Ik ben Annita
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwpoort (België) en mijn beroep is Schrijfster.
Ik ben geboren op 16/09/1995 en ben nu dus 29 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Gamen en schrijven.
Don't take anything too seriously.
Neem niet alles te serieus.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Het hart van Annita
De gevoelens die in mijn hart spelen
11-05-2013
Gelukkig zijn
Hij is zo geweldig. Ik hoorde vandaag zijn voicemail berichtje. Hij zei dat hij van mij houdt. Hij meende het echt. Ik weet dat hij het meent. De manier waarop hij het zei klonk zo echt. Dat was helemaal anders dan toen Jens het zei. Hij meende het misschien alleen de eerste maanden. Ik weet dat hij het de laatste weken niet meende. De laatste drie keren dat ik hem zag, deed hij echt koud tegen mij. Zijn blik was zo koud dat het precies sneeuwde. Het leek alsof ik met hem in het koudste gebied was. Vroeger was dat helemaal anders. Het vuur is gedoofd. Het brand nu voor iemand anders. Dat is niet alleen bij hem maar ook bij mij.
Ik ben nu veel gelukkiger. Ik had nooit verwacht dat ik ooit gelukkig zou zijn. Dat ik weet wat geluk is. Wat geluk inhoud en wat het kan doen met een persoon. Na alles wat ik heb meegemaakt, ben ik eindelijk gelukkig. Natuurlijk met hem en niemand anders. Ik zie nu pas in dat Jens niets voor mij was. Ik moet geen jongen hebben die drugs neemt. Ik wil ook geen jongen die geen moeite doet voor een relatie. Die denkt dat alles vanzelf komt. Die het beu is om door te zetten. Als je samen bent met iemand moet je doorzetten of je dat nu wil of niet. Je hebt immers voor je partner gekozen. Hou van haar in goede en in kwade dagen en blijf haar dan ook trouw.
Ik heb genoeg gedaan voor hem. Als hij niet meer verder wil gaan, is dat zijn probleem. Hoewel het hem niet meer interesseert, wil ik langs één kant toch blijven vechten voor hem. Aan de andere kant is dat geen goed idee. Ik kom er dan sowieso slechter uit. Nog meer gebroken dan daarvoor. Ik hou van hem maar ik moet hem laten gaan. Voor altijd. Dat is iets dat hij nog zei. Wat een leugen. Alles dat hij zei zondag was één grote leugen. Met 'ik hou van jou' brak hij mijn hart. Niet in twee stukjes maar in duizenden stukken. Er is maar één iemand die het terug heel kan krijgen. We weten waarschijnlijk allemaal wie dat is. Degene die mij heeft doen beseffen dat wat Jens heeft gedaan, geen echte liefde is. Ik hou zoveel van hem.
Als ik kon zou ik de wereld veranderen. Dan zou ik ervoor zorgen dat er geen oorlog is, dat mensen vredig met elkaar kunnen leven met elkaar. Zonder ruzies. Dan zou iedereen een goede familie hebben. Dus geen familie waar één iemand alles kapot kan maken. Iedereen heeft dan ook vrienden waar ze op kunnen rekenen. Waar ze van weten dat ze hen niet in de steek zullen laten.
In de liefde zou het dan ook veel beter zijn. Mensen laten elkaar nu vallen om het minste en komen af met de rotste excuses. Zoals: "sorry maar ik heb geen gevoelens meer voor je", "Ik ben op iemand anders", "We passen niet bij elkaar". Zo'n excuses zullen er dan niet meer zijn. Mensen zouden dan voor eeuwig met elkaar zijn. Scheidingen bestaan dan niet meer. Er is dan alleen plaats voor ware liefde. Mensen zouden dan ook meer moeite doen voor hun relatie. Zodanig dat het echt niet meer kapot kan gaan. Als je geen moeite doet, hoeft het voor mij ook niet. Zo iemand heb ik nodig. Zo iemand heb ik nu gevonden. Daar ben ik blij om. Zo blij dat hij de ware voor mij is. Ik hoop dat dat nu niet meer veranderd. Dat deze status onveranderd blijft voor altijd.
Dat is mijn droomwereld. Zo wil ik het en niet anders. Dit is hoe het zou moeten zijn volgens mij. Jammer dat het nooit realiteit zal zijn. Er zal altijd gevochten worden maar niet voor relaties. Er gaan vele families stuk. Door scheidingen, ruzies en waarschijnlijk nog andere zaken. De wereld zou misschien toch beter zijn als het zoals mijn droomwereld zou zijn. Het zou nogal wat gemakkelijker zijn denk ik. Of niets soms?
Vandaag was geweldig. Terug seks gehad met mijn lief. Dat was al lang geleden voor hem. Voor mij twee weken of één week. Ik vind dat al lang genoeg. Ik dacht even aan Jens maar even later was dat voorbij. Hij is gelukkig met zijn lief dus waarom zou ik dat niet zijn. Ik moet niet aan hem denken. Hij heeft het tenslotte uitgemaakt. Hij heeft verschrikkelijke dingen gedaan en gezegd. Hij is het niet waard. Hij is het gewoon niet waard dat ik aan hem denk.
Gelukkig blijft het maar bij denken. Wenen doe ik niet. Ik denk dat ik daar te hard voor ben. Ik ben wel terug begonnen met roken. Op dit moment heb ik dat echt nodig. Jens heeft mij van Facebook verwijdert. Als iemand mij van Facebook verwijdert, wil ik hem of haar niet meer kennen. Dus Jens is nu echt verleden tijd. Al zie ik hem misschien elke week. Het maakt niks uit. Als ik bij hem in de groep zit dan zet ik mij bij iemand anders. Als ze vragen waarom ik niet bij hem zit dan zeg ik gewoon dat ik hem niet ken. Als hij denkt dat hij het hard speelt, speel ik nog harder.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik echt dacht dat hij de man van mijn leven was. Waar zat mijn verstand. Ik heb het gewoon volledig verpest. Eerst verloor ik mijn lief en nu ben ik ook nog een vriend kwijt. Dat laatste is volledig mijn fout. Als ik niets had gezegd dan was er niets gebeurt. Ik had gewoon moeten doorlopen. Ik had moeten wegfietsen maar ik wou roken. Hij zei dat roken ongezond is. Waarop ik dan zei dat hij zelf rookt. Hij rookt blijkbaar niet maar neemt drugs. Dat is dan toch veel erger.
Jens is verleden. Ik moet hem gewoon vergeten en verdergaan met mijn leven. Het zal niet gemakkelijk zijn maar moeilijk gaat ook. Dag Jens. Dag herinneringen. Dag mijn vriend.
Ik heb genoeg gedaan. Genoeg gedaan om het te kunnen verhelpen. Hij zei de woorden zeer duidelijk. Het is gedaan. Hij wilt zelfs geen vrienden meer zijn. Dat is misschien het beste. Het beste voor ons allebei. Hij deed dinsdag zo koud. Zo koud heb ik hem nog nooit geweten. Normaal is hij zo blij als hij me ziet. Buiten die vier dagen. Zondag, woensdag, donderdag en dinsdag.
Nu kunnen we zelfs geen vrienden meer zijn. Zelfs niet op Facebook. Ik vraag mij af wat ik hem heb aangedaan. Het enige dat ik deed was vechten. Vechten voor onze relatie. Hopen dat het nog iets werd. Die hoop is nu weg. Voor eeuwig.
Ik heb hem gemist, dagen aan een stuk maar er is niks dat ik kan doen. Hij heeft iemand anders en ik ook. Het leven gaat verder. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Ik moet hem loslaten hoewel we soms in dezelfde groep kunnen zitten. Ik denk dat ik dan best bij de andere jongens zit en niet bij hem. Waarschijnlijk verzet hij zich dan gewoon.
Het leven is gewoon hard maar vooral de liefde. Ik hoop voor Jens dat hij nu wel moeite doet voor haar. Dat hij niet dezelfde fouten maakte als bij mij. Kussen uit medelijden bijvoorbeeld. Als je mij niet meer wil, zeg mij dat dan gewoon in mijn gezicht. Geef me dan geen hoop om me dan weer op de grond te krijgen. Of zelfs eronder. Ik moet nu beginnen vanaf -10 of lager. Ik zal er dan ook alles aan doen om bij hem te kunnen blijven. Om te bouwen tot ik terug op een hoger level sta. Terug zoals vroeger.
