Drie jaar geleden was ik wortelpuree aan het maken. Terwijl ik bezig was aan de groentjes te snijden, kwam hij voorbij. Hij belde met zijn toenmalig lief. Ik had toen ook iemand. Niet veel later was dat gedaan en waren wij samen. Wij hebben altijd iets uniek gehad. Wij waren drie maanden samen en nooit ruzie. Dat is iets dat ik nog nooit heb gehad met iemand. Hij ook niet. Daarom zijn wij terug samen. Ik ben nooit gestopt met hopen. Hopen dat wij ooit terug elkaar zouden zien. Elkaar zouden knuffelen en elkaar aankijken met een verliefde blik. Hij is iemand die mijn hartje volledig maakt. Dat is iets dat niemand ooit lukte. Ik heb altijd een leeg plaatsje gehad. Ik hou zoveel van hem.

Een koekje met een leuk en schattig gedichtje. Want drie jaar geleden kwam ik hem tegen. Op een plek waar ik nooit dacht te komen. Op een plek waar ik nooit had gedacht de jongen van mijn leven tegen te komen. Zo onverwachts kwam ik hem tegen in januari. De maand van kou en sneeuw. Een gezellige maand waar de feesten eindigen. Mijn jongen en ik dat is iets speciaal. Iets waar ik in geloof. Wij gaan het maken later maar niet zoals Bob de Bouwer. Ik zie die jongen zo graag. Onze verslaving aan games, de reva en nog zoveel meer bracht ons bij één. Iets dat ik nooit heb kunnen plaatsen. Ik ben dolgelukkig met hem aan mijn zijde. Dit is een gevoel dat nooit is gestopt en ook nooit zal stoppen. We zijn terug in de tijd en dus ook terug samen. We gaan er zondag samen een zalige dag van maken. Vol liefde en genot. Filmpje kijken en smullen van elkaar. Dat is valentijn.