Er is zeker en vast een last van mij gevallen sinds school wegviel. Dit had misschien eerder moeten gebeuren. Misschien had ik toch het zevende jaar niet moeten starten. Uiteindelijk weet ik nu wel hoe het is. Als ik het niet deed, wist ik dat niet natuurlijk. Nu moet ik natuurlijk werk zoeken en liefst zo snel mogelijk. Mijn lief is volgende maand jarig. Wie weet? Weekendje aan de zee? Misschien toch maar de efteling? Wie weet?

Volwassenen die al een tijdje van school zijn, zeggen altijd dat ze de schoolbanken missen. Ik kan nog steeds niet inzien waarom. Het gras is nu groener. Ik doe dingen dat ik vroeger minder deed. Ik heb zelfs mijn haar verandert. Niemand kan er nog iets over zeggen. Zelfs niet over mijn kleren. Zalig gewoon.

Ik zie wel in dat ik mijn eigen stekje wil. Wie weet? Bij mijn liefje zijn, elke dag. Wakker worden in zijn armen bij het eerste zonnestraaltje. Wie weet? Ik droom van zoveel dingen waar ik nooit aan had gedacht als ik op school bleef. Dit is echt vrijheid. Vrijheid van mening. Vrijheid van zoveel dingen. Ik heb wel verplichtingen maar dat is iets helemaal anders. Vrijheid heerst vanaf je van de school gebannen bent. De volwassenheid komt dan wel heel dichtbij. De werkwereld, een huisje, jouw man en misschien zelfs een kind. Ouder worden is echt niet simpel.