Ik wou niet wenen in zijn bijzijn. Ik verloor alle controle toen ik zijn broer zag. Alles dat ik achterlaat. Ik mis alles nu zelfs al en het is nog maar een dag geleden. Ik heb niet kunnen slapen deze nacht omdat ik lag te wenen in mijn bed. Toen stond ik op en keek in de spiegel. Ik haat mezelf voor wat ik heb gedaan. Mijn ogen zijn opgezwollen en prikken niet normaal. Overal in mijn omgeving vind ik nog dingen van hem. Links van mij staat er nog een pralinedoosje van toen we een half jaar samen waren. Rechts van mij liggen alle cd's die hij mij gaf en ook nog de verpakking die rond het pralinedoosje zat. Achter mij ligt het lintje dat rond een snoepverpakking zat. Dat is nog van Valentijn. Ik wil hem niet vergeten en ik wil hem ook niet kwijt.

Ik heb sinds gisteren door dat wij veel meer gemeen hebben dan ik dacht. Onze schoolsituatie is heel erg hetzelfde geweest. Al weet ik niet alles, dat hoeft voor mij ook niet. Ik ben al blij dat hij er iets over zei. Dat is echt niet gemakkelijk. Dat weet ik uit ervaring. Zeven jaar geleden heb ik alles verloren. Allemaal dankzij mijn nicht. Ik mis hem zo hard nu. Ik kan alleen aan hem denken. Ik wil gewoon een tweede kans. Ik weet dat ik kan veranderen en ik weet ook dat het nu voor niets uit is. Het is gewoon één groot misverstand. Ik wil zo graag zeggen dat ik niemand anders wil.

Voor eeuwig slapen is nu mijn grootste wens. Geen gedoe meer en vooral geen liefde meer. Met liefde heb je toch alleen maar pech. Ik was blij dat ik hem leerde kennen. Hij hielp mij om mijzelf meer open te zetten. Om mijn muren af te breken. Ik wil in mijn bedje kruipen. Lekker onder de wol. Afgeschermt van de wereld. Volledig in mijn eigen schelp. Zo ben ik en zo zal het hopelijk nooit meer zijn.