Had je maar meer dagen. Had je maar meer levensjaren. Waarom moest die akelige man jou meenemen? Jou achterlaten met zo'n ziekte? Dagen gaan voorbij maar hier zit ik weer. Denkend aan jou. Kleine mie heeft het ook heel erg zwaar. Ze weent, ze huilt. Wordt een beetje een dikke mie. Aandacht en knuffels kon ik dat bange katje nooit geven en nu vraagt ze er zelf om. Tranen in onze ogen omdat je weg bent. Tranen in mijn ogen omdat hij spoedig weg gaat maar weldra weer voor me staat.

Ik weet dat mijn geliefde liegt en dingen verzint maar ik hou echt van hem. Ik wil deze schat niet nog eens verliezen. Dit weekend is ons laatste moment voor hij begint aan een hartbrekend traject. Hij gaat naar het leger. Helemaal alleen. Het zijn maar wat testen en dat weet ik. Maar wat als hij slaagt? Ik hoop dat hij slaagt zodat hij zijn droom kan nagaan. Langs een andere kant steun ik hem ook niet. Ik wil dit niet kwijt. Ik wil hem niet kwijt. Ik weet niet hoe ik ga reageren als hij slaagt. Verberg ik het voor hem? Of toon ik mijn emoties en maak ik hem kapot? Hij gaat misschien dan een keuze maken tussen zijn droom en wat wij hebben. Dat wil ik niet.

Ik ben dit jaar mijn tweede moeder verloren. Spaar gewoon mijn vriend. Mijn alles. Hij heeft iets magisch. Hij kan zo een lach op mijn gezicht toveren en straks is dat weg. Het doet zoveel pijn. Wetende dat hij weggaat. Nu is het nog niet voor altijd maar wat als hij slaagt? Wat zal de toekomst ons brengen? Wordt dit dan het einde? Het is rot om mensen af te geven die je zo graag hebt. Soms moet je maar op dit moment wil ik dat echt niet. Het leven is niet zo rot. De dood echter wel.