Kwart na acht, ik ben net thuis van uit eten. Het is nu 28 graden, luchtvochtigheid 43graden en er staat een zwoele zuidenwind. Ik schrijf dit vanop mijn terras van mijn nieuw verblijf . Vanmorgen heb ik een paar keer geprobeerd me met de grote stad Ubon etcetera te assimileren maar ik heb Het opgegeven,dat lukt me niet meer. Dus heb ik om 10 uur gepakt, ik had de markt en een paar winkelstraten al gezien, en heb mijn weg gezocht naar het busstation. Men raadde me (omdat ik westers ben?) een taxi aan. Een tuktukker wou me niet brengen voor de prijs van gisteren, dus heb ik een ministadsbus genomen, dat is gewoon een pick-up met 12 zitplaatsen plus staan- en aanhangplaatsen voor wie dat wil. Eenheidsprijs per rit: 10 baht, ook voor het halfuurtje tot aan het busstation. Ik zit met giechelende scholieren,een farang op hun busje is ongezien. Het busje naar Nong Khai is een van mijn favorieten, een opvolger van de legendarische Toyota Hiace die bij ons niet verkrijgbaar is, standaard uitgevoerd met 13 + 1 plaatsen,alles erop en eraan. Ik heb nog drie kwartier tijd voor we vertrekken om wat rond te lummelen in het busstation. Een Frans-Bretoens koppel (hij komt eigenlijk uit zuid Amerika) gaat ook mee. Het busje zit niet vol maar pikt hier en daar nog enkelen op, of zet ze af.(wat bussen eigenlijk gewoonlijk doen...) .
Mijn routard / trotter voorspelt een uur reistijd,maar het worden er twee,een van de vele schoonheidsfoutjes van de gids. De buschauffeur zet ons, de toeristen, wat gluiperig af aan een guesthouse anders dan bedoeld maar ik bezwijk seffens voor het aanbod: een kamer boven de grond(voor de koeling) met alles op en aan voor 350 baht! Later in de dag ga ik langs bij mijn originele keuze die de vergelijking niet kan doorstaan. De Bretoenen hebben nul op het rekwest: ik heb de laatste kamer.. Het is hier zo heet, een korte wandeling na het installeren kan alleen aan de schaduwkant van de weg,maar ik wil toch even de rivier(en) zien. Terug gekomen groet ik mijn buurman die Belg blijkt te zijn uit Suriname of zo die hier enkele keren per jaar op vakantie komt. Na een korte siësta ga ik terug,ik probeer een brommer te reserveren voor morgen, en laat me ondertussen nog eens de baard afdoen, heel goed is het niet gedaan, ik betaal maar 30 baht,nog geen euro. Het stadje is eigenlijk een dorp. Geen hoogbouw,geen grote markten, groen,rustig,ik kan het me maar zo dromen. Toch wacht ik tot morgen op een grotere verkenning en na een nacht voor ik me hier vastleg voor langere tijd, want zoals het er nu uitziet wil ik wel de rest van mijn vakantietijd hier doorbrengen.
Er zijn mensen die reageren op mijn blog met vragen,ook over hygiene en zo. Ik kan alleen maar verzekeren dat alles hier net zo ok is als bij ons. Er lopen heel wat honden langs de straat,dus zo gegeerd zullen ze wel niet zijn in de keuken.. En de hangende nutskabels: in mijn jeugd moest ik bij elk stormachtig weer de telefoonkabels uit de bomen gaan slaan met mijn "visperse" die eigenlijk nooit geen andere bestemming heeft gehad,zoniet was er geen telefoonverbinding. Veel rare dingen hier en elders zijn te herkennen in eigen memorie, en ik ben niet eens oud.
Reizen in stijl is je laten dienen. In plaats van te voet naar de bushalte neem ik de tuktuk,na afdingen betaal ik 20 baht voor een anderhalve km comfort. Mijn ticket heb ik vanmorgen al gekocht, per fiets. De bus zou om negen uur vertrekken en dat is ook. Niet halfvol bij aanvang,maar bij de volgende stop verandert dat snel. Een zestal haltes hebben we in het verschiet. De bus is VIP,wat betekent dat er veel ruimte is zodat ieder gemakkelijk zijn stoel kan uitklappen zonder voor- of nazittenden te storen,alleen staan hier 4 stoelen naast elkaar,bij de nieuwere generatie slechts drie. 7 uur duurt de rit, we komen iets later aan dan gepland. Aan de chauffeur ligt het niet, hij haalt doorlopend gewaagd in,toch naar mijn gevoel,maar we komen heelhuids aan. In Ubon Ratchathani moet een stadsbusdienst bestaan,maar de tuktuks zijn relatief opdringerig. 150 baht vraagt de eerste voor de rit naar mijn gekozen hotel, een andere doet de klus voor 50. Hij rijdt toch een klein halfuurtje daarvoor,filetijd! En ondertussen geen enkele stadsbus gezien... Gaandeweg in de namiddag kwam steeds meer bewolking, die nu weer wegtrekt. Tegen zeven is het een zwoele 33 graden. Ik maak een klein tochtje ter kennismaking in de buurt van het hotel. De receptioniste raadt me de avondmarkt aan om te eten,er is inderdaad keuze te over,maar ik verkies vandaag iets deftiger en ga eten in een chique uitziende bakkerij annex restaurant. Een uur later heb ik al spijt, ik heb buikloop. Gelukkig is dat bij mij meestal van snel voorbijgaande aard. Een Fin of Deen, in ieder geval een skandinaaf,sprak me aan terwijl ik zat te eten, hij verblijft in hetzelfde hotel en ziet het wel zitten om samen op te trekken,maar ik voel me te moe van het reizen en hou me gedeisd op mijn kamer, wellicht doe ik eerst een dutje want slapen aan boord zoals de meesten lukt me niet.
Ik heb geboekt voor 1nacht, als de stad me niet meevalt morgen ga ik in eens door naar khong Chiam. Nu eerst even iPad toe en oogjes dicht..
Niet echt uitgeslapen kruip ik uit mijn bed. Het wordt licht, en het is lekker ochtendfris. Met mijn nieuwe fiets ga ik toeren langs de Mekong en terug door de stad die op deze zondag langzamer ontwaakt dan anders. Mijn zoektocht naar een ontbijtadres eindigt weer bij mijn bekende bestemming. Een obese jongen wordt daar nog verwend door zijn grootvader met 2 extra sandwiches, ik wist zelfs niet dat die hier bestonden. Daarna ga ik eerst afrekenen met Den,ik betaal 2100 baht voor zes nachten, een 55 euro. Ik reserveer een brommer bij Nicolas voor later in de morgen,vul mijn tussentijd met lezen allerhande en een babbel met andere gasten. De zon komt erdoor. Tegen elven vertrek ik goed komt-het-uit,ik rij een stuk de weg terug van eergisteren maar verdwaal algauw zalig op den buiten. Het is heel rustig,op kinderen na weinig beweging in de dorpen. Plots stoot ik op een countryclub. De security laat me doorrijden, ook binnen gaan is geen bezwaar,al val ik uit de toon ,i'm not dressee you know. Ik drink wat in het chique clubhuis. Dan maar weer verder à la campagne. Na een paar uur heb ik het gezien en vind gelukkig de grote weg terug. Na een ommetje naar de brug der vrede -hier voel je echt nog de dreiging van de grens- kom ik langs de zondagsmarkt aan het station. Ik parkeer mijn brommer zorgvuldig en slenter wat rond, bots op een paar kraampjes met insecten. Mijn voornemen om dat te proeven moet ik NU waarmaken. Ik bestel een proevertje mix, wat wormen,sprinkhanen en een soort bijachtigen,die ik naar gewoonte hier netjes meekrijg in een plastic zakje,waar ze zelfs warme gerechten als soep in gooien. De schrik slaat me aan mijn hart als ik een andere brommer op mijn plek vind. Gelukkig maar heb ik me vergist,de mijne staat nog wat verder. In een net etablissement bestel ik een Chang,om te bekomen van mijn schrik en om mijn insecten door te spoelen,maar ze smaken lekker, ik zou er mee kunnen leven als vleesvervangers. Vroeg in de namiddag ben ik terug,mooi op tijd voor een lichte siësta,nadat ik Skype met een paar mensen die bereikbaar zijn. Mijn was is klaar,ik kan beginnen pakken maar stel het uit tot morgen. Mijn zoektocht naar eten eindigt bij een zaakje druk bezocht door Thai, lekker allegaartje van aparte paddestoelen en een soort garnaal,maar very spicy! Ze hadden me verwittigd,maar "nie plooien!". Ik eindig als naar gewoonte in mijn stamkroeg, voor een keer plein de monde maar ik blijf mooi op mijn alleen,bezig met mijn blog.morgen reisdag,weet je wel..
Net het weerbericht bekeken: het wordt niet warmer dan 32 graden. Ik heb zin in een ritje met de brommer,maar er is geen beschikbaar,en trouwens heeft Den me aangekondigd dat hij vanmorgen een nieuwe fiets heeft gekocht voor mij. Ook een vorm van conflictoplossing! En eigenlijk vind ik luieren ook wel fijn, ik leer het hier wel. Vanmorgen had ik succes bij de bus,Engelstalige bediening aan het loket. De eerste bus die me past vertrekt om 9 uur en dan ben ik om 16.00 hr in Ubon Ratchathani,dik 600 km.verder,waar ik wellicht een nachtje zal moeten blijven om 's anderdaags dan door te reizen naar Kong Chiam,nog een 2 uur verder(80km.). Dubbel gevoel bij het reizen, ik kijk uit naar wat eventueel te zien is en ontzie het lange reizen aan de andere kant,temeer omdat de bus er niet erg comfortabel uitziet. Onderweg naar mijn ontbijt heb ik mijn was meegenomen,in de hoop ergens te kunnen slijten,maar het uitleggen in de straat was zo moeilijk en beschamend dat ik weer ben afgedropen en alles in handen van goeie ouwe Den gelegd. Hoewel zaterdag hier wordt gewerkt kuiert toch meer volk door de soi(zijstraat) waar het guesthouse ligt,vooral jongeren. Ik blijf hangen op het terras thuis, drie kranten zijn er te lezen met weekendbijlagen.
Het weer is iets kouder dan gisteren, zo'n 2 graden,maar tegen de middag merk je het niet meer. Als sport ga ik de soek in, wandel overdekt. Na een apero in de Real bar van Ali loop ik Den tegen het lijf,hij heeft 2 gloednieuwe fietsen bij, ik mag kiezen uit groen of blauw,trots als een kind ben ik.Ik ga wat toeren, rij naar het hospitaal, ik moet bloed laten prikken voor mijn dokter thuis, het loopt zo vlot dat ik het bijna niet kan geloven. De verpleging breekt hun tong over gebroken Engels,maar we begrijpen mekaar. Na een uur mag ik weer bij de dokter, het resultaat ligt klaar. Prijs: 250 baht,een ⬠7. Het is zaterdagmarkt op de dijk, veel volk maar weinig te beleven. In mijn stamkroeg bestel ik eten uit het restaurant ernaast, vissoep die ik pittig maak met de bijgeleverde saus. Op de dijk hier rechtover speelt een zanger live,klinkt goed, beter in ieder geval dan de kakofonie als ieder zijn muziek tegen mekaar opspeelt. Morgen afscheidsdag hier.
Gisteren nam ik een rustdag. Gewoon op het terras blijven hangen met de opkomende zon in de rug,praatje met de medebewoners, de ene ligt me al beter dan de andere. Er is een single bijgekomen, een drukke Engelsman ,die werk maakt van de Française,ze verpesten samen mijn lucht door om ter meest te roken. Na een wijle laat la Française hem zitten, en ik hou hem op afstand door half te negeren. Het guesthouse stelt fietsen beschikbaar en daar wordt gretig gebruik van gemaakt,wel op een verkeerde manier: ze worden geclaimd door ze op slot te doen en dan een hele dag ongebruikt en onbruikbaar voor een ander te laten staan. Ikke eerst! Ik moet Len vragen om een vrij te krijgen,dan nog is de vlaams-Limburgse onderwijzer - hij heeft zich tot nu toe nog niet eens voorgesteld- verongelijkt. Naderhand geeft hij me grootmoedig de permissie om de fiets die dag te gebruiken. Het lef! Ik neem uitgebreid de tijd om mijn kranten te lezen,die zijn hier pas in de late voormiddag op internet beschikbaar, het tijdsverschil weet je wel. Een middagdutje geeft me weer wat energie. Gelukkig is mijn kamer relatief koel en goed te verduisteren. Na de grote hitte peddel ik wat rond , ga een paar keer kijken op het busstation om mijn trip verder te plannen,met nul op het request,het betreffend bureautje blijft hoewel open, leeg . Voor de kapper is het nog een paar dagen te vroeg,net als voor een bloedanalyse. Rustdag gaat stilaan over in baaldag. Voor de verandering ga ik eens Vietnamees eten: een soort gevulde pannenkoekjes,het lijkt wel tapiocadeeg. Lekker maar wat weinig,ik koop nog wat fruit voor het geval dat de honger toeslaat. Nicolas zit wat verweesd, zijn vriendje Ali gaat naar een bikersfeest en hij moet hier alleen de honneurs waarnemen. Als om te verhinderen dat hij zou sluiten druipt af en toe een klant binnen,en hij kan geen neen zeggen, ook al omdat hij vindt dat de zaak van Ali niet goed draait en daar voelt hij zich ongemakkelijk bij. Ik keer terug naar het terras van mijn guesthouse net om de hoek,babbel nog wat met la Française maar moet vluchten door de overvloed aan muggen, ga daarom nog een slaapmutsje nemen langs de Mekong,muggenvrij. Ondanks pijn aan mijn ribben slaap ik tot halfacht,mijn bioklok lijkt wat van slag.
Een buurman van het huis hiernaast moet vannacht voor zijn tv in slaap gevallen zijn. Tegen drieën word ik in ieder geval wakker van de schetterende stem van de Thaise omroepster,niet bepaald slaapwekkend. Een mens sukkelt op de duur toch weer in slaap. Daardoor raak ik met moeite klaar met mijn ochtendrituelen en vertrek ik een half uur later dan gepland,richting zuid. Voor de liefhebbers: ik toer naar Phon Pisai, ook aan de Mekong, dan het binnenland in: Fao Rai,Ban Dung,Phen,en op goed geluk binnendoor terug naar Nong Kai. Het land en de mensen lijken me vriendelijker dan bij mijn eerste rit. De wegen zijn goed en niet te druk. Het is warm en het wordt alleen maar warmer. Uit voorzorg trek ik na de middag een vest aan tegen het verbranden. Veel rijstvelden, maar de meeste zijn geoogst en dienen alleen als graasland voor de schaarse koeien. Waar het glooit en het dus moeilijk wordt om te bevloeien wordt eerder suikerriet geteeld,nu, of doorlopend,in oogsttijd. Ik zie ook wat bosbouw. De rit is lang, ik onderbreek af en toe om wat te drinken . Enorme taalbarriere, geen kat spreekt Engels -wat ik hun niet kwalijk kan nemen- en ikzelf geen jota Thais, zodat ik meestal zelf mijn gewenste drank uit de frigo haal en gewoon wapper met mijn geld. Na vier uur ben ik in Pheng en begeef me op glad ijs: geen duidelijke kaart voorhanden, en de dorpen staan,in tegenstelling tot de steden, toch alleen in Thais schrift aangeduid, wat ik niet kan lezen en ik heb alleen Nong Kai als gegeven.. Ik moet me vooral op de zonnestand oriënteren , in de hoop goed uit te komen. Veel hulp van de bewoners krijg ik niet: als je aan twee tegelijk de weg vraagt wijzen ze elk een andere kant. Wellicht zijn ze nog nooit zo ver van huis geweest (een goeie tachtig km ) Toch is het laatste stuk het boeiendst. Ik rij ook meer door het echte platteland, kom een paar keer boeren tegen die hun koeien of beter gezegd hun vee binnenhalen(waarom??). Mijn feeling heeft me toch goed geleid. Na een spannend uur kom ik uit waar ik gehoopt had,vlak bij Nong Kai op de grote weg naar Udon Thani. Een douche is vooreerst mijn hoogste doel,maar omdat ik zelf mijn kamer niet heb gesloten heeft de poetsdienst het voor mij gedaan,degelijk,met een echt hangslot. Even wachten op manager Den die net nu boodschappen doet. Onderweg alleen wat bananen en mandarijntjes gegeten, dus na een apero plus reisverslag bij Nico ga ik lekker pittig eten bij de buren op de mekongdijk. Leuk dat het hier vroeg avond is, ik verlang alweer intens naar bed,al is het hier nog zalig op het terras van het guesthouse,32 graden, droog ,en nauwelijks wat wind.
