Nu kunnen we zelfs geen vrienden meer zijn. Zelfs niet op Facebook. Ik vraag mij af wat ik hem heb aangedaan. Het enige dat ik deed was vechten. Vechten voor onze relatie. Hopen dat het nog iets werd. Die hoop is nu weg. Voor eeuwig.

Ik heb hem gemist, dagen aan een stuk maar er is niks dat ik kan doen. Hij heeft iemand anders en ik ook. Het leven gaat verder. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Ik moet hem loslaten hoewel we soms in dezelfde groep kunnen zitten. Ik denk dat ik dan best bij de andere jongens zit en niet bij hem. Waarschijnlijk verzet hij zich dan gewoon.

Het leven is gewoon hard maar vooral de liefde. Ik hoop voor Jens dat hij nu wel moeite doet voor haar. Dat hij niet dezelfde fouten maakte als bij mij. Kussen uit medelijden bijvoorbeeld. Als je mij niet meer wil, zeg mij dat dan gewoon in mijn gezicht. Geef me dan geen hoop om me dan weer op de grond te krijgen. Of zelfs eronder. Ik moet nu beginnen vanaf -10 of lager. Ik zal er dan ook alles aan doen om bij hem te kunnen blijven. Om te bouwen tot ik terug op een hoger level sta. Terug zoals vroeger.