Toch kwam hij niet binnen met zijn sleutel. Pas twee dagen later kwam hij langs. Hij zei zelfs niks over die gebeurtenis. We keken film. Ik had hoop. Misschien komt het nog goed. Ik maakte het uit met hem puur omdat het niet werkte. Ik had nog gevoelens. Het werd best laat en de dag erna moest ik enorm vroeg op om te gaan werken. Het gebeurde omstreeks 4 à 5 uur 's nachts. Je voelde je machteloos. Was dit dan echt de beste optie? Je fluisterde in mijn oor: "Ik weet dat je het wilt." Hoe vuil kan je zijn? Ik probeerde uit mijn bed te rollen terwijl ik riep. Jij legde continue jouw hand op mijn mond. Tevergeefs, mijn huisgenoot was niet thuis. Van alle dagen dat hij niet thuis was, koos hij deze. Deze nacht had ik echt iemand nodig. Uiteindelijk stond het geluk half aan mijn kant. Geen idee hoelang het duurde. Het was trekken en duwen. Mijn knie in zijn buik stampen. Mijn voeten met kracht in zijn been stampen. Ik was zo uitgeput. Ik begon te hyperventileren. Toen realiseerde hij zich pas wat hij deed. Dit is blijvend. Dit blijft in mijn hoofd. Zelfs wat je zei die nacht kan ik niet vergeten. Mijn wekker ging af. Ik was op mijn werk niet in mijn normale doen. Gelukkig was het toch nog een drukke dag. Het gaat nooit meer gebeuren zei ik toen ik 20 was. Drie jaar later gebeurde het terug. Dankje om mijn hoop weg te nemen. Dankje om mij hieraan terug te doen herinneren.

Je voelde je schuldig. Je voelde je slecht. Je deed het omdat je jou zo machteloos voelde. Je deed het. Het deed pijn. Het vergde veel van mij. Misschien zelfs teveel. Elke keer als ik je terug vertrouw en bij jou slaap, gebeurt het weer. Vaak in mijn hoofd. Soms helaas ook echt. Toch ben je mijn beste vriend. Bij O. was het ook zo. Ik zag hem zo graag. Hij voelde zich echter niet schuldig. Totaal niet zelfs. Het contact werd uiteindelijk verbroken. Ik wou mijn relatie redden. Uiteindelijk ging het ook kapot. Ik vind het echt erg dat je me 's nachts neemt alsof ik het niet ga weten. Ik draai me om en de volgende ochtend doe je alsof er niets is gebeurd. Er is genoeg gebeurd. Ik heb genoeg geleden. Wij moesten al lang afscheid genomen hebben van elkaar. Ondertussen heeft S. er niks meer mee te maken. Dank u voor de nachtmerries. Dank u voor de moeilijke relaties. Wat O. heeft gedaan, deed jij nog erger. Toch kom ik nog steeds enorm goed overeen met je. Het zal wel ooit stoppen. Ooit kan ik iemand terug vertrouwen. Jij gaat nooit verder geraken als je zo blijft. Ik heb diep gezeten, dit kon er nog wel bij.

Ik wil dat ik jou dit kan vertellen. Niet in geuren en kleuren maar gewoon kan zeggen dat J. mijn ex is. Dat hij dit heeft gedaan terwijl hij wist wat O. heeft gedaan. Ik durf haast niet te slapen naast iemand. Waarom weer ik? Ik ben al een half jaar op overlevingsmodus. Eigenlijk al een jaar door het ganse proces van mijn gezin. Waarvoor dank ouders. Op een dag komt de ware langs en maakt het allemaal niets meer uit. Bij hem voel ik mij veilig. Het voelt juist. Dat is de dag dat ik dit verhaal ga moeten vertellen. Dat jij hoogstwaarschijnlijk uit mijn leven verbannen wordt. Ook na alles wat je deed voor mij. Het wordt een dag dat ik terug instort en hoop dat het niet weer gebeurt. Ik hoop dat het nu mag stoppen. Het is genoeg geweest.