We zijn een half jaar later nu en het zindert nog steeds in zijn hoofd. Na tal van ruzies bleef ik aan zijn zijde. Ookal gaan de alarmbellen luidkeels af, ik ging ervoor. Ik geloofde in ons. Opeens begon hij te vertellen dat hij geen vertrouwen in mij had. Het had allemaal met die ene dronken nacht te maken. Ik weet dat hij het moeilijk had omdat ik door ben gegaan terwijl hij drie keer of meer zei dat hij niet wilde. Ik kon het niet verstaan dus deed door. 

Plots belt hij vandaag dat ik hem heb aangerand. Hij wilt niets meer met mij te maken hebben. Zijn psycholoog staat aan zijn kant en geeft hem gelijk. Ik sta aan de kant met een mond vol tanden met geluid dat uit mijn mond komt. Er vormen zinnen maar hij geeft geen gehoor. "Dit is waar het eindigd. Je hebt me aangerand! Ik kan niet meer praten met jou! Je toont geen greintje empathie!" Mocht empathie zo makkelijk zijn had je het ook kunnen doen toen ik hoorde dat ik nog langer thuis zit. Dat ik wegkwijn. Ik sukkel verder weg in een depressie.

Misschien is dit wel het beste voor iedereen. Het ging toch niet meer. Volgens mij is het geen aanranding want je deed zelf jouw kledij uit. Ik had die keus niet. Die werd telkens voor mij gemaakt. Ik ben er kapot van dat iemand dit van mij kan denken. Ik wou dat je het in mijn gezicht kon zeggen maar het was maar aan de telefoon. Denk na maar ik geef je geen derde kans meer. Het is nu genoeg geweest. Ik herleef wel weer in het vrijgezelle leven. Wees eerlijk met jezelf, alleen zo ga je het redden in deze wereld. Zet de flikken maar op mij, wie weet ontmoet ik mijn Joker wel.