Meer en meer Neem ik mijn vast patroon weer op: vroeg opstaan en de krant in grote lijnen lezen, dan nog even een dutje doen om uitgeslapen aan een nieuwe dag te beginnen. Twee dames uit de buurt van Toulouse die le canal tevoet afhaspelen zouden vroeg opstaan, maar andermaal ben ik de eerste in de keuken/living, nog niemand gehoord of gezien. Als ik terugkom van de warme bakker zitten ze hun ontbijtkoekjes te knabbelen, ze gaan vandaag verder met de bus wegens trop fatigué.
Zelf ben ik ook van plan om het kalm aan te doen vandaag, heb last van mijn kuitspier rechts. Al is de dag nog jong en kan ik nog van gedacht veranderen. Stil zitten is niets voor mij en wandelen ook niet ,temeer ik geen wandelschoenen bij heb, alleen mijn fietssandalen, en die gaan wel maar lopen toch niet echt lekker.
Het enige wat me hier op de gîte ontbreekt is een terras buiten, een tafeltje buiten en een paar stoelen, een parasol, meer moet dat niet zijn. Nu ben ik verplicht me naar een kroeg te begeven wil ik even buiten op mijn gemak zitten. Voordeel is natuurlijk dat je dan aanspraak hebt. Maar nu is het sowieso te vroeg, het is half tien en koffie heb ik hier al zat gehad, voor anders is het nog te vroeg.
Het is avond en ik kijk terug op een gevulde dag, al ben ik niet buiten het dorp geweest. Vanmiddag heb ik zelf gekookt. In de intermarché zag ik mosselen "moules de la corde" die er heel mooi uitzagen. Dus twee kilo gekocht, en dan bij de charmante groenteboerin die hier in de markthal staat op zaterdag en zondag wat sjalotten en verse look gekocht -selder was er niet- en op goed geluk beginnen koken. Ik had weinig vertrouwen in het fornuis, maar het werkte wel. Superlekker! En goedkoop: ik betaalde 3.5 voor heel mijn portie, mooie grote goedgevulde mosselen,net "seignant" gekookt,zo eet ik ze het liefst.
Na zo'n maaltijd kan mijn dag niet meer stuk. Ik ga even uitpuffen want het is hier vandaag wel heet. Tegen drieën moet ik wakker zijn, hier in de stad is een soort wandelend muziekfestival en dat begint dan aan de capitainerie. Ik ben daar maar het ontgoochelt. Alle klassen van de muziekacademie komen aan bod maar zijn erg amateuristisch.
Ze wandelen de stad door en houden her en der concert. Tenslotte belanden ze op de binnenkomer van mijn kasteel. Ik doe een dutje onder hun begeleiding. Tegen zessen trek ik weer op pad, mijn wijnvoorraad dient aangevuld. Op het marktplein gaat het feest verder, nu met een fanfare die wél kwaliteit levert, of anders hou ik gewoon van fanfare. Innestel me op een terras en heb algauw aanspraak van een groepje Oostenrijkers, daarna van alsaciens. Allemaal bootmensen. Wel gezellig. Terug in mijn kasteel word ik in de hoek gedrumd door een hele familie die zich hier komt opmaken voor een bal costumé. Mooi gedaan, maar toch belachelijk. Ik zie een Zorro, Michael Jackson,en nog twee zo'n showfiguren,Julius Caesar,de vrouwen van marylin Monroe tot assepoester of Spaanse landsvrouw, de rest ben ik al kwijt. Ik eet ondertussen op mijn dooie gemak, dit is míjn plek! Groot contrast: buiten is ondertussen een acapella koor aan het optreden - de optredens worden met het uur beter- ,binnen is het de showband. Ik ben blij als ze vertrekken, de showband bedoel ik. Brave mensen, daar niet van, maar niet mijn stijl.
Al bij al een vredige dag, de spierpijnen van vanmorgen zijn dank zij de rust weggeëbd. Hopelijk blijft het morgen ook zo. Met Laurence heb ik afgesproken dat ik blijf tot maandag: dinsdagnamiddag pas heb ik mijn trein in montpellier,tijd zat om daar te geraken ,ik zou het liefst in twee dagen daarnaartoe rijden,maar heb nog geen (goedkoop) logies gevonden voor onderweg. Ik zie wel, manãna,manãna.
Hier in capestang heb ik de rustigste kamer van mijn hele reis. Halfzes word ik wakker ,het isnog donker en stil. Mijn krant houdt me op de hoogte van al het nieuws dat ik belangrijk vind, mijn eerste lezing is wat diagonaal, genoeg om nog even te kunnen dutten. Half acht ben ik klaar wakker. Het is licht ondertussen, maar bewolkt. Toch is volgens mijn weerbericht hier zon verwacht. Koffie zetten, naar de bakker slenteren, een uitgestelde brief op de post doen. Ik loop even binnen in de krantentaal maar vind geen Nederlandse ,laat staan Vlaamse krant. Kwestie van mijn duiding niet te eenzijdig laten gebeuren..
Het verse brood smaakt verrukkelijk, de croissant die ik heb meegenomen is er eigenlijk teveel aan. Geen mails binnen gekomen, niemand stand n'y op Skype.
Ik douche op mijn gemak, ik ben hier alleen en loop dus ongedeerd in mijn blote door het paleis. Wacht tot de zon doorbreekt om het droge meer in te trekken. Verschillende weggetjes vertrekken vanuit capestang richting l'etang maar ze lopen allemaal binnen de kilometer dood,geflankeerd door kleine percelen die hoofdzakelijkgebruikt worden om te tuinieren, anderen als open berging voor (ex?)loonwerkersmateriaal of verzamelplaats voor oud ijzer. Ontmoedigend.
Ik draai maar weer richting le viala, weg geflankeerd door wijngaarden. Een paar honderd meter van de weg staat een grote bouwvallig midden in de wijngaard,ik ga op ontdekkingstocht. Eigenlijk staan alleen de muren er nog, maar ik zie mogelijkheden om hier een echte fermette van te maken,ben op slag eeno beetje verliefd op deze plek. Dromen mag toch?..
Zo rustig hier. En de stad ligt op een boogscheut, er loopt electriciteit langs..
Ik keer terug langs gekende wegen,en ga dan eten op mijn vertrouwde stek. Vandaar rij ik ineens door naar Montels, een vlakbij gelegen klein dorp van waar ik l'etang ontdekt heb. Twee uur fietsen later sta ik aan de andere kant weer op een grote weg. Het is mooi, héél rustig,maar het wow!gevoel van de eerste keer heb ik niet meer.tegen vijven ben ik terug opinie stek, doe nog een late siësta want ik ben "de kuit af", het is hier al bij al niet zo vlak als ik me voorstel òf ik ben verder versleten of in mindere conditie dan ik me voorhoud..
Ik doe mijn boodschappen, en rij langs de capitainerie waar wekelijks een wijnproeverij is. Ben daar alleen met een koppel, de vrouw Mechelse, zuurpruim en betweter zodat ik na één proef het hazenpad kies. De wijn was nochtans goed en de wijnboer (en zijn dochter? Beeld van een vrouw!) heel charmant.maar dat wijf? Grrr!
thuis eet ik op mijn gemak alleen, ik heb weer van die onweerstaanbare bulots,een stukje brie en rillettes, én een verse fles rood van de pomp van de coöperative,alles om ter lekkerst.
Als ik klaar ben met eten komt het koppel wandelaarsters binnen, ze zijn kapot naar eigen zeggen, te moe om te eten, dus blijf ik maar even keuvelen en laat ze.
Hier beneden is er dansles, ik hoop dat het niet al te lang gaat duren.
De avond valt, de laatste zwaluwen scheren door de lucht, nog een uurtje en dan komen de fladdermuizen. Het is nog te vroeg om naar bed te gaan, dus even een terrasje doen. Een vrouw herkent me van twee jaar terug, ik liep hier. Toen plompverloren langs de straatjes te dwalen , tot ik bij een huis kwam met open Deur,live muziek boven op het dakterras en een plakkaat: entree sans frapper. Ik kwam toen terecht in een cremaillere van het huis, zij was de gastvrouw op wie ik dan een blijkbaar onuitwisbare indruk heb nagelaten. Vernieuwde broederschap. Zij heet claudine en is Française qui devient du nord, hij is Engelsman van Sheffield . Het voetbal Engeland vs. Zweden loopt ten eind, ik wacht niet op de uitslag en ga naar bed.
Bonne nuit à tous!
Nog voor de middag was ik weer thuis in capestang. Geweldige ontvangst door Laurence,die me een bijna gouden sleutel gaf, en dan vlug weg moest want haar zoon had een belangrijk examen en was zijn boeken vergeten., dus sluit ze een halve dag de tent om hem achterna te rijden. Kan allemaal hoor. Ook de poetsvrouw gaf mijn kamer nog een extra beurt en legde nog een vers tafelkleed op mijn tafeltje, dat ik hier vorig jaar persoonlijk heb binnengesmokkeld omdat ik hier in mijn/deze kamer wel wifi heb en in de living niet.
In het cis- restaurant ben ik alleen, dan komt nog een koppel binnen, Vlamingen hoor ik zo. Zij beiden helemaal in fietstenu, ik ga bij hen zitten . Mark en Rita zijn al veertien dagen onderweg op de fiets, en rijden tot in Valencia.zij rijden vandaag deels het trajekt dat ik eergisteren deed,in de andere richting. We wisselen wat wetenswaardigheden. Beidenrijden ook koga. Net als alle fietsers zeer vriendelijke mensen.
Narbonne-capestang is niet ver,hooguit 20 km, de helft van de weg langs een goed berijdbaar pad langs het canal de la roubine, de andere helft deels langs een weg die afgesloten is voor doorgaand verkeer. Daarom rij ik eerst nog eens een afscheidsrede in narbonne, en bezoek nog eens de markt,ongeveer het enige wat een bezoek waard is. Ik draag narbonne niet echt hoog in mijn hart,al zeg ik het zelf.
middageten als gewoonlijk in Le Relais Bleu, christelle de dienster had me vanmorgen al voorbijgestoken met de auto. Mensen hier verklaren je eigenlijk gek als je zegt dat je fietst van de ene stad naar de andere. Vannacht niet goed geslapen, veel technisch lawaai, ik ga nu maar eens een siësta plegen.
Ik sliep meer dan een uur, werd landerig wakker, dat heb ik wel meer als ik met volle maag ga liggen. Morgen wil ik l'etang de capestang eens grondiger bezoeken dan ik al deed, dus ga ik op zoek naar wat info, liefst ook een kaart want het is een groot gebied, ik schat een paar honderd hectare. Noppes, niet bij Laurence, niet bij de toeristische dienst die hier ondergebracht is in de capitainerie aan het kanaal, en die zijn afgericht op andere toeristen.
Het is tegen vijven en de ene wielertoerist na de andere valt stil aan de brug, meestal op zoek naar de camping. Ik spreek Fransen maar ook Engelsen en schotten, welicht bij toeval geen Hollanders. Ik rij nog maar eens een eind het kanaal op, richting quarante. Door het zigzaggen van het kanaal is de weg terug maar half zo lang. Inderdaad veel dode platanen onderweg.
Op terugweg doe ik wat boodschappen. Tomaten hier, brood bij de beste bakker, fruit in een pas geopende mini-fruitwinkel, koffie en een hoop bulots in de intermarché, een hele goeie viswinkel daar. De hangcultuurmosselen worden hier los verkocht aan 1.5 le kilo.. Ik kan het niet laten nog een meloen mee te nemen, ik heb graag een goed gevulde fruitmand.
In het weekend wordt hier in het chateaubriand gefeest, gisteren al stond hier een bescheiden podium en vandaag worden blijkbaar de (mini) judokas gevierd, ik zie een boel jonge gastjes in kimono en ouders aan het aperitieven. Ik trek me bescheiden terug in mijn appartementen. Hoewel. Niet het gevoel heb overdreven te hebben gefietst ben ik doodmoe en heb het zuur in de benen, met aanleg tot krampen. Morgen beter wat rustig aan doen, gelukkig is l'etang vlakbij.
Gisteren kocht ik een camembert, hij was niet rijp, vandaag is hij heerlijk loops! Met een rosé van hier erbij, en heerlijk stokbrood,het is nog een klein beetje lauw.
-ik lees net dat l'etang de capestang 2679 ha groot is waarvan 800 ha in zijn natuurlijke staat. -
Nog voor de middag was ik weer thuis in capestang. Geweldige ontvangst door Laurence,die me een bijna gouden sleutel gaf, en dan vlug weg moest want haar zoon had een belangrijk examen en was zijn boeken vergeten., dus sluit ze een halve dag de tent om hem achterna te rijden. Kan allemaal hoor. Ook de poetsvrouw gaf mijn kamer nog een extra beurt en legde nog een vers tafelkleed op mijn tafeltje, dat ik hier vorig jaar persoonlijk heb binnengesmokkeld omdat ik hier in mijn/deze kamer wel wifi heb en in de living niet.
In het cis- restaurant ben ik alleen, dan komt nog een koppel binnen, Vlamingen hoor ik zo. Zij beiden helemaal in fietstenu, ik ga bij hen zitten . Mark en Rita zijn al veertien dagen onderweg op de fiets, en rijden tot in Valencia.zij rijden vandaag deels het trajekt dat ik eergisteren deed,in de andere richting. We wisselen wat wetenswaardigheden. Beidenrijden ook koga. Net als alle fietsers zeer vriendelijke mensen.
Narbonne-capestang is niet ver,hooguit 20 km, de helft van de weg langs een goed berijdbaar pad langs het canal de la roubine, de andere helft deels langs een weg die afgesloten is voor doorgaand verkeer. Daarom rij ik eerst nog eens een afscheidsrede in narbonne, en bezoek nog eens de markt,ongeveer het enige wat een bezoek waard is. Ik draag narbonne niet echt hoog in mijn hart,al zeg ik het zelf.
middageten als gewoonlijk in Le Relais Bleu, christelle de dienster had me vanmorgen al voorbijgestoken met de auto. Mensen hier verklaren je eigenlijk gek als je zegt dat je fietst van de ene stad naar de andere. Vannacht niet goed geslapen, veel technisch lawaai, ik ga nu maar eens een siësta plegen.
