Hij is perfect. Totaal niet van deze wereld. Lief, charmant alles dat een meisje wilt. Waarom lijkt het dan nog steeds dat ik ongelukkig ben? Waarschijnlijk gewoon omdat ik het nooit heb gekend. Ik hou van hem daar niet van. Ik vertrouw hem ook meer dan hard. Ik kan hem alles zeggen buiten sommige onderwerpen. Het eist echt wel zijn tol. Namelijk mijn vrijheid. Ik mag veel minder. Ik heb echter geen spijt dat ik toch iets met hem begonnen ben. 'k Heb echter wel spijt van Augustus.

Had ik toen maar mijn ogen geopend. Zag ik het toen maar al in dat Roeland totaal niks voor mij was. Dat niet alleen. Hij was de grootste klootzak (sorry voor mijn woorden) uit mijn leven (op relatie vlak). Ik had al zo lang met hem kunnen zijn. Ik had gewoon mijn nieuwe bril moeten opzetten. Ik had moeten durven afspreken. Dan zat ik nu niet met dat schuldgevoel. Het spijt me nog steeds dat ik hem in de steek liet voor de slechtste persoon ooit. "Het hart wilt wat het hart wilt." Wat was ik aan het denken toen. Oké het hart wilt wat het hart wilt maar dat betekent niet dat je hart de beste keuze zou maken. Jij maakt zelf je keuze.

Mijn keuze is al bijna twee maanden geleden gemaakt. Mijn gevoelens zijn meer en meer naar boven gekomen. Ik heb al die tijd van hem gehouden. Hij is degene waarvoor mijn hart slaagt. Hij en niemand anders meer. Het verleden ligt achter mij. Ik schijn mijn kracht en persoonlijkheid nu meer dan uit. Dit ben ik en jullie mogen het allemaal weten. Wie Annita is. Het verleden boeit niet meer. Daarom is het ook verleden. Het zal wel op een dag weer allemaal eens naar boven komen maar ik ben er klaar voor. Kom maar op! Niemand verslaagt Annita mentaal!