me serieus veel pijn"? Hij weet alleen niet hoe hard hij mij heeft pijn gedaan deze keer. Ik had dit nooit durven denken van hem. Hij was mijn lief dan wel niet meer maar toch voel ik mij bedrogen en belogen. Hij loog toen hij zei dat het 'tijdelijk' was. Hij zei het maar zodanig dat ik mij niet slecht ging voelen. Dat doe ik nu toch. Ik voel mij ook bedrogen. Dat komt omdat hij het mij niet meteen zei. en vooral na alles wat wij in die maand gedaan hebben. Ik voel me nu meer dan ooit gebruikt. Volgens mij was ik een vod voor hem. Hij deed zichzelf voor als iemand anders. In de manga die ik lees zou ik beetgenomen zijn door zijn genjutsu. Dat klinkt ook niet echt goed. Het was een illusie die een maand duurde. Een illusie die toch beter klonk dan de waarheid. Ziet hij mij toch nog graag? Nee het is gedaan, je moet je er gewoon overzetten.

Bestaat ware liefde eigenlijk nog? Ik geloof er niet echt meer in. Als je gevoelens voor iemand hebt, laat je die persoon toch niet los? Die van mij werden alleen maar meer. Het verminderde totaal niet. Ik hou zoveel van deze jongen. Ik denk dat ik weer een nachtje niet goed zal kunnen slapen en natuurlijk mijzelf in slaap zal wenen. Hopelijk gaat dit gevoel ooit nog weg.