Je hebt nu voor iemand anders gekozen. Je hebt haar nu en ik heb Jens. Toch wil ik bij jou zijn. Nu moet ik je echt afgeven aan iemand anders. Iemand die twee jaar jonger is dan mij. Vijftien jaar is zij. Dat is veel te jong om iets te beginnen met iemand van 22 jaar. Dat is mijn mening. Het is een goede jongen maar ik vind hem te oud voor haar. Hij wilt een serieuze relatie en dat zal er niet inzitten. De afstand is ook te groot. Hij woont in Linkeroever en zij in Aalst. Onze afstand was veel kleiner. Hij is het wachten beu maar ik verlang naar zijn hart en vooral op dit moment.

Jens is ziek. Als ik hem bel dan neemt hij niet op. Als ik stuur dan stuurt hij niet terug. Hij heeft zelfs zijn gsm afgezet. Ik heb maar één keer gebeld naar zijn gsm. Is dit dan het einde? Moet ik het hierbij laten? Ik voel me als een bericht dat nooit zal beantwoord worden. Gewoon nutteloos. Het heeft geen nut dat ik hem stuur of bel. Hij antwoord toch niet. Ik weet niet hoe het met hem is. Ik wist niet of ik langs kon komen. Ik ben dan maar thuis gebleven. Denkend aan hem en degene die ik had. Ik kan niet geloven dat hij het al officieel heeft gemaakt via facebook. Ik zal daarvoor nog heel lang moeten wachten. Ik wil mijn ex terug. Ik weet nu pas wat ik achterlaat. Ik hoop dat hij weet dat ik hem terug wil. Dat hij degene is waarvoor ik adem en pijn heb. Pijn als ik adem. Steeds opnieuw. Mijn rug zal nooit meer beter zijn.