Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com>
Datum: 2 februari 2015 20:30:07 GMT+7
Aan: miel cocquyt <mielemiel@gmail.com>
Onderwerp: Reisdag

Reizen in stijl is je laten dienen. In plaats van te voet naar de bushalte neem ik de tuktuk,na afdingen betaal ik 20 baht voor een anderhalve km comfort. Mijn ticket heb ik vanmorgen al gekocht, per fiets.
De bus zou om negen uur vertrekken en dat is ook. Niet halfvol bij aanvang,maar bij de volgende stop verandert dat snel. Een zestal haltes hebben we in het verschiet.
De bus is VIP,wat betekent dat er veel ruimte is zodat ieder gemakkelijk zijn stoel kan uitklappen zonder voor- of nazittenden te storen,alleen staan hier 4 stoelen naast elkaar,bij de nieuwere generatie slechts drie.
7 uur duurt de rit, we komen iets later aan dan gepland. Aan de chauffeur ligt het niet, hij haalt doorlopend gewaagd in,toch naar mijn gevoel,maar we komen heelhuids aan.
In Ubon Ratchathani moet een stadsbusdienst bestaan,maar de tuktuks zijn relatief opdringerig. 150 baht vraagt de eerste voor de rit naar mijn gekozen hotel, een andere doet de klus voor 50. Hij rijdt toch een klein halfuurtje daarvoor,filetijd! En ondertussen geen enkele stadsbus gezien...
Gaandeweg in de namiddag kwam steeds meer bewolking, die nu weer wegtrekt. Tegen zeven is het een zwoele 33 graden. Ik maak een klein tochtje ter kennismaking in de buurt van het hotel.  De receptioniste raadt me de avondmarkt aan om te eten,er is inderdaad keuze te over,maar ik verkies vandaag iets deftiger en ga eten in een chique uitziende bakkerij annex restaurant.
Een uur later heb ik al spijt, ik heb buikloop. Gelukkig is dat bij mij meestal van snel voorbijgaande aard.
Een Fin of Deen, in ieder geval een skandinaaf,sprak me aan terwijl ik zat te eten, hij verblijft in hetzelfde hotel en ziet het wel zitten om samen op te trekken,maar ik voel me te moe van het reizen en hou me gedeisd op mijn kamer, wellicht doe ik eerst een dutje want slapen aan boord zoals de meesten  lukt me niet.

miel cocquyt