Als ik niet had gestuurd dat ik met Jens ben, dan wist je het waarschijnlijk nooit. Dan had ik je waarschijnlijk bedrogen. Eigenlijk had ik dat gedaan. Ik wist niet eens dat we nog samen waren. Als ik het vroeg zei jij altijd "'k weet het niet" of "'k wil even een pauze". Ik heb de knoop doorgehakt. Het was een stevige knoop. Het duurde me zelfs twee weken of langer. Nu is het zo en dat kan ik niet veranderen.

Hij stuurt mij niet meer. Ergens vind ik dat goed maar ergens ook niet. Ik mis hem. Eigenlijk was het altijd hetzelfde. "'k wil je terug" of "kan je het niet uitmaken" of "bij mij had je een toekomst". Een toekomst waar ik niet kon zijn wie ik ben. Een toekomst waar ik altijd moest aanhoren dat ik wat moest eten om bij te komen. Ik ben zo blij dat ik dat nu niet meer moet aanhoren. Da's misschien toch één voordeel. Oké Jens kan goed overweg met mijn broer net zoals mijn ex maar niet op het gebied van pokémon. Ik mis het. Mijn ex praatte er altijd over met mijn broer. Eigenlijk was dat nogal leuk om aan te horen.

Elke dag komen er nieuwe herinneringen bij. We zien het niet meteen maar later wel. Mijn grootste herinnering is waarschijnlijk de slechtste. Mijn papa zichzelf zien snijden. De reden was mijn familie. Zijn moeder. Zijn zus. Nu is dat één grote puinhoop. Bijna niemand komt nog overeen met elkaar. Alleen mijn gezin en het gezin van mijn tante en mijn nonkel. Dat is nu mijn familie. Er zullen er waarschijnlijk ook nog afgaan. Ik bedoel daarbij niet de dood. Ik bedoel dat ze mentaal gezien afsterven door ons vertrouwen te schenden. Dit waren enkele goede maar ook slechte herinneringen.