Enkele zinnen. Kunnen enkele zinnen alles terug goed maken? Nee. Ik moet veel veranderen. Ik moet mijn kamers kuisen, ik mag niet meer kinderachtig doen en er zijn vast nog meer dingen. Ik ben niet kinderachtig, ik ben gewoon verliefd. Ik ben Annita die vaak gewoon Annita is. De meeste ervaren me als een stil iemand. Degene die me echt kennen weten dat ik geen stille ben en als ik stil ben, dan scheelt er iets. Zou hij weten hoe ik mij voel?

Ik schrijf het wel maar ik kan het niet zeggen. Net zoals hij. Hij kan het ook niet in mijn gezicht zeggen. Ik denk dat hij uiteindelijk naar zijn moeder zal luisteren en zal zeggen je hebt gelijk, je had al die tijd gelijk. Ik wist alleen niet wat ik moest doen en hoe ik het moest zeggen. Ik heb hetzelfde gevoel als in de vorige relatie en ik weet uit ervaring dat het een slecht gevoel is. Ik hou van die jongen. Ze zeggen vaak als je echt van hem houdt, moet je hem laten gaan. Het is niet gemakkelijk maar het is misschien het beste.

Normaal doe ik optimistisch maar nu niet. Ik zie het einde naderen. Oh wacht dat is maar een licht dat in de tunnel schijnt. De tunnel is lang en smal. Hij staat daar aan het einde. Zal ik het halen of is hij dan al weg? Zal ik eindelijk mijn gevoelens op tafel kunnen gooien en zeggen ik hou echt veel van jou en ik wil je nooit meer kwijt? De lange donkere tunnel is zo lang dat ik alleen de kleine lichtjes nog maar kan zien. Ik zit ongeveer in het midden. Aan de ene kant staan zijn moeder en mijn ouders en aan de andere kant de beste jongen die ik me op dit moment kan wensen. Ik wil voor altijd bij hem kunnen zijn. Zal hij naar mij lopen of kiest hij er toch voor om verder te lopen naar zijn moeder?