Het was genoeg geweest. Het hoefde niet meer voor mij. Al die leugens waar waarheid achter schuilde. Ik ben geen leugendetector al wist ik meestal wel snel wat de waarheid was. Je liet mij vaak staan voor vrienden, maten en familie. Dat laatste vond ik het minst erge van al natuurlijk. Je belde zelfs nooit af. Op het einde van de dag hoorde ik meestal wat er 'tussen' was gekomen. Buiten de laatste keer dan hoorde ik het de ochtend erna. Dat was de laatste keer dat ik jouw stem hoorde. Ik mis je wel maar moet verder. Dat probeer ik tenminste. Heb echter zoveel angsten momenteel. Terug elk verhaal zeggen tegen iemand nieuw is niet gemakkelijk. Je stelt je open en voor je het weet gebruiken ze het tegen je. Daarom alleen al wou ik met jou blijven. Jij kende mij en mijn verleden. Die nieuwe niet.

Langzaamaan ga ik verder met mijn leven zonder jou. Het is niet gemakkelijk maar ik moet wel. Soms wou ik dat je hier was, dat ik even gek kon doen met jou. Dat is echter voorbij en moet ik maar accepteren. Ik heb zelf de zin gezegd. We moeten verder met ons leven maar niet meer met elkaar. Ik heb iemand leren kennen ondertussen maar we doen het traag. Een beetje te traag soms. Ik weet niet of het goed of juist slecht is. Ik dacht vannacht aan wat wij hadden en hoe rot het is dat we nu niet meer samen zijn. Ik weet ook dat dit zo moest zijn. Verder gaan is echter zo moeilijk en zo hard. Moet hem voorstellen thuis, wat dus ook betekent dat ik moet vertellen hoe het eraan toegaat. Daar heb ik het meeste schrik voor. Ook al is het een geweldige jongen, ik hoop dat hij het beter begrijpt dan jij deed. Jij hebt het zelfs gezien en toen geloofde je pas wat ik zei. Ook al zag je mijn verwondingen. Ik heb gewoon zoveel angst voor het nieuwe, het onbekende.