Hier in capestang heb ik de rustigste kamer van mijn hele reis. Halfzes word ik wakker ,het isnog donker en stil. Mijn krant houdt me op de hoogte van al het nieuws dat ik belangrijk vind, mijn eerste lezing is wat diagonaal, genoeg om nog even te kunnen dutten. Half acht ben ik klaar wakker. Het is licht ondertussen, maar bewolkt. Toch is volgens mijn weerbericht hier zon verwacht. Koffie zetten, naar de bakker slenteren, een uitgestelde brief op de post doen. Ik loop even binnen in de krantentaal maar vind geen Nederlandse ,laat staan Vlaamse krant. Kwestie van mijn duiding niet te eenzijdig laten gebeuren..
Het verse brood smaakt verrukkelijk, de croissant die ik heb meegenomen is er eigenlijk teveel aan. Geen mails binnen gekomen, niemand stand n'y op Skype.
Ik douche op mijn gemak, ik ben hier alleen en loop dus ongedeerd in mijn blote door het paleis. Wacht tot de zon doorbreekt om het droge meer in te trekken. Verschillende weggetjes vertrekken vanuit capestang richting l'etang maar ze lopen allemaal binnen de kilometer dood,geflankeerd door kleine percelen die hoofdzakelijkgebruikt worden om te tuinieren, anderen als open berging voor (ex?)loonwerkersmateriaal of verzamelplaats voor oud ijzer. Ontmoedigend.
Ik draai maar weer richting le viala, weg geflankeerd door wijngaarden. Een paar honderd meter van de weg staat een grote bouwvallig midden in de wijngaard,ik ga op ontdekkingstocht. Eigenlijk staan alleen de muren er nog, maar ik zie mogelijkheden om hier een echte fermette van te maken,ben op slag eeno beetje verliefd op deze plek. Dromen mag toch?..
Zo rustig hier. En de stad ligt op een boogscheut, er loopt electriciteit langs..
Ik keer terug langs gekende wegen,en ga dan eten op mijn vertrouwde stek. Vandaar rij ik ineens door naar Montels, een vlakbij gelegen klein dorp van waar ik l'etang ontdekt heb. Twee uur fietsen later sta ik aan de andere kant weer op een grote weg. Het is mooi, héél rustig,maar het wow!gevoel van de eerste keer heb ik niet meer.tegen vijven ben ik terug opinie stek, doe nog een late siësta want ik ben "de kuit af", het is hier al bij al niet zo vlak als ik me voorstel òf ik ben verder versleten of in mindere conditie dan ik me voorhoud..
Ik doe mijn boodschappen, en rij langs de capitainerie waar wekelijks een wijnproeverij is. Ben daar alleen met een koppel, de vrouw Mechelse, zuurpruim en betweter zodat ik na één proef het hazenpad kies. De wijn was nochtans goed en de wijnboer (en zijn dochter? Beeld van een vrouw!) heel charmant.maar dat wijf? Grrr!
thuis eet ik op mijn gemak alleen, ik heb weer van die onweerstaanbare bulots,een stukje brie en rillettes, én een verse fles rood van de pomp van de coöperative,alles om ter lekkerst.
Als ik klaar ben met eten komt het koppel wandelaarsters binnen, ze zijn kapot naar eigen zeggen, te moe om te eten, dus blijf ik maar even keuvelen en laat ze.
Hier beneden is er dansles, ik hoop dat het niet al te lang gaat duren.
De avond valt, de laatste zwaluwen scheren door de lucht, nog een uurtje en dan komen de fladdermuizen. Het is nog te vroeg om naar bed te gaan, dus even een terrasje doen. Een vrouw herkent me van twee jaar terug, ik liep hier. Toen plompverloren langs de straatjes te dwalen , tot ik bij een huis kwam met open Deur,live muziek boven op het dakterras en een plakkaat: entree sans frapper. Ik kwam toen terecht in een cremaillere van het huis, zij was de gastvrouw op wie ik dan een blijkbaar onuitwisbare indruk heb nagelaten. Vernieuwde broederschap. Zij heet claudine en is Française qui devient du nord, hij is Engelsman van Sheffield . Het voetbal Engeland vs. Zweden loopt ten eind, ik wacht niet op de uitslag en ga naar bed.
Bonne nuit à tous!
